<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Wat gebeurt er als alle bijen sterven?

Dankzij Winnie the Poeh denken we aan beren als de grootste honingzuchtige ter wereld. Maar in feite zijn onze vroege hominide voorouders degenen die mogelijk werden gedreven om bijenkorven te kraken op zoek naar de zoete, kleverige calorieën.

In "The Last Word on Nothing" (wat als je van wetenschap en natuurboeken houd één van je regelmatig gelezen boeken zou moeten zijn), laat Heather Pringle ons kennismaken met de Hadza, een moderne jagerverzamelaars samenleving in Oost-Afrika, dat honing een belangrijk deel van hun dieet maakt, en waarom niet, omdat honing een van de meest calorierijke voedingsmiddel is in de natuur.

Hadza jagers luisteren naar de roep van een kleine vogel genaamd de grote honingwijzer (enige verbazing waarom het die naam heeft?) welke echt goed is in het opsporen van bijenwas en bijenlarven, maar niet goed in het openbreken van nesten dus leidt de vogel de mens naar de honing door te fluiten. De mannen roken de bijen uit, pikken de honingraten en gooien bijenwas naar de vogels. Iedereen is blij (nou ja, behalve de gedesoriënteerde bijen).

Pringle beroept zich op een recent antropologie onderzoek waaruit blijkt dat mensen al lang bijenkorven als doel hadden (ze zijn gevonden in oude grotschilderingen) en wijst op een recent artikel in het tijdschrift Food and Foodways waarin gedragsecoloog Alyssa Crittenden stelt dat het eten van honing net zo belangrijk zou kunnen zijn voor de vroege leden van het geslacht Homo als het consumeren van grote dieren of planten op de Afrikaanse savanne.

Inderdaad, Crittendon suggereert dat oudste bekende stenen werktuigen ter wereld, scherpe schilfers van 2,5 miljoen jaar geleden, mogelijk gebruikt hadden kunnen worden voor het openen van bijenkorven. Honing is voedsel voor de hersenen (het is zeer energierijk) en zou verantwoordelijk kunnen voor evolutionaire veranderingen in onze voorouders, met inbegrip van grotere, energie-eisende hersenen en kleinere kiezen, die erop wijzen dat ze een zacht, makkelijk te kauwen voedselbron aten. Honing past zeker in het plaatje

Dit alles maakt het des te verontrustender en tragisch dat colony collapse disorder (waar OnEarth voor het eerst over schreef in een coverstory in de zomer van 2007 "The Vanishing") honingbijen en hun rol in onze voedselvoorziening bedreigt. Vorig jaar, bijvoorbeeld, zag een van de kleinste opbrengsten in de geschiedenis van de productie van honing, volgens de American Honey Producers Association. (Natuurrampen speelde ook een rol) .

We mogen dan niet meer afhankelijk zijn van honing voor onze makkelijke calorieën (junk food zorgt daarvoor) maar we zouden het zeker missen. En het belang wetende dat honing mogelijk gespeeld hebben in de geschiedenis van onze soort lijkt het des te belangrijker dat we het mysterie ontsluiten naar wat honingbijen doodt (mogelijke boosdoeners zijn onder andere pesticiden, ziekte, klimaatverandering of een combinatie van vele factoren) en een manier vinden hun, en hun honing, te behouden. Dat zou erg prettig zijn.

Door, Scott Dodd.

www.onearth.org