<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Protesten Venezuela heel anders dan wat ons hier wordt verteld

De Westerse media brengen een charmant en eenvoudig verhaal over de situatie in Venezuela. Volgens dat verhaal worden vreedzame betogingen tegen de regering onderdrukt. Mark Weisbrot zag een ander verhaal.

De betogers zijn de straat opgegaan waar ze de brutale repressie ondergingen van de regering die ook alle media controleert. Het vraagt niet eens veel graafwerk om van dat verhaal niet veel over te laten. Eerst en vooral zijn er aanvankelijk wel degelijk heel wat vreedzame betogingen geweest van de oppositie. De huidige dagelijks aangehouden protesten zijn echter allesbehalve vreedzaam.

Zo blijkt onder meer dat de helft van de dodentol (nu reeds 41 sinds het begin van de protesten) die we in de media te zien krijgen te wijten is aan burgers en veiligheidsagenten die werden gedood door betogers. De andere helft zijn betogers die door de politie zouden zijn gedood.

Wat de media betreft, de overheidszenders beheersen ongeveer 10 procent van de markt. De New York Times moest recent zelfs een rechtzetting publiceren omdat de krant onterecht had beweerd dat oppositiestemmen geen gehoor krijgen op de Venezolaanse tv-zenders.

Niet alleen komen ze op tv, ze roepen daar ongehinderd op tot de omverwerping van de regering – wat de openlijk uitgesproken doelstelling is van de leiders van de protesten van bij het begin. Dit kan je niet vergelijken met de protesten van vorig jaar in Brazilië, of met de studentenprotesten van 2011 tot 2013 in Chili, die werden georganiseerd rond specifieke politieke eisen.

Het lijdt geen twijfel dat de toegenomen tekorten en de stijgende inflatie over het voorbije jaar een politieke impact hebben gehad op Venezuela. Dat maakt het des te opvallender dat net de mensen die het hardst worden getroffen door deze schaarsheden niet meedoen aan de protesten. Integendeel, de protesten worden geleid door die segmenten van de bevolking die er het minst door geraakt worden, de hogere klassen.

Dit verzet is immers grotendeels het gevolg van diepe onenigheid binnen de Venezolaanse oppositie. Henrique Capriles, die zowel tegen Chávez (ruim) als Maduro (zeer nipt) de twee vorige presidentsverkiezingen verloor, werd door extreem-rechts – onder leiding van Leopoldo López en María Corina Machado – als 'te verzoenend' gezien. Zij besloten daarom dat de tijd rijp was om de regering door straatprotesten omver te werpen.

Deze oppositieleiders waren allebei actief betrokken bij de militaire staatsgreep van 2002 tegen toenmalig president Chávez. María Corina Machado was één van de personen die het decreet van de coupplegers ondertekenden dat het verkozen parlement, de grondwet en het hooggerechtshof ophief.

Laten we elkaar niet verkeerd verstaan: ik verdedig hier niet de gevangenneming van López of de beslissing van het nationale parlement om María Corina Machado af te zetten als parlementslid, net zomin als ik de beslissing van de Franse regering verdedig om uiterst rechtse politici te vervolgen voor ontkenning van de Holocaust of het voorstel om de fascistische partij Gouden Dageraad in Griekenland te verbieden. Ik vraag alleen dat we eerlijk zouden zijn over deze leiders van de Venezolaanse oppositie en over wat ze proberen te doen.

De strategie van uiterst rechts is het land onregeerbaar te maken, zodat ze met geweld kunnen bereiken wat hen de voorbije vijftien jaar in achttien verkiezingen niet is gelukt. De verklaringen van Lula da Silva, voormalig president van Brazilië, en huidig president Dilma Rousseff laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Zij maken zich geen illusies over wat in Venezuela aan de hand is.

Het is dit jaar vijftig jaar geleden dat een staatsgreep in hun land een militaire dictatuur aan de macht bracht, die hen beiden in de gevangenis wierp. Zij herinneren zich hoe een staatsgreep eruitziet. Dat kunnen de andere regeringen van Zuid-Amerika evengoed, zoals blijkt uit hun gelijkaardige verklaringen.

Ze hebben echter aangeboden te bemiddelen tussen de regering en die oppositieleiders die wel bereid zijn aan een dialoog deel te nemen. Dat proces ziet er voorlopig veelbelovend uit. Laat ons hopen dat het zo doorgaat. Dit is de enige weg vooruit voor Venezuela.

(Vertaling: Mark Weisbrot)

www.dewereldmorgen.be