Bellingcat is een desinformatie-collectief in dienst van de Atlantische geheime diensten als onderdeel van hun 5th gen warfare.

AMSTERDAM - Onderzoekssite Bellingcat is de toast van de populaire pers. Alleen al in de afgelopen maand werd het omschreven als "een inlichtingendienst voor het volk" (ABC Australia), een "transparant" en "innovatief" (New Yorker) "onafhankelijk nieuwscollectief", "transformerende onderzoeksjournalistiek" (Big Think), en een ondubbelzinnige "kracht ten goede" (South China Morning Post). Buiten een paar alternatieve nieuwssites is het inderdaad moeilijk om een negatief woord te horen over Bellingcat, zo gloedvol is de lof voor de in 2014 opgerichte outlet.

Dit is verontrustend, want het bewijs dat in dit onderzoek is verzameld, suggereert dat Bellingcat verre van onafhankelijk en neutraal is, aangezien het wordt gefinancierd door westerse regeringen, bemand is met voormalige officieren van de militaire en staatsinlichtingendienst, officiële verhalen tegen vijandelijke staten herhaalt, en dient als een belangrijk onderdeel in wat een "spook naar Bellingcat naar corporate media propaganda pijplijn" zou kunnen worden genoemd, waarbij westerse regeringsverhalen worden gepresenteerd als onafhankelijk onderzoek.

BURGERJOURNALISTIEK BEMAND MET SPIONNEN EN SOLDATEN

Een alarmerend aantal medewerkers en bijdragers van Bellingcat heeft een zeer verdachte achtergrond. Hoofdonderzoeker Nick Waters, bijvoorbeeld, was drie jaar lang officier in het Britse leger, waaronder een uitzending naar Afghanistan, waar hij de doelstellingen van de Britse staat in de regio bevorderde. Kort nadat hij de dienst had verlaten, werd hij ingehuurd door Bellingcat om zogenaamd onbevooroordeeld onderzoek te doen naar het Midden-Oosten.

Het verleden van voormalig medewerker Cameron Colquhoun is nog verdachter. Colquhoun heeft tien jaar lang een hoge positie bekleed bij GCHQ (de Britse versie van de NSA), waar hij cyber- en terreuroperaties in het Midden-Oosten leidde. De Schot is gespecialiseerd in veiligheid in het Midden-Oosten en heeft ook een diploma van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Niets van dit alles wordt echter onthuld door Bellingcat, dat hem slechts beschrijft als directeur van een particulier inlichtingenbedrijf dat "ethische onderzoeken uitvoert" voor klanten over de hele wereld - waardoor de lezers belangrijke informatie wordt onthouden die zij nodig hebben om een gefundeerd oordeel te vellen over wat zij lezen.

Bellingcat verzuimt zijn lezers te informeren over zelfs de meest flagrante belangenconflicten.

Er staan ook veel voormalige Amerikaanse spionnen op het rooster van Bellingcat. Voormalig medewerker Chris Biggers, die tussen 2014 en 2017 meer dan 60 artikelen voor de site schreef, werkte eerder voor het National Geospatial-Intelligence Agency - een gevechtsondersteunende eenheid die onder het ministerie van Defensie en de bredere Intelligence Community valt. Biggers is nu directeur van een inlichtingenbedrijf met hoofdkantoor in Virginia, aan de rand van Washington (dicht bij andere semi-private aannemersgroepen zoals Booz Allen Hamilton), dat er prat op gaat gepensioneerde generaals van het leger en de luchtmacht in de raad van bestuur te hebben. Nogmaals, niets van dit alles wordt onthuld door Bellingcat, waar Biggers' bio alleen vermeldt dat hij een "consultant voor de publieke en private sector in Washington, D.C." is.

Zes jaar lang was Dan Kaszeta een agent van de Amerikaanse geheime dienst, gespecialiseerd in chemische, biologische en nucleaire wapens, en zes jaar lang werkte hij als programmamanager voor het Military Office van het Witte Huis. Bij Bellingcat zou hij een deel van de intellectuele munitie leveren voor westerse beschuldigingen over het gebruik van chemische wapens in Syrië en de vermeende Russische vergiftiging van Sergei Skripal.

