De Kerstbommen

De Kerstbommen Tweede deel.

De pastoor had juist zijn kwast nog eens diep in de emmer met wijwater gedoopt. Daardoor kreeg het lieve Bom-Jezuke, dat al zo lang op de zegen had gewacht, in de kunstzinnige kerststal van het bommenmagazijn, een flinke klats wijwaterover zich heen. Maria, Jozef en de herdertjes, die wat verder er bij nacht in het veld lagen, de drie koningen, de schaapjes, de os en de ezel, andere en dieren, van beschilderde granaten en bommen met pootjes kregen ook wat extra wijwater.
Het bommetje voelde door het wijwater dat er op viel, ineens een groot geluk in zich stralen. Het zwol op van blijdschap. En het werd steeds dikker. Maar ineens ontplofte het met een harde boem. Het had niet eens tijd om ervan te schrikken! Explosiefjes uit zijn binnenste, vlogen rond en explodeerden op hun beurt ook weer als ze ergens tegenaan botsten.
De kerstfiguren om hem heen vonden dat leuk. Zij meenden dat het zo hoorde. Die deden ook: “BOEMMM!”. Andere bommen begonnen mee te doen en spatten ook uit elkaar. De bommen in het magazijn kwamen in een feeststemming. Eerst een voor een toen in groepjes van een stuk of tien en steeds meer, en daarna bijna allemaal tegelijk, knalden zij met een enorm lawaai uit elkaar. Wat een prachtig vuurwerk! Dat ging urenlang door. Bommen, die met zaagmeel waren gevuld, konden niet echt mee doen aan het knalfeest. Maar die gingen door anderboms explosies, toch stuk!
De bommen hadden de grootste pret. Maar in de stad ging door hun spontane gefeest, de fabriek de lucht in. Ook de kerk en heel veel huizen werden verwoest. Er was ineens groot verdriet van mensen die nu alles kwijt waren geraakt en die niks en niemand meer hadden. Dat was heel zielig hoor!
Naast diepe rouw in het stadje, was er opeens een drukte van jewelste bij de hemelpoort. En daar begonnen zielen van dode mensen uit het stadje, te schelden op de heilige Petrus, die de sleutel van de hemelpoort om zijn nek droeg. "Vieze, vuile schijnheilige rotfl-----!" En God, en Jezus, die zich er mee bemoeiden, die kregen ook heel wat vegen uit de pan!
Want Petrus, die keek in het braaf- en stoutheidboek, wie er wel nou of niet de hemel binnen mochten gaan. Het is raar, maar degenen die er niet naar binnen mochten, dat waren vooral zielen van brave mensen die altijd naar de kerk waren gegaan. Die hadden geprobeerd om netjes te leven. Die beleefd waren geweest en die altijd en op tijd naar hun werk in de bommenfabriek waren gekomen. Blij van gemoed en zonder te mopperen.
En zelfs pastoor en de Dominee hadden naar de mening van hun ziel, hun werk echt voor God en hun vaderland gedaan. Maar Petrus had daar lak aan. Hij stuurde hun met een heleboel andere zielen naar de hel. Die, huilden en knarsten met hun tanden. En zij klaagden: “ACH, HADDEN WIJ MAAR EEN ANDER GELOOF GEHAD. DAN HADDEN WIJ ONS KUNNEN VERMEIEN, DOOR IN DE HEMEL MET ZEVENTIG REINE MAAGDEN TE VRIJEN!”
Maar daar waren de maagden al een hele tijd op.
Mensen die zaagmeel in bommen hadden gestopt, en zelfs heel vieze mensen, die bijvoorbeeld teveel met hun piemels en zo hadden gespeeld, die mochten na soms een kleine berisping, wel naar binnen! En dat vonden de brave, en zelfs reine zielen niet eerlijk.
Omdat de oorlog toch bijna over was, werd er geen nieuwe fabriek meer gebouwd.
Mensen, van wie de huizen nog heel waren, hadden nu jammer genoeg, geen werk meer. Zij kregen maar een beetje geld van de regering en de sociale dienst. Want de oorlog was erg duur geweest.
Die mensen konden meestal de hypotheek, hun schulden, de auto, de huur, het licht en andere dingen, niet meer betalen. Zij werden daarom door strenge deurwaarders en in naam van hun koning uit hun huizen uitgegooid en op straat gezet.
Mensen die dat overkwam, waren ineens niet meer lief. En doordat zij nu zo arm waren en dus niet konden betalen, deden zij van alles dat niet mag.
Omdat daar nu zoveel stoute mensen zijn, is er in het stadje een gevangenis gebouwd. Daar probeert men stoute en slechte mensen weer braaf te maken. Werklozen uit de stad moeten er op de boeven passen en zij mogen hun uitkering houwen. Zij moeten naar stouterds kijken, als die tussen de puinhopen aan het werk worden gezet. Zelf werken ze ook mee.
Het is te hopen, dat er weer gauw oorlog komt. Dan wordt er misschien een nieuwe bommenfabriek gebouwd en nieuwe huizen. Dan komt er weer werk, en dan is er geen armoede meer in het stadje. Dan kunnen ook arme mensen weer volop Kerstmis vieren, lekker eten en cadeautjes kopen bij de kerstman. Misschien bedenkt de Regering iets slims, om weer ergens oorlog te kunnen gaan voeren. Dan kan er een nieuwe bommenfabriek komen. En dan worden de meeste mensen er vanzelf weer braaf, gelukkig en blij.
CC-BY Haras Mormolus.