De Zaak Moro

De zaak Moro

Een van de meest intrigerende zaken die zich in de laatste decennia in Europa hebben afgespeeld is in mijn optiek de ontvoering van en de moord op de Italiaanse oud premier Aldo Moro in 1978.
Deze zaak is zo intrigerend omdat er zoveel verschillende aspecten aan zitten. We hebben de strijdt tussen het fascisme en het communisme. De bemoeienis van de V.S. en de NAVO, de connecties van de maffia met de politiek en vooral de invloed van de Vrijmetselaars loge P2 op de Italiaanse samenleving.
Het officiële verhaal kwam hier op neer dat de Rode Brigade, een zogenaamde communistische terroristische organisatie, vijf lijfwachten van Moro hadden gedood en Moro hadden ontvoerd op 16 maart 1978.
Na maanden onderhandelen, waarbij de Italiaanse regering niet wilde toegeven aan de eisen van de Rode brigade, die inhielden dat er gevangen leden van de Rode Brigade vrij gelaten moesten worden, werd Aldo Moro op 9 mei 1978 terug gevonden in de kofferbak van een auto in Rome.
De auto zou midden tussen het kantoor van de communistische partij en de Christen Democraten zijn geplaatst als symbool van het einde van het Historisch Compromis. Dit Historisch Compromis was een politieke stroming geleid door Aldo Moro die een toenadering zocht tussen rechts en links.

De feiten liegen er niet om.
Op de dag van de ontvoering zou er een historische stemming plaats vinden in Italië. Voor het eerst in de geschiedenis zouden de communisten regeringsverantwoordelijkheid krijgen.
Rechtse elementen in Europa en de V.S. waren sterk gekant tegen de plannen van Moro. Volgens de weduwe van Moro was hem al eens te kennen gegeven, tijdens een bezoek aan de V.S., dat hij maar beter zijn koers kon veranderen omdat het anders slecht met hem zou aflopen. Deze bedreiging werd geuit door niemand minder dan Henry Kissinger.
De rechtse elementen waren bang dat deze politieke toenadering die Moro voorstond, zou gaan functioneren als een paard van Troje voor communisten in Europa.
Toen Moro toch doorging met zijn plannen tekenende hij zijn doodsvonnis. Het P2 loge, dat deze rechtse elementen vertegenwoordigde en allerlei hoge staats functionarissen in haar gelederen had, organiseerde de ontvoering en moord.
De ontvoering verliep uiterst professioneel. Vijf lijfwachten werden afgeslacht zonder dat Moro ook maar een schrammetje had. Op foto?s van een bewoner van de straat, waar de ontvoering zich afspeelde, was tijdens de ontvoering, de auto te zien van een Italiaanse leger commandant die gespecialiseerd was in het plegen van aanslagen. De ontvoering vond omstreeks 9 uur s?ochtends plaats en de commandant gaf als verklaring dat hij met iemand uit die straat zou gaan lunchen. De foto?s verdwenen natuurlijk op wonderbaarlijke wijze.
Aldo Moro werd ontvoerd en op de plek waar een wissel auto stond geparkeerd werd een politie auto weggeroepen. Deze politie auto stond daar om een rechter te bewaken.
Vervolgens kwam er tot drie keer toe een tip over een bepaalde straat in Rome waar Moro gevangen zou zitten. Daar werd tot drie keer toe niets mee gedaan. Een van die tips kwam van een groepje mensen die een spirituele seance hadden gehouden waarbij ze een geest vroegen om de verblijfplaats van Moro. Een van deze mensen was de ex premier van Italië en voorzitter van de EU, Romano Prodi.
Later bleek Moro inderdaad gevangen hebben gezeten in een appartement in deze straat. Vlak voor de dood van Moro werd een brief ontvangen van de Rode Brigade dat Moro was vermoord en dat zijn lijk in een meer vlak bij Rome te vinden zou zijn. Een grootscheepse actie werd op touw gezet om zijn lijk te vinden. Volgens insiders was dit een psychologische actie die op touw was gezet om het grote publiek al vast te laten wennen aan het idee dat Moro dood was.
Op 9 mei werd het lichaam van Moro in Rome in een auto gevonden. Hij werd 61 jaar.

Het is natuurlijk niet moeilijk om de connectie te maken met deze zaak en het Gladio netwerk, het radicaal rechtse terreurnetwerk, dat gesteund door de NAVO door heel Europa aanslagen pleegden in hun strijdt tegen het communisme. De connectie tussen het P2 loge, gladio en vele bomaanslagen in Italië zijn algemeen bekend.

Al met al komt er een beeld naar boven van een monster dat is gecreëerd in een samenwerkingsverband tussen de politiek, het leger, de maffia en de inlichtingendiensten om zodoende het communisme te kunnen bestrijden. Alles moest in het werk gesteld worden om het rode gevaar te bestrijden en de status quo te behouden.
Het doel heiligt de middelen en zonder gebroken eieren geen omelet etc.
Een Amerikaanse diplomaat gaf in een documentaire in 2006 toe dat ze Moro hadden opgeofferd om de stabiliteit in Italië te bewaren.

Onderzoeks journalist Mino Pecorelli bracht in mei 1978 een artikel uit over de zaak waarin hij de rol van de overheid in de zaak belichte en de connectie met Gladio voor het voetlicht bracht.
Pecorelli werd in maart 1979 vermoord. De godfather van de Christendemocraten en jarenlang premier van Italië, Andreotti werd als opdrachtgever van de moord gezien en hiervoor in 2002 ook veroordeelt. Later werd hij door het hooggerechtshof vrijgesproken.
De goede banden tussen Andreotti?s Christen Democraten en de Maffia waren toen al lang geen geheim meer.

Moro had tijdens zijn gevangenschap meerdere brieven geschreven, die jarenlang geheim gehouden werden. In zijn laatste brief na hij afscheid van zijn vrouw en bracht hij de nadrukkelijke wens naar voren dat er op zijn begrafenis geen politici mochten komen. Alleen zij die echt van hem gehouden hadden waren welkom.
Op de begrafenis zaten alle politici en hoogwaardigheidsbekleders natuurlijk vooraan waarmee ze aangaven zelfs de laatste wens van hun slachtoffer niet te respecteren.

Bekijk de docu Death in Rome over de Moro zaak.