Kaszeta is ook verbonden aan het Royal United Services Institute, een denktank die wordt gefinancierd door een groot aantal westerse regeringen en wapenaannemers als Airbus, Lockheed Martin en Raytheon. De president is een Britse veldmaarschalk (de hoogst bereikbare militaire rang) en de senior vice-president is de gepensioneerde Amerikaanse generaal David Petraeus. Voorzitter is Lord Hague, minister van Buitenlandse Zaken van het Verenigd Koninkrijk tussen 2010 en 2015.

Een artikel van Bellingcat over de vermeende vergiftiging van Sergei Skripal, een verhaal waar de organisatie veel aandacht aan besteedt. Alexander Zemlianichenko

Dit is allemaal van belang als een groep zich voordoet als onafhankelijk, terwijl hun standpunten in werkelijkheid bijna perfect overeenkomen met de regeringen die hen financieren. Maar opnieuw slaagt Bellingcat er niet in om de basisethiek van de journalistiek te volgen en de lezers te informeren over deze flagrante belangenverstrengeling, door Kaszeta te beschrijven als slechts de directeur van een beveiligingsbedrijf en iemand met 27 jaar ervaring in beveiliging en antiterrorisme. Dit betekent dat lezers, tenzij ze bereid zijn een onderzoeksproject uit te voeren, niets te weten zullen komen.

Andere medewerkers van Bellingcat hebben een vergelijkbaar verleden. Nour Bakr werkte eerder voor het Foreign and Commonwealth Office van de Britse regering, terwijl Karl Morand trots twee afzonderlijke tours in Irak diende met de Amerikaanse 82nd Airborne Division.

Regerings- en inlichtingenambtenaren zijn het tegenovergestelde van journalisten. De eersten zijn er om de belangen van de macht te bevorderen (vaak tegen die van het publiek in), terwijl de laatsten geacht worden de machtigen ter verantwoording te roepen namens het volk. Daarom is het zo ongepast dat Bellingcat zoveel voormalige spionnen in zijn boeken heeft staan. Men zou kunnen zeggen dat ex-ambtenaren die hun verleden hebben afgezworen of de klok hebben geluid, zoals Daniel Ellsberg of John Kiriakou, nuttig zijn als journalisten. Maar degenen die gewoon de overstap naar de media hebben gemaakt zonder enige verandering van positie, dienen meestal alleen de machtigen.

WIE BETAALT DE RATTENVANGERS?

Net zo opzienbarend als het spookachtige personeel is de financieringsbron van Bellingcat. In 2016 deed de oprichter, Eliot Higgins, het idee dat zijn organisatie geld kreeg van de National Endowment for Democracy (NED) van de Amerikaanse overheid af als een belachelijke complottheorie. Maar het jaar daarop gaf hij openlijk toe dat wat hij zo lang had weggelachen, wel degelijk waar was (het laatste beschikbare financiële rapport van Bellingcat bevestigt dat ze nog steeds financiële steun ontvangen van de NED). Zoals veel MintPress lezers zullen weten, werd de NED expliciet opgericht door de Reagan regering als een front voor de CIA's regimewisselingsoperaties. "Veel van wat we vandaag doen werd 25 jaar geleden heimelijk gedaan door de CIA," zei de medeoprichter van de organisatie, Allen Weinstein, trots.

Higgins was zelf van 2016 tot 2019 senior fellow bij de Atlantic Council, de quasi-officiële denktank van de NAVO. De raad van bestuur van de Atlantic Council is een who's who van de staatsmacht, van oorlogsplanners als Henry Kissinger, Condoleezza Rice en Colin Powell tot gepensioneerde generaals als James "Mad Dog" Mattis en H.R. McMaster. Er zitten ook niet minder dan zeven voormalige CIA directeuren in. Hoe Higgins een betaalde positie bij een dergelijke organisatie kan innemen terwijl hij nog steeds het gezicht is van een zogenaamd open en onafhankelijk inlichtingencollectief, is onduidelijk.

