<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

'Eurofielen en het antwoord dat nooit gegeven wordt'

‘We moeten het beter uitleggen’. Voorstanders van de Europese Unie wringen zich in allerlei bochten, maar een echt antwoord hebben ze niet, meent Thierry Baudet.
Ultieme test
Wanneer ik spreek met voorstanders van het Europese project stel ik hen altijd de vraag: ‘wat zou iemand moeten aantonen, of wat zou er moeten gebeuren, om u van uw overtuiging af te brengen?’ De vraag komt van Karl Popper, die in het vermogen deze vraag te beantwoorden de ultieme test zag voor een rationele, wetenschappelijke benadering. Falsificatie noemde hij dat. Wie een stelling poneert – bijvoorbeeld dat Europese integratie noodzakelijk of belangrijk is – dient daarbij aan te geven wat er zou moeten worden aangetoond of gebeuren om die stelling onderuit te halen. Kan iemand dat niet, dan heeft hij geen rationele of wetenschappelijke opvatting, maar een religieuze of ideologische.

Marxisme ontmaskerd
Popper wist met deze vraag het Marxisme te ontmaskeren. De gedachte dat de geschiedenis de uitdrukking is van een ‘klassenstrijd’ en dat er vroeg of laat een ‘wereldrevolutie’ zal komen, kan op geen enkele wijze worden gefalsificeerd. Het is een gesloten theorie, met een visie op het verleden (‘onderdrukking’) en een visioen van de toekomst (‘revolutie’), en niets kan die theorie doen wankelen. Het Marxisme levert een verklaring voor alles dat er kan gebeuren. Als de arbeidersklasse in opstand komt is dat een bevestiging van de marxistische theorie. Als de arbeidersklasse niet in opstand komt, dan is dat evengoed een bevestiging van de marxistische theorie. Kennelijk wordt de arbeidersklasse dan namelijk nog onderdrukt. ‘We moeten het beter uitleggen’, luidt de eenvoudige conclusie. Wat er ook gebeurt, aan het gelijk van Karl Marx hoeft nooit te worden getwijfeld.

Rond
Precies hetzelfde zien we bij het Europese idee. Op mijn vraag wat iemand zou moeten aantonen, of wat er zou moeten gebeuren, om voorstanders van hun overtuiging af te brengen, krijg ik dan ook nooit antwoord. In plaats daarvan volgt een rituele herhaling van het officiële EU-verhaal. In het verleden was er ‘oorlog’, in de toekomst zal er ‘eenwording’ zijn. Als je dan wijst op het veel grotere belang van de NAVO voor die vrede, op de Koude Oorlog, op het ontstaan van een democratisch Duitsland, op de demografische en technologische ontwikkelingen, enzovoorts, dan luidt het antwoord: maar de EU leidt tot welvaart. Wie dan laat zien dat handel drijven ook zónder Brusselse bureaucratie mogelijk is en dat de euro verschillende lidstaten aan de rand van de economische afgrond heeft gebracht, die krijgt te horen dat het werkelijke belang van de EU gelegen is in het vormen van een ‘blok’ tegen ‘opkomende machten’ als China en Brazilië. Wie zijn gesprekspartner vervolgens voorlegt dat de EU juist de grote, unieke kracht van Europa – namelijk de bestuurlijke en culturele diversiteit – ondermijnt, en dat alle bepalende gebeurtenissen in de Europese geschiedenis, zoals reformatie, Verlichting, en industriële revolutie, juist door die bestuurlijke decentralisatie konden plaatsvinden, dan luidt het antwoord dat we toch niet moeten vergeten dat we al zestig jaar vrede hebben. Zo zijn we weer rond.

Twee snelheden
Stemt de bevolking tegen verdergaande Europese eenwording, bijvoorbeeld via referenda, dan is de conclusie: ‘we moeten het beter uitleggen’. Lopen Brusselse systemen vast, zoals bij de euro, dan ‘is de invoering te vroeg gekomen’. Wijs je er ten slotte op dat de Scandinavische landen nooit akkoord zullen gaan met een federaal Brussel, dan klinkt het pleidooi voor een ‘Europa van twee snelheden’.

Einddoel
Twee snelheden - het klinkt als een open wereldbeeld. Maar het betekent: we rijden op dezelfde weg, in dezelfde richting, alleen de één gaat sneller dan de ander. De eurofiel kan zich geen twee bestemmingen voorstellen. Er is immers maar één bestemming: de geschiedenis heeft maar één richting. Sommigen lopen voorop (ene snelheid), anderen hobbelen achteraan (tweede snelheid) – maar laat niemand zich vergissen in het einddoel.
Gesloten denken
Dat de bevolkingen het niet willen, dat Brussels centralisme niet werkt, dat de economiën van Zuid-Europa instorten, dat in Portugal en Spanje honderdduizenden mensen de straat op gaan, dat zich in Griekenland een Weimar-scenario voltrekt – de voorstander van het Europese project trekt er maar één conclusie uit: meer Europa. Zijn wereldbeeld is even hermetisch als dat van de marxist, en het laat zich op geen enkele wijze door de werkelijkheid bijsturen. Meer dan een halve eeuw na publicatie van Karl Poppers The Open Society and its Enemies is het gesloten denken nog steeds onder ons – springlevend en gedragen door het grootste deel van onze hopeloze elite.

Thierry Baudet is jurist en publicist.

www.rtlnieuws.nl