<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

De eigen werkelijkheid van Uri Rosenthal

Was het Geert? Zat Geert erachter? De Luxemburgse minister van buitenlandse zaken Asselborn denkt van wel. En Asselborm is boos. Minister Uri Rosenthal blokkeerde in de VN-Mensenrechtenraad een verklaring over het Midden-Oosten waarin Israël én de Palestijnen opgeroepen werden om verder te werken aan een tweestatenoplossing.

Uri gooide op het laatste moment de kont tegen de krib, omdat de verklaring 'te kritisch' zou zijn over Israël. Asselborn in de NRC: 'Ik kan elke maand lezen wat Wilders' filosofie is over het Midden-Oosten: dat de Palestijnen geen eigen staat nodig hebben omdat zo'n tweede staat er al is: Jordanië.' En hij kan Uri's dwarse gedrag 'alleen maar verklaren door het idee van Wilders dat er voor de Palestijnen al een staat is.'

Maar nee, het is Geert niet. Het is natuurlijk mooi dat Asselborm zijn Nederlandse collega nog een ontsnappingsgaatje biedt ('Sorry! Het was Geert!') maar inmiddels is duidelijk dat Uri hier hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor is. Uri is wat je noemt een vriend van Israël. Geert ook, natuurlijk. Geert is tegen de islam, Israël is tegen de islam, en vijanden van de islam zijn vrienden van Geert. Net zoals hij graag moord en brand schreeuwt wanneer er weer homo's worden gepest, want de daders zijn immers vaak Marokkaanse rotjochies – lees: de islam. Het buitenlands beleid van de PVV kan daarom samengevat worden in één woord: Israël. En aangezien er tijdens de formatie niet of nauwelijks over buitenlands beleid is nagedacht, kon deze Israël-manie met gemak doordringen in het regeerakkoord, dat stelt dat Nederland de relatie met Israël moet verbeteren. Waarom, staat er niet bij.

Maar dankzij minister Rosenthal (zelf joods, getrouwd met een Israëlische – inderdaad, dubbel paspoort) bleef dit dus geen dode letter. Persoonlijk ziet de goede man overigens géén verband tussen 'mijn handelen en mijn etnische achtergrond.' Nee, Uri komt gewoon op voor alle zwakke staatjes. Nederland moet Israël steunen, want het land heeft het zwaar. De enige kernmacht in het Midden-Oosten kan zó maar onder de voet worden gelopen door.. ach wat doet het ertoe! Hij wil het ook niet hebben over bezette gebieden, dat klinkt zo naar.

Waarschijnlijk spreekt hij liever over 'gebieden waar per ongeluk veel Israëlische soldaten rondlopen'. Na alle overleg, na alle geploeter op de juiste, voor iedereen aanvaardbare formulering, blijkt plotseling dat de Nederlandse regering over zijn eigen werkelijkheid beschikt. Overigens bestaan er geen etnische joden, zoals ik al eerder heb uitgelegd. De joden anno nu zijn op geen enkele wijze etnisch/genetisch aan elkaar verwant, en ze zijn ook niet genetisch verwant aan de joden in Palestina twintig eeuwen geleden. Dat is een door het zionisme in het leven geroepen mythe. Maar dit terzijde.

Uri heeft het toch al nauwelijks bestaande buitenlandse beleid van de EU dus te grabbel gegooid. Er was bijna niks, en nou is er nog minder. Maar de twee-staten-oplossing waar de hele buitenwacht naar streeft, is natuurlijk in wezen ook niks. Het is een typische diplomaten-oplossing. Het klinkt zo netjes, zo logisch: ieder zijn eigen landje. Maar twee staatjes in Palestina is economisch onhaalbaar, is geografisch inmiddels onuitvoerbaar, en voor alle partijen op de lange termijn onaanvaardbaar. En dat van begin af aan. Alleen diplomaten geloofden erin, en geloven er nog in.

Die twee-staten-oplossing is een Brits idee, uit 1946, toen de Britten Palestina bestuurden, en koortsachtig op zoek waren naar een middel om een burgeroorlog te voorkomen tussen de joodse immigranten en de Palestijnse Arabieren. De situatie was al zeer gewelddadig, en ondertussen dreigde het aantal joodse immigranten enorm te groeien. In Europese kampen zaten op dat moment zo'n honderdduizend joden, vooral uit Oost-Europa, die ergens naartoe moesten. Waarheen, dat kon ze niets schelen. Groot-Brittannië was op dat moment straatarm, zeg maar failliet, en had in 1933/1945 al 100.000 joodse vluchtelingen opgenomen. De VS was steenrijk, economisch ijzersterk, en had in de jaren 1933-145 niet meer dan een schamele 120.000 joodse vluchtelingen toegelaten. De VS kon met gemak die 100.000 joden toelaten, en dat was ook waar de Britten op hoopten, zodat de situatie in Palestina niet verder uit de klauwen liep. Maar de VS weigerde categorisch. En ondertussen schreeuwde de Amerikaanse zionistische beweging moord en brand omdat de Britten weigerden die 100.000 Europese joden naar Palestina te laten vertrekken.

Verhuizen naar het veilige, rijke Amerika was voor de zionisten onbespreekbaar: ze moésten naar Palestina. En de Ametikaanse regering was het daar helemaal mee eens. De Britten waren, kortom, woedend op Washington, dat boog voor de joodse lobby, of gewoon geen zin had in extra joden binnen de landsgrenzen. Ze zochten wanhopig naar een oplossing. Er kwam een onderzoekscommissie, en die bedacht het plan om het land in tweeën te delen. De Palestijnse leiders wezen het direct af, want zij hadden nooit om al die joodse immigranten gevraagd. De joodse leiders zeiden ja – maar zagen dat (daarover lieten ze geen geintje twijfel bestaan) als niet anders dan een eerste stap op weg naar het einddoel: het hele land uitsluitend voor joden.

Het twee-staten-plan werd niet uitgewerkt, want in juli 1946 bliezen joodse terroristen onder leiding van Menachem Begin het King David Hotel op, het Britse bestuurscentrum. Ruim negentig doden, waaronder naast Britten ook Palestijnen en joden. (Die terroristen werkten overigens in het geniep nauw samen met de 'bovengrondse' joodse leiders, en Begin kreeg in 1978 de Nobelprijs voor de vrede.) Na die bloedige misdaad hadden de Britten er écht geen zin meer in, en in 1947 droegen ze Palestina over aan de VN. Samen met dat halfbakken, door iedereen geminachte twee-staten-plan. 64 jaar later ligt dat nog steeds op tafel. Alsof het enige wijsheid bevat, alsof het enige kans maakt. Nee dus. Er is daar slechts plaats voor één land.

www.depers.nl