Bana Alabed, een uitgesproken anti-Assad kind activist, promoot Bellingcat op een Atlantic Council evenement

Andere twijfelachtige bronnen van inkomsten zijn de Human Rights Foundation, een internationale organisatie opgericht door de Venezolaanse activist Thor Halvorssen Mendoza. Halvorssen is de zoon van een voormalige regeringsfunctionaris die ervan wordt beschuldigd een CIA-informant en wapenhandelaar te zijn geweest voor de vuile oorlogen van de CIA in Centraal Amerika in de jaren '80, en de neef van de veroordeelde terrorist Leopoldo Lopez. Lopez was op zijn beurt een leider van een door de VS gesteunde staatsgreep in 2002 en een golf van politieke terreur in 2014 waarbij ten minste 43 mensen omkwamen en voor naar schatting 15 miljard dollar aan materiële schade werd aangericht. Lopez, een belangrijke figuur aan de rechterkant van de Venezolaanse politiek, vertelde journalisten dat hij wil dat de Verenigde Staten het land formeel gaan besturen zodra president Nicolas Maduro is omvergeworpen. Met de hulp van de Spaanse regering ontsnapte Lopez vorig jaar uit de gevangenis en vluchtte naar Spanje.

Stelt u zich eens het tegenovergestelde scenario voor: een "onafhankelijke" Russische onderzoekswebsite, deels bemand met ex-KGB ambtenaren, gefinancierd door het Kremlin, met het grootste deel van hun onderzoek gericht op de snode daden van de VS, het Verenigd Koninkrijk en de NAVO. Zou iemand het serieus nemen? En toch wordt Bellingcat in de bedrijfsmedia consequent voorgesteld als een bevrijdende organisatie; het geschenk van het informatietijdperk aan het volk.

DE PIJPLIJN VAN BELLINGCAT NAAR DE JOURNALISTIEK

De bedrijfspers zelf heeft al een verontrustend nauwe relatie met de nationale veiligheidsstaat, net als de sociale media. In 2019 werd een leidinggevende van Twitter ontmaskerd als een officier in actieve dienst van de Britse eenheid voor online psychologische operaties. Op een moment dat buitenlandse inmenging in de politiek en de samenleving de belangrijkste kwestie was in de Amerikaanse politiek, werd het verhaal, verbazingwekkend genoeg, bijna volledig genegeerd in de reguliere pers. Slechts één Amerikaanse krant van enige betekenis pikte het op, en die journalist werd weken later uit zijn beroep gezet.

Het lijkt er steeds meer op dat Bellingcat dient als een oefenterrein voor degenen die op zoek zijn naar een baan bij de meest prestigieuze media in het Westen. Zo kondigde voormalig Bellingcat medewerker Brenna Smith - die onlangs een mediastorm veroorzaakte nadat ze met succes druk uitoefende op een aantal online betaalbedrijven om de crowdfunding van de opstandelingen in het Capitoolgebouw niet langer toe te staan - vorige maand aan dat ze USA Today zou verlaten en bij The New York Times zou gaan werken. Daar zal ze afspreken met voormalig Bellingcat senior onderzoeker Christiaan Triebert, die in 2019 toetreedt tot het visuele onderzoeksteam van de Times.

The Times, algemeen beschouwd als de meest invloedrijke media van de Verenigde Staten, heeft ook al eerder samengewerkt met Bellingcat-schrijvers voor individuele stukken. In 2018 gaf het Giancarlo Fiorella en Aliaume Leroy de opdracht om een opiniestuk te publiceren waarin sterk werd geïnsinueerd dat de Venezolaanse staat Oscar Perez heeft vermoord. Nadat hij een militaire helikopter had gestolen en gebruikt om overheidsgebouwen in het centrum van Caracas te bombarderen terwijl hij probeerde een burgeroorlog te ontketenen, werd Perez de lieveling van de westerse pers, en werd hij beschreven als een "patriot" (The Guardian), een "rebel" (Miami Herald), een "actieheld" (The Times of London), en een "bevrijder" (Task and Purpose).

Tot 2020 hield Fiorella een oppositieblog bij onder de naam "In Venezuela", hoewel ze in Canada woont. Leroy is nu fulltime producent en onderzoeker voor het Britse overheidsnetwerk BBC.

