De bloedige weg naar Damascus

door James Petras

Op grond van de feitelijke situatie in Syrië komt James Petras (emeritus hoogleraar sociologie) tot de conclusie dat 'er duidelijk en overtuigend bewijs is dat de opstand tegen president Assad een gewelddadige greep naar de macht is door een vanuit het buitenland gesteunde groep strijders die duizenden Syrische militairen, politiemensen, aanhangers van de regering en vreedzame oppositieleden hebben verwond en gedood'.

Voltaire Net | New York (Verenigde Staten) | 11 maart 2012

Het vertoon van woede door politici in het Westen, in de Golfstaten en in de media over het 'doden van vreedzame Syrische burgers die tegen onrechtvaardigheid protesteren' is een cynische poging om met bewijs gestaafde berichten over het met geweld overnemen van buurten, dorpen en steden door met machinegeweren zwaaiende en bermbommen plaatsende bendes buiten de publieke aandacht te houden.

De overval op Syrië wordt vanuit het buitenland met geld, wapens en trainingen ondersteund. Maar door gebrek aan binnenlandse steun zal, om uiteindelijk succes te hebben, rechtstreeks militair ingrijpen door het buitenland noodzakelijk zijn. Om die reden is een enorme propaganda- en diplomatieke campagne gestart om de wettige Syrische regering in diskrediet te brengen. De bedoeling is er een marionettenregering te vestigen om zo de westerse controle over het Midden-Oosten te versterken. Op korte termijn zal Iran hierdoor verder geïsoleerd raken - dit in het kader van een militaire aanval die door Israël en de VS wordt voorbereid, op de langere termijn wordt opnieuw een seculier bewind uitgeschakeld dat goede betrekkingen onderhield met China en Rusland.

Teneinde de gehele wereld achter deze door westerse landen, Israël en de Golfstaten gefinancierde machtsgreep te krijgen worden verscheidene propagandatrucs gehanteerd om nogmaals een grove schending van de soevereiniteit van een staat rechtmatig te doen lijken, zoals dat ook bij het succesvol ten val brengen van de seculiere regimes van Irak en Libië gebeurde.

De ruimere samenhang: serie-agressie

De huidige westerse campagne tegen het onafhankelijke regime van Assad in Syrië maakt deel uit van een reeks aanvallen op democratische bewegingen en op onafhankelijke regimes in Noord-Afrika en het gebied van de Perzische Golf. Het westers-militaristische antwoord op de democratiseringsbeweging in Egypte, die de dictatuur van Moebarak omverwierp, was het steunen van de overname van de macht door een militaire junta die in een moorddadige actie meer dan 10.000 voor democratie protesterenden gevangen liet zetten, liet martelen of doden.
Ook de door het Westen gesteunde dictaturen in de rest van de Arabische wereld die geconfronteerd werden met soortgelijke opstanden in Bahrein, Jemen en Saoedi-Arabië drukten deze gewoon de kop in.
De antiregeringsprotesten breidden zich uit naar het seculiere bewind in Libië, waar landen van de NAVO een groots opgezette lucht- en zeeoperatie begonnen om gewapende huurlingenbendes te steunen. Het gesanctioneerde optreden van deze bendes leidde tot massale verwoesting van de steden en het platteland in Libië. De NAVO-landen vernietigden het seculiere bewind van kolonel Gaddafi en lieten hem door de huurlingen doden en verminken.
De NAVO zag toe bij het verwonden, gevangennemen, martelen en uit de weg ruimen van tienduizenden Gaddafi-aanhangers en -regeringsambtenaren. Het ondersteunde het gewenste marionettenregime ook toen het een bloedige pogrom begon tegen Libische burgers van Sub-Saharische afkomst en tegen Sub-Saharische gastarbeiders - groepen die profijt hadden getrokken van Gaddafi's royale sociale regelingen.
Het 'to ruin & to rule'-model wordt nu eveneens op Syrië toegepast: gunstige voorwaarden scheppen voor een massaopstand onder leiding van moslimfundamentalisten die gefinancierd en getraind worden door westerse huurlingen en door de Golfstaten.

De bloedige weg van Damascus naar Teheran

Volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken loopt de weg naar Teheran via Damascus. Het strategische doel van de NAVO is het vernietigen van Irans belangrijkste bondgenoot in het Midden-Oosten, voor de absolutistische Golfmonarchieën is het doel het vervangen van een seculiere republiek door een theocratische dictatuur en het creëren van een vazalstaat, de Turkse regering ziet graag een regime komen dat de dictaten volgt van Ankara's versie van islamitisch kapitalisme, en Al Qaida, salafisten en wahabitische fundamentalisten zien dolgraag een theocratisch-soennitisch regime verschijnen dat gezuiverd van seculiere Syriërs, alevieten en christenen bruikbaar kan zijn voor verdere islamitische machtsontplooiing. Voor Israël ten slotte kan een van bloed druipend en verdeeld Syrië zijn hegemonie in de regio veilig stellen. De hyperzionistische Amerikaanse senator Joseph Lieberman kan geen vooruitziende blik worden ontzegd toen hij enkele dagen na de aanval van Al Qaida op 11 september 2001 verklaarde: 'Eerst moeten we achter Iran, Irak en Syrië aan gaan‘ - overigens voordat hij zich bezighield met de vraag wie de werkelijke aanslagplegers waren.

