AIDS einde discussie?

Door: tonge. AndereKijk.net
Het lijkt er op dat NRC-Handelsblad de discussie alweer heeft gestopt. Deze week schreef ik een ingezonden brief die ik aan Iconoclaster voorlegde. Er zijn toen twee namen onder gezet. Vandaag kreeg ik de afwijzing binnen dat de krant 'voorlopig de voorkeur geeft aan andere onderwerpen'. Het is te hopen dat Fiala zelf nog wel weerwoord krijgt.
Hieronder de tekst van de ingezonden brief:

Aids in Afrika ten onrechte geweten aan een virus

De publicatie in NRC-Handelsblad van Christian Fiala (13 september) is vooral opmerkelijk omdat media al lang niet meer gewend zijn critici van de officiële aidsopvatting aan het woord te laten. Dat is echter hoog nodig vanwege de vele onbeantwoorde vragen waar een deel van de wetenschappers, medici, onderzoeksjournalisten en vooral getroffenen zelf een antwoord op willen.

Met zichtbare tegenzin verweerde hoogleraar Inwendige Geneeskunde Joep Lange, die doorgaans elk debat met de zogeheten dissidenten afslaat, zich in deze krant (20 september) tegen de kritiek van Fiala. Blijkens zijn commentaar voor de VPRO-radio Joep Lange Podcast een dag eerder vreesde hij dat publicatie van Fiala’s artikel gevolgd zou kunnen worden door het aan het woord laten van holocaustontkenners. De nood moet wel erg hoog zijn om tot deze infame vergelijking te komen.

Dissidenten ontkennen de desastreuze epidemie van ziekte en sterfte in Afrika natuurlijk niet en dat weet Lange maar al te goed. Zij verschillen ‘slechts’ van mening met de aanhangers van de officiële visie over de oorzaken van aids en de gewenste behandelingsmethode. Het is grote winst als eindelijk het open debat weer kans krijgt, waarbij een aantal cruciale vragen dienen te worden gesteld.

In de eerste plaats de bijna godslasterlijke vraag: bestaat hiv eigenlijk wel? Tot aan het aidstijdperk was het criterium daarvoor de zuivere isolatie van het betreffende virus, maar de ontdekker ervan, de Franse wetenschapper Luc Montagnier, heeft in 1997 uitdrukkelijk verklaard daar nooit in te zijn geslaagd. In het verlengde daarvan kan men zich de vraag stellen wat de hiv-tests meten. De wetenschappers Roberto A. Giraldo en Etienne de Harven kwamen in 2006 in hun analyse van de medische literatuur tot 63 (!) factoren die kunnen leiden tot een positieve testuitslag. Malaria en tuberculose, met jaarlijks tussen de 2 en 3 miljoen doden, horen daartoe. Dat de tests geen hiv detecteren, is nota bene letterlijk te lezen in de bijsluiters van testfabrikanten. Als de tests een onspecifieke reactie vertonen op de aanmaak van allerlei antistoffen, stelt dat ook de waarde van het testen in Afrika ter discussie.

Nog altijd een beperkt gedeelte van de zieken wordt getest. Dat leidt tot een tweede bezwaar, omdat – zoals Fiala ook al aangaf – symptomen als diarree, koorts en gewichtsverlies kenmerkend zijn voor verscheidene ernstige ziektes. Aids bestaat immers uit 29 officieel onderscheiden, reeds lang bestaande aandoeningen die zonder uitzondering ook seronegatieven treffen en geen nieuwe symptomen hebben voorgebracht. Knap lijken dan ook degenen die weten waarom, bij gebrek aan houvast van een betrouwbare test, hetzelfde verschijnsel nu eens een symptoom van aids is en dan weer van tuberculose, schistosomiasis, cholera of malaria.

Een derde punt betreft het bewijs dat hiv ook seksueel overdraagbaar is. Uit de zogeheten Padian-study uit 1997, een tien jaar durende observatie van paren die aan onveilige seks deden, bleek dat niet één seronegatieve uit de onderzoeksgroep het virus kreeg overgedragen door een positieve partner. In 2003 werden de resultaten gepubliceerd van een onderzoek onder 15.000 mensen in de Masaka regio in Oeganda, die werden voorgelicht over veilig vrijen en condooms kregen. Het aantal seksuele partners nam er door af evenals het aantal gevallen van syfilis en gonorroe. Het aantal nieuwe seropositieven daalde echter niet.

Wellicht de belangrijkste vraag voor Afrika is de relatie tussen seksueel gedrag en aids. De econome Eileen Stillwaggon, die overigens het oorzakelijk verband tussen hiv en aids onderschrijft, heeft in Aids and the Ecology of Poverty (2006) aangetoond dat het aantal seksuele contacten in Afrika gemiddeld lager ligt dan in de rijke landen en de gemiddelde leeftijd waarop men het eerste seksuele contact opdoet er hoger ligt. Dit werd bevestigd door een omvangrijk onderzoek in 59 landen, in november 2006 gepubliceerd in het medische tijdschrift The Lancet. Op basis van deze gegevens is de stelling dat aids door een seksueel overdraagbaar virus wordt veroorzaakt, onhoudbaar. Dan zou de grote epidemie immers in het Westen hebben plaatsgevonden, maar het geschatte percentage mensen met ‘hiv/aids’ ligt volgens UNAIDS overal onder de 1 procent. In Afrika is dat 6,1 procent.

Critici hebben steeds benadrukt dat aids een relatie heeft met armoede en in het bijzonder met ondervoeding, die verreweg de belangrijkste bedreiging vormt voor het menselijk immuunsysteem. Deze stelling nu valt wél te onderbouwen. Aan de staart van de zogeheten Human Development Index (HDI) van de Verenigde Naties vinden we bij de 25 armste landen er 24 in Afrika beneden de Sahara. Op plaats 25 van onderen staat veelzeggend genoeg Haïti, het land waarvan de immigranten destijds als aparte aidsrisicogroep werden gezien.

Wat na 25 jaar zo verbijstert, is dat vaststellingen als hierboven niet hebben geleid tot een herbezinning op de hiv-aidstheorie. Want welk belang kan er toch mee zijn gediend om critici niet gewoon bij het debat te betrekken?

z9.invisionfree.com