Woont God ook in luizen en in ander ongedierte?

Vandaag schrijf ik geen tegendraads stukje aangaande wat er niet deugt. Maar nu wil ik op die manier (zonder mij aan de taal en schrijfregels en van de opbouw van mijn stuk te houden) wel over luizen schrijven.
Maar eerst even een inleiding, die niet echt nodig is. En die ik dus met een gerust hart zou kunnen weglaten. Want die heeft eigenlijk niets met mijn nog te schrijven verhaal te maken.
Op de basisschool leerde ik tijdens de godsdienstles:
God is overal! Dat stond ook in de catechismus.
Hij woont dus ook in de luizen. En in ander “ongedierte”.

Na de mijnsluitingen kwam ik na twaalf ambachten en dertien ongelukken in de WAO. Mee omdat er dank zij mijn denkwereld en doordat ik veel had gelezen, bij mij een steekje los was.
Dat was de mening van artsen en van mensen in mijn omgeving.
Ik had volgens de psychiater en een neuroloog als excentriekeling teveel kennis voor een ongeschoolde arbeider. Want ik schreef elke week een stukje in een lokaal weekblad. En dat, terwijl ik tijdens de oorlogsjaren, in een gesticht slechts zes klassen onvoltooid BLO basisonderwijs had kunnen volgen.
Omdat ik toch tijd genoeg had en om andere redenen, ging ik naar een avondschool. De Mavo.

Ondanks dat ik goed was in het Nederlands, ging het leren mij niet goed af. Duits, Frans, Engels en biologie, die waren een puinhoop. Bij biologie kreeg ik het voor elkaar, om op papier, twee mannetjes met elkaar te kruisen.
Doch, al had ik moeite met leren, schreef ik wel opstellen voor eindexamenkandidaten op het Atheneum. En stukjes voor een leraar Nederlands. Medeleerlingen geloofden dat ik (al) veel wist en kende.

Mijn laatste leraar Nederlands was van mening:
“Haras, jij zou zonder studie voor elk vak kunnen slagen.”
De directeur van school echter, die kon mijn bloed wel drinken. Want in het schoolblad had ik eigenmachtig een paar van zijn ouderwetse en dure woorden veranderd.
“Wat denk jij wel? Ik ben doctorandus Nederlands En jij bent maar een Mavoleerling”
Misschien was hij wel jaloers op mij omdat ik in de krant mocht schrijven en hij niet.
Omdat ik van meer vooral gegradueerde leraren tegenwerking ondervond, stopte ik na de Mavo met mijn avondstudie.
Voor ik van school afging had ik in de krant nog een stukje geschreven over luizen:

“Luizen houden van ons de mensen. In moeilijke tijden helpen zij mee, dat mensen dichter bij elkaar komen en elkaar gaan waarderen. Terwijl mensen en zelfs vriend en vijand elkaar ontluizen, zullen die geen ruzie maken. Eerder worden zij vrienden.”

Toen God de wereld en het dierenrijk had geschapen. Was hij aanvankelijk vergeten om ook de onderlinge liefde en vriendschap te bedenken. De natuur en de kosmos waren toen vol geweld. Gelukkig ontstond er een aanleg voor wezens, die ooit konden opstijgen naar een hoger niveau. . Die aangaande hen zelf, een Godbewustzijn konden verwerven en worden zoals God of de Godinnen dat wensten.

En daarom schiep God als zijn hulp de luizen en de vlooien, om dat te kunnen bewerkstelligen. Die gaf God een tehuis bij o.a. onze betwiste voorouders: de primaten. En door elkaar te vlooien, groeide bij hen de liefde en de vriendschap voor elkaar. Die kon uiteindelijk worden overgedragen aan de mensen.

Ondanks mijn slechte punten voor biologie, was mijn leraar zeer tevreden over wat ik (met andere woorden) in de krant had geschreven. En hij zei tegen mij: “Mormolus, jij snapt tenminste waar het in de biologie om gaat!”.
En uit mijn vieren distilleerde hij een acht voor mijn eindexamen. En bij het Frans slaagde ik met mooie woorden en een enkel zinnetje in het Frans, bij de oudere lerares.

Door die lange inleiding is mijn stukje over luizen de mist in gegaan. Maar binnenkort schrijf ik zonder deze inleiding en uitvoeriger, het misschien (weer) helemaal opnieuw. Als daar tenminste om wordt gevraagd. Want met die paar woorden hierboven, is wat belangrijk kan zijn, eigenlijk al gezegd.