De gewapende anti-Syrische krachten vertegenwoordigen een reeks van onderling verschillende, en met elkaar strijdige politieke gezichtspunten en worden slechts verenigd door een gemeenschappelijke haat tegen het onafhankelijke, seculiere en nationalistische regime dat tientallen jaren over de complexe multi-etnische Syrische samenleving heeft geheerst.
De oorlog tegen Syrië is een ‘excuus’ voor nog verdere uitbreiding van het westers militarisme van Noord-Afrika tot aan de Perzische Golf, en een systematische propagandacampagne moet aannemelijk maken dat de NAVO een democratische, humanitaire en 'beschavende' missie voor het Syrische volk aan het vervullen is.

De weg naar Damascus is geplaveid met leugens

Een objectieve analyse van de politieke en sociale samenstelling van de gewapende strijders in Syrië ontzenuwt echter iedere bewering dat de opstand in dat land een democratisch doel heeft. Autoritaire fundamentalistische strijders vormen de ruggengraat ervan. De Golfstaten die dit brute gespuis financieren zijn zelf absolutistische monarchieën. Na de bevolking van Libië te hebben opgescheept met een genadeloos gangsterregime, kan het Westen zich niet erop beroepen dat het om een 'humanitaire interventie' gaat.
De gewapende groepen dringen steden binnen en gebruiken bevolkingscentra als schilden vanwaar zij aanvallen op regeringstroepen ondernemen. Daarbij dwingen zij duizenden burgers hun woningen, winkels en kantoren te verlaten om die als militaire voorposten in te richten. De vernieling van de Baba Amr-buurt in Homs is een klassiek voorbeeld van gewapende bendes die burgers als schild en als propagandamiddel gebruiken om een regering te demoniseren.
Deze gewapende huurlingen bezitten geen enkel krediet bij de meerderheid van de Syrische bevolking als het om geloofwaardigheid gaat. Eén van hun belangrijkste propagandacentra bevindt zich in het hart van Londen, het zogeheten 'Syrische Observatorium voor Mensenrechten', dat nauw samenwerkt met Britse geheime diensten bij het de wereld insturen van pakkende verhalen over wreedheden, die een gunstig klimaat moeten creëren voor een ingrijpen door de NAVO.

De koningen en emirs van de Golfstaten geven geld aan deze strijders, Turkije biedt militaire bases aan en bewaakt het over de grens brengen van wapens en leiders van het zogenaamde Vrije Syrische Leger, en de Verenigde Staten, Frankrijk en Engeland verschaffen wapens, training en diplomatieke dekking. Buitenlandse jihadistische fundamentalisten, waaronder Al Qaidastrijders uit Libië, Irak en Afghanistan, nemen actief deel aan het conflict. Dit is geen ‘burgeroorlog‘. Het is een internationaal conflict waarin een onzalige driepartijencoalitie, bestaande uit imperialistische NAVO-landen, despotische Golfstaten en moslimfundamentalisten, het heeft opgenomen tegen een onafhankelijk-seculier en nationalistisch regime. De buitenlandse herkomst van de wapens, het propaganda-apparaat en de huurlingen tonen het doortrapte 'multinationale' karakter van het conflict aan. In feite stelt deze gewelddadige opstand tegen de Syrische staat weinig meer voor dan een systematische imperialistische campagne om een bondgenoot van Iran, Rusland en China ten val te brengen, zelfs als de prijs hiervoor is de vernietiging van de Syrische economie en samenleving, het uiteenvallen van het land en eindeloze sectarische vernietigingsslagen tegen alevitische en christelijke minderheden en tegen seculiere regeringsaanhangers.

De vele doden en de massale vluchtelingenstroom zijn niet het werk van een bloeddorstige en niemand ontziende Syrische staat. De door het Westen gesteunde milities hebben woonwijken gewapenderhand in bezit genomen, ze hebben oliepijpleidingen vernield, ze saboteerden transporten en bombardeerden regeringsgebouwen. Tussen hun aanvallen door maakten zij het functioneren van elementaire voorzieningen (onderwijs, medische hulp, water- en electriciteitsleverantie, veiligheids- en openbaarvervoersdiensten) onmogelijk. Zij zijn dan ook het meest verantwoordelijk voor de 'humanitaire ramp' die hun westerse vrienden en VN-functionarissen de Syrische veiligheidsdiensten en het Syrische leger graag in de schoenen schuiven. De Syrische veiligheidsdiensten vechten voor het behoud van de nationale onafhankelijkheid van een seculiere staat, de gewapende oppositie treedt met geweld op namens buitenlandse opdrachtgevers - in Washington, Riaad, Tel Aviv, Ankara en in Londen.

