Filosofische weerlegging van Marx en anderen.

In navolging van een vorig topic waarin ik las dat men vond dat Marx filosofisch verdedigbaar was (http://zaplog.nl/zaplog/article/het_kapitalisme_is_de_weg_naar_de_hel/)zal ik hier een poging trachten te doen waarin ik aantoon dat dit niet zo is:

Zelfbeschikking is een recht, en wel een natuurlijk recht, de band tussen een persoon en zijn lichaam is dan ook een natuurlijke band. Een band die niet bestaat tussen u en ik of mijn lichaam en dat van een ander. Wij zijn van nature verschillende personen, aangezien ons “zijn” objectief verschilt van dat van een ander.

Etymologisch gezien komt de betekenis van “Recht” uit het Latijn. Het Latijnse woord “regere” betekent regeren, besturen of controleren. “Rectum” betekent dan ook: “dat wat geregeerd wordt”.
In principe heeft men dan de staat in gedachte die regeert over haar onderdanen binnen een bepaald gebied. Maar men kan moeilijk volhouden dat dit “van nature” zo zou zijn, aangezien ik van nature uit enkel beschikking heb over mijn eigen lichaam en niet dat van een ander.

Een “natuurlijk recht” is dus iets waarover ik van nature kan beschikken: mijn eigen lichaam. (genetische fouten kunnen dan wel voorkomen, maar het feit dat we dit “fouten” noemen in de genetische wetenschap laat blijken dat dit dus een uitzondering is op de regel zoals die behoort te zijn)

Zo gezien is regeren of beschikken over een ander dus strijdig met andermans natuurlijke rechten, het is een directe contradictie zelfs, indien deze beschikking wordt uitgevoerd zonder toestemming van de ander in omstandigheden waarin hij ook tot zelfbeschikking in staat is.
En zelfs dan nog zal de ander nooit in staat zijn over mij te beschikken zoals ik over mijzelf beschik: interne controle is niet gelijk aan externe, door dwang opgelegde controle.

Dit axioma is in principe louter een dialectische waarheid, doch ze heeft de bijzondere eigenschap dat ze ONWEERLEGBAAR is, ik kan deze uitspraak rationeel gezien gewoon niet ontkennen.

Zeggen: “uw natuurlijke rechten zijn niet de mijne” en zeggen “wij zijn verschillende personen” is hetzelfde, aangezien het éne een rechtstreeks gevolg is van het andere. Beide stellingen zeggen in essentie hetzelfde (zie hierboven).

Maar als ik dit nu wil ontkennen kan dat niet: ik kan onmogelijk beweren dat wij geen onderscheiden personen zijn. Als ik dat zou doen in een discussie, hoeft de ander maar te zeggen “dat is niet waar”. Als we echt dezelfde (en dus geen onderscheiden) persoon zouden zijn en toch interpreteer ik uw argument als argument tegen mijn stelling, kan ik onmogelijk nog volhouden dat we dezelfde zijn. En elke verdere poging die ik onderneem om tegen u in te gaan ondermijnt mijn punt nog veel meer. Kortom: het feit dat onze discussie bestaat is een bewijs van de onverdedigbaarheid van mijn stelling. Het feit dat er dagelijks conflicten en discussies plaatsvinden is op zich reeds een bewijs van het feit dat wij onderscheiden personen zijn.

Het is een “dialectische” contradictie: ik kan niet in een discussie volhouden dat wij dezelfde personen zijn, indien de discussie zelf al bewijst dat niet zo is, ik zou mezelf gewoon tegenspreken.

Nu kan men hiertegen inbrengen dat dit dan wel zo mag zijn, maar dan toch maar enkel op het moment dat u en ik discussiëren. Maar draait de aarde enkel rond de zon op het moment dat wij ernaar kijken of werkt de zwaartekracht enkel maar het moment dat er iets valt ? Tot het tegendeel wordt bewezen in een nieuwe argumentatie blijft de oude overeind en het punt was net dat dat het voorgaande niet in een discussie aantoonbaar is, wegens de dialectische contradictie tussen beide stellingen (zie hiervoor de falsificatietheorie van Karl Popper).

Al bij al dus de ontkenning van het feit dat wij verschillende personen zijn niet houdbaar in eender welke rationele of wetenschappelijke discussie. Nu zullen er wel mensen zijn die zulke argumentatie niet serieus nemen, maar iemand die een rationele argumentatie niet serieus neemt en met irrationele argumentatie komt, moet dus ook niet serieus genomen worden (het feit dat er wetenschap, technologie en een zelfbewuste mensheid bestaat in het algemeen betekent dat rationaliteit en wetenschap wel mogelijk moet zijn, want wat is wetenschap anders als kennis van de wereld om ons heen, via de rationaliteit geïnterpreteerd en vastgelegd?)

