NAVO Terreur 2

Nu opiniemakers van de commerciele massamedia onder wie Juurd Eijsvoogel van de NRC en Arie Elshout van de Volkskrant druk doende zijn de geesten in Nederland rijp te maken voor een nog agressievere Europese buitenlandse politiek waarbij de NAVO als stok zal dienen om weerspannige volkeren in het gareel te meppen is het belangrijk even stil te staan bij het feit dat wij hiermee de Rubicon dreigen over te steken en de consequenties daarvan rampzalig zullen zijn. Om dit goed duidelijk te maken citeer ik enkele fragmenten van het voortreffelijke boek van de Britse historicus Tom Holland, met als simpele titel 'Rubicon.'

Het is het jaar 49 van onze jaartelling, en

‘voor Caesar was eindelijk het moment van de waarheid aangebroken. Of hij kon zich onderwerpen aan de wet, zijn gezag afstaan en het einde van zijn carriëre onder ogen zien, of hij kon de Rubicon oversteken. “De teerling is geworpen.” Alleen als gokker, meegesleept door de passie van een gokker, kon Caesar zichzelf er ten slotte toe bewegen zijn soldaten opdracht te geven om op te trekken. De inzet was te hoog gebleken voor een rationele afweging, de uitkomst te onvoorspelbaar. Caesar wist dat hij door Italië binnen te vallen een wereldoorlog riskeerde, want zoveel had hij zijn mannen al toevertrouwd, en hij huiverde bij de gedachte. Maar ondanks zijn vooruitziende blik kon zelfs Caesar niet bevroeden wat de precieze gevolgen van zijn besluit zouden zijn. Naast “beslissend moment” had discrimen nog een betekenis: “scheidslijn.” Dat was in alle opzichten wat de Rubicon zou blijken te zijn. Door deze rivier over te steken stortte Caesar de wereld inderdaad in een oorlog, maar tevens droeg hij bij aan de vernietiing van de eeuwenoude vrijheden van Rome, en maakte hij indirect mogelijk dat op hun puinhopen een monarchie werd gesticht – gebeurtenissen die van cruciaal belang waren voor de geschiedenis van het Westen. Lang nadat het Romeinse rijk zelf ten onder was gegaan zouden de tegenstellingen die door de Rubicon waren gesymboliseerd – vrijheid en despotisme, anarchie en orde, republiek en autocratie – nog steeds tot de verbeelding van Romes opvolgers spreken. Al was de rivier dan maar een onbekend stroompje – zo onbeduidend dat de exacte ligging ervan niet meer bekend is – toch kent iedereen nog zijn naam. Geen wonder. Caesars oversteek van de Rubicon was zo’n beslissende gebeurtenis dat zij spreekwoordelijk is geworden voor elke beslissende stap die sindsdiens ooit genomen is.’

Wat dit laatste betreft: wij staan aan de vooravond van de oversteek van de Rubicon. Om dit toe te lichten en in een heldere context te plaatsten citeer ik eerst nog een fragment uit Tom Holland's uiterst actuele studie 'Rubicon':

‘Het was voor de Romeinen een geloofsartikel dat zij moreel het meest hoogstaande volk ter wereld waren. Hoe kon de omvang van hun rijk anders verklaard worden? Toch wisten ze ook dat de grootheid van de Republiek haar eigen gevaren met zich meebracht. Er misbruik van maken was vragen om problemen met de goden. Vandaar dat de Romeinen met klem alle aantijgingen van intimidatie tegenspraken en volhielden dat ze het imperium puur uit zelfverdediging hadden veroverd. Voor de mensen die door de legioenen verpletterd waren mag dat argument lachwekkend hebben geleken, de Romeinen geloofden het niettemin, en vaak met dodelijke ernst. De oppositie tegen Crassus’ oorlog met Parthië (Iran. svh) was bijvoorbeeld fel geweest. Iedereen wist dat er geen ander excuus voor was geweest dan inhaligheid. De met bloed doordrenkte zandvlakten van Carrhae lieten zien dat de goden dat ook beseften. Niettemin was Crassus niet de enige die ervan droomde de hegemonie van Rome tot de uiteinden van de wereld uit te breiden. De stemming in de Republiek begon op de een of andere manier te veranderen. Fantasieën over globalisering hingen in de lucht. De globe zelf kon aangetroffen worden op munten en op praalwagens bij triomftochten. De oude achterdocht jegens het idee van een imperium vervloog in rap tempo. Overzeese betrokkenheid, zo leek het, kon goed uitpakken… Het was Posidonius, de favoriete goeroe van iedere Romein, die beweerd had dat onderworpen volkeren hun verovering door de Republiek moesten verwelkomen, aangezien die zou bijdragen aan de opbouw van een gemenebest der mensheid. De Romeinen grepen nu hetzelfde argument aan. Veronderstellingen die een paar decennia eerder nog ondenkbaar zouden zijn geweest, begonnen nu gemeengoed te worden. Fans van het imperialisme beweerden dat Rome een beschavende missie had; dat de stad, aangezien zijn waarden en instituties duidelijk superieur waren aan die van barbaren, de plicht had ze te propageren; dat er pas universele vrede kon heersen wanneer de hele aarde aan zijn gezag onderworpen was. Imperiale expansie kon nu opeens niet alleen door de beugel, maar werd zelfs als een morele plicht beschouwd.’

En Holland voegt hier fijntjes aan toe:

‘Het hielp natuurlijk ook dat het imperium leven in de brouwerij bracht in Rome, berichten van veroveringnen vanuit vreemde, verre landen en goud dat door de straten vloeide.’

Want naast alle mooie praatjes draaide en draait het nog steeds allemaal om de ruwe grondstoffen en om de afzetgebieden van de bewerkte grondstoffen. Niet de ideologie komt eerst, maar het goud, elke diefstal en elke moord heeft een rechtvaardiging nodig. Vandaar dat bijvoorbeeld Juurd Eijsvoogel graag propaganda maakt voor de Verenigde Staten met als argument dat dit imperium garant zou staan voor, ik citeer,

'de beginselen van de vrije markt, voor vrede en veiligheid en voor de mensenrechten,'

een aantoonbaar valse voorstelling van zaken. Nu de Verenigde Staten net als het Romeinse rijk in zijn nadagen zichzelf failliet heeft bewapend en aan 'imperial overstretch' ten onder gaat moet Europa het stokje overnemen en dezelfde heilloze weg opgaan als alle imperia. Volgens Eijsvoogel kunnen namelijk 'de bondgenoten van Amerika... zich minder makkelijk achter de grote broer verschuilen' en er 'niet meer automatisch [er]op rekenen dat Amerika de kastanjes wel uit het vuur haalt.’

Wordt vervolgd.