SLECHT NIEUWS VAN BELLINGCAT

Wat we hier blootleggen is een netwerk van militaire, staats-, denktank- en media-eenheden die allemaal samenwerken, waarvan Bellingcat een centrale plaats inneemt. Dit zou al erg genoeg zijn, maar veel van haar eigen onderzoek is buitengewoon slecht. Het heeft het nu steeds meer in diskrediet geraakte idee van een chemische wapenaanval in Douma, Syrië, sterk naar voren gebracht, waarbij het de leden van de OPCW aanviel die naar voren kwamen om de doofpotaffaire te ontmaskeren, en onderweg enkele bizarre beweringen deed. Jarenlang gaven Higgins en andere leden van het Bellingcat-team ook signalen af aan een Twitter-account dat zich voordeed als een ISIS-functionaris, maar een onderzoek wees uit dat het account toebehoorde aan een jonge Indiase trol in Bangalore. In een uitgelekt document van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken wordt betreurd dat "Bellingcat enigszins in diskrediet is gebracht, zowel door het zelf verspreiden van desinformatie, als door het feit dat het bereid is rapporten te produceren voor iedereen die bereid is te betalen".

• COLLABORATION OF BELLINGCAT FOUNDER AND ISIS TWITTER ACCOUNT EXPOSED IN NEW REPORT

Uiteindelijk biedt de organisatie echter nog steeds nut als aanvalshond voor het Westen, door onderzoek te publiceren dat de media kunnen citeren, zogenaamd als "onafhankelijk", in plaats van rechtstreeks te vertrouwen op ambtenaren van de inlichtingendiensten, wier geloofwaardigheid bij het publiek automatisch veel lager is.

Oliver Boyd-Barrett, professor emeritus aan de Bowling Green State University en een expert in de connecties tussen de diepe staat en de vierde macht, vertelde MintPress dat "de rol van Bellingcat is het verschaffen van valse legitimiteit aan VS/NAVO voorwendsels voor oorlog en conflict." In veel positievere bewoordingen lijkt de CIA het met hem eens te zijn.

"Ik wil niet te dramatisch doen, maar we houden van [Bellingcat]," zei Marc Polymeropoulos, de voormalige plaatsvervangende chef van het agentschap voor Europa en Eurazië. "Wanneer we er met onze verbindingspartners over moesten praten, kon je, in plaats van te proberen dingen uit te klaren of je zorgen te maken over classificatiekwesties, gewoon verwijzen naar het werk van [Bellingcat]." Polymeropoulos probeerde onlangs zijn hoofdpijnproblemen te wijten aan een tot dan toe onbekend Russisch microgolfwapen, een bewering die opmerkelijk genoeg een internationaal schandaal werd. "De grootste waarde van Bellingcat is dat we dan naar de Russen kunnen gaan en zeggen 'daar ga je' [als ze om bewijs vragen]," voegde voormalig CIA-stationchef Daniel Hoffman toe.

Bellingcat lijkt zeker bijzondere aandacht te besteden aan de misdaden van officiële vijanden. Zoals onderzoeksjournalist Matt Kennard opmerkte, heeft het slechts vijf verhalen gepubliceerd over het Verenigd Koninkrijk, 17 over Saoedi-Arabië, 19 over de VS (waarvan de meeste gaan over buitenlandse inmenging in de Amerikaanse samenleving of extreem-rechtse/QAnon sektes). Maar het heeft er 144 over Rusland en 244 over Syrië.

In zijn nieuwe boek "We Are Bellingcat: An Intelligence Agency for the People", schrijft de baas van de outlet Higgins: "We hebben geen agenda maar wel een credo: bewijs bestaat en onwaarheden bestaan, en mensen geven nog steeds om het verschil." Maar als je de achtergrond van de journalisten en de financieringsbronnen onderzoekt, zie je al snel dat dit een slecht gesponnen stuk PR is.

Bellingcat lijkt veel meer op een stelletje spionnen die zich voordoen als burgerjournalisten dan op een organisatie die zich richt op mensen en die het opneemt tegen macht en leugens waar zij die ziet. Helaas, met veel van haar beschermelingen die via de pijplijn naar invloedrijke media gaan, lijkt het erop dat er ook nogal wat zijn die zich voordoen als verslaggevers.

• Feature photo | Bellingcat oprichter Eliot Higgins praat met de pers in College Green in Londen, 9 oktober 2018. David Mirzoeff | PA Wire | Alamy*

• Alan MacLeod is Senior Staff Writer voor MintPress News. Na het voltooien van zijn doctoraat in 2017 publiceerde hij twee boeken: Bad News From Venezuela: Twenty Years of Fake News and Misreporting en Propaganda in the Information Age: Still Manufacturing Consent, evenals een aantal academische artikelen. Hij heeft ook bijgedragen aan FAIR.org, The Guardian, Salon, The Grayzone, Jacobin Magazine en Common Dreams.*