Conclusies

Het referendum dat vorige maand door de regering-Assad werd georganiseerd trok miljoenen Syrische stemmers, dit niettegenstaande dreigementen van westerse imperialisten en oproepen van terroristen tot een boycot. Het toont duidelijk aan dat een meerderheid van Syriërs aan
een vreedzame, door onderhandelingen bereikte regeling de voorkeur geven en dat ze het huurlingengeweld verwerpen.
De door het Westen gesteunde SNC [Syrische Nationale Raad] en het door Turkije en Golfstaten bewapende Vrije Syrische Leger wezen Russische en Chinese oproepen tot een open dialoog en onderhandelingen botweg af - het Assad-regime aanvaardde beide.
De NAVO en de Golfstatendictaturen zetten hun gevolmachtigde vrienden aan om het tot een gewelddadige 'regime change' te laten komen, een politiek die duizenden Syriërs reeds het leven kostte. De sancties van de Verenigde Staten en Europa zijn erop gericht de Syrische economie kapot te maken, waarbij van de verwachting wordt uitgegaan dat acute nood en ellende de bevolking wel in de armen van hun gevolmachtigde vrienden zal drijven. Met het Libiëscenario in de hand stelt de NAVO zich voor het Syrische volk te 'bevrijden' door hun economie, samenleving en seculiere staat te vernietigen.

Een westerse militaire overwinning in Syrië zal alleen maar de zucht naar meer militaire avonturen aanwakkeren. Het zal het Westen, Saoedi-Arabië en Israël aanmoedigen een nieuwe burgeroorlog in Libanon te beginnen. Na het slopen van Syrië zal de as Washington-EU-Riaad-Tel Aviv het op een confrontatie met Iran laten aankomen, waarbij het nog veel bloediger zal toegaan.
De omvangrijke vernielingen in Irak, gevolgd door de ineenstorting van Libië geven een idee van wat de toekomst voor de Syrische bevolking in petto heeft: een scherpe daling van de levensstandaard, het uiteenvallen van hun land, etnische zuivering, overheersing door sectarische en fundamentalistische bendes, totale onveiligheid van lijf en goed.

Net zoals liberaal denkenden het brute geweld in Libië tot een 'revolutionaire strijd van in opstand gekomen democraten' uitriepen om vervolgens weg te lopen toen door het geweld tegen zwarte Libiërs bloed ging vloeien, zo roepen zij nu op tot een militaire interventie in Syrië. Deze zelfde ‘liberalen‘, ‘progressieven’ enz. die vanuit hun cafés en kantoren in Manhattan en Parijs het Westen manen om in de 'humanitaire crises' in Syrië in te grijpen zullen zodra Damascus, Aleppo en andere Syrische steden door NAVO-bombardementen op de knieën zijn gebracht elke belangstelling voor de bloedige orgie van hun zegevierende huurlingen verliezen.

James Petras / vert. Leo de Does

Bron: www.voltairenet.org/a173073

Noot van de vertaler

Op 2 april 2012 antwoordde NAVO-chef Rasmussen op een vraag die op de maandelijkse persconferentie in Brussel werd gesteld dat het ‘absoluut schandalig is wat we in Syrië zagen’. Hij veroordeelde ten sterkste ‘het harde optreden tegen de burgerbevolking’, maar de NAVO heeft, zoals hij al meer dan eens had verklaard, ‘geenszins de bedoeling in Syrië in te grijpen’. Het leveren van wapens aan welke groep ook ‘zou geen juiste manier zijn om vooruitgang te boeken‘. Het risico van ‘een gevaarlijke verspreiding van wapens in de regio’ is levensgroot. Hij hoopte dat een politieke en diplomatieke oplossing voor het conflict kan worden gevonden.

Naar aanleiding van het bericht op 1 april 2012 dat Syrische rebellen financiële ondersteuning zouden gaan ontvangen van de Golfstaten en van Saoedi-Arabië (waar de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Clinton net op bezoek was geweest) sprak de directeur van het Centrum voor Onderzoek naar Globalisatie in Montreal, Michel Chossudovsky, van een afleidingsmanoeuvre: ‘Het Vrije Syrische Leger wordt al van het begin af door de NAVO gefinancierd. Het is het voetvolk van de westerse militaire alliantie en het wordt door buitenlandse militaire trainers geadviseerd. We weten dat. We weten dat speciale troepen op de grond aanwezig zijn en dat eind februari Franse officieren werden gearresteerd. Dit werd snel gesust. Een andere stilgehouden waarheid is dat de westerse alliantie al ruim een jaar een heimelijke oorlog voert via het Vrije Syrische Leger en dat dit Vrije Syrische Leger niemand in Syrië vertegenwoordigt. De bewijzen stapelen zich op dat het vreselijke dingen uithaalt‘.

Bron: http://rt.com/news/snc-gulf-countries-fund-rebels-972/