Al bij al is het dus onmogelijk om de waarden en normen die elke logica en argumentatie zin geven te ontkennen zonder dat onze eigen argumentatie zinloos wordt ! Dit is de essentie van een dialectische waarheid. Zo toonde Thomas van Aquino ook aan dat het zinloos is om te zeggen dat er “geen waarheid” bestaat, aangezien de stelling zelf vereist dat er wel een “waarheid” is opdat ze zelf niet zonder voorwerp zou worden.

Het libertarisch non-agressieprincipe stelt dat wij elkaars zelfbeschikking moeten respecteren. We moeten het onderscheid tussen het “u” en het “ik” respecteren. Op zijn minst in de discussie zelf en ook tot het tegendeel wordt bewezen in een andere discussie.

Het principe voegt dus iets toe aan het axioma van zelfbeschikking: het zegt niet alleen dat wij een recht op zelfbeschikking hebben, het zegt OOK dat wij dit dienen te respecteren.

Ook deze toevoeging kan men op dezelfde wijze toetsen als het axioma van de zelfbeschikking zelf: elke weigering om haar waarheid te ontkennen ondermijnt de argumentatie die daarvoor wordt aangewend.

Dit is zo omdat in een serieuze discussie of confrontatie tussen ons er wordt verondersteld dat wij elkaar van ons punt trachten te overtuigen zonder bedrog, geweld, dwang of de dreiging met bedrog, dwang of geweld te gebruiken en naar elkaar te luisteren en te antwoorden op gemaakte stellingen. Bovendien dienen we een rationele discussie rekening te houden met feiten en logica die boven elke twijfel verheven zijn en dus rekening te houden met de logische geldigheid van redeneringen en dergelijke.

Anders gezegd: wij behoren elkaar in een rationele discussie te respecteren. Als ik deze stelling verwerp, betekent dit dat het voor mezelf niet uitmaakt of ik nu dwang, geweld of bedrog gebruik om mijn gelijk te behalen: ik ontken de waarde van een rationele argumentatie.

Nu kan ik dit wel doen, maar als ik vervolgens beweer dat de ontkenning van de waarde van een rationele argumentatie berust op mijn eigen rationele argumentatie dan spreek ik mezelf tegen.

Mijn stelling wordt hol, aangezien ik niet kan volhouden dat ik rationeel argumenteer wanneer ik beweer dat een rationele argumentatie geen vereiste is en dwang of geweld legitiem gebruikt mag worden om mijn gelijk te halen.

Kortom, in een rationele argumentatie is het respect voor de zelfbeschikking van een persoon (als natuurlijk recht) tussen de betrokken personen onweerlegbaar.

Hoewel men wel kan argumenteren in een maatschappij waar iemands rechten als zodanig geschonden worden (een maatschappij waarin slavernij bestaat) betekent dit niet dat de hierboven geponeerde stelling toch weerlegbaar wordt. Het punt is ook niet dat slaven niet in staat zijn tot rationele argumentatie, maar dat een discussie waarin de ratio van de slaaf niet wordt gerespecteerd onmogelijk tot valabele uitkomsten kan leiden.

Wederzijds “respect” is altijd een voorwaarde van een rationele discussie en om de slaaf er rationeel van te overtuigen dat de meester het recht heeft om hem als slaaf te houden moet de meester tenminste in die discussie erkennen dat hij de zelfbeschikking van de slaaf moet respecteren, aangezien het niet respecteren ervan afbreuk doet aan de kracht van elke argumentatie die de meester ook moge aanhalen. Dat hij na afloop van de discussie dwang of het recht van de sterkste doet gelden, doet niets af aan dit punt. Hij zal alleen niet kunnen hard maken hij rationeel geargumenteerd heeft.

Wat heeft heel dit verhaal nu te maken met Marx? Simpel: Marx pleitte voor herverdeling, voor nationaliseringen en voor een overheid die dit alles moest bewerkstelligen, tenminste totdat het proces was voltooid. Of deze overheid daarna al dan niet zou verdwijnen doet niets aan de discussie.

Hierboven staat aangetoond dat het rationeel niet verdedigbaar is om zulke dingen te doen via enige vorm van dwang, geweld, bedrog of zelfs met de dreiging daarmee. Natuurlijk is dit filosofie en kan de overheid in de realiteit doen wat ze wilt met deze dwang, maar het punt van deze bijdrage was dan ook een filosofische weerlegging te formuleren.

Natuurlijk zullen er diegenen zijn voor wie zulk een rationeel-filosofische weerlegging geen waarde heeft, maar het feit dat ik niet geïnteresseerd zou zijn in de wetten van de chemie of de fysica doet niets aan het feit dat ze wel waar zijn. Het enige verschil is dat deze wetten niet toestaan om zo verdraaid of verbroken te worden als de voorgaande.