<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Nieuwe illusies in het Amerikaanse Rijk

Gedane zaken nemen geen keer, zo luidt het spreekwoord. In zekere zin is dat zo. We kunnen niet terug in de tijd. Maar een mens kan wel de gevolgen van die 'gedane' zaken proberen corrigeren of anders ervoor zorgen dat hij dat in de toekomst niet nog eens doet.

In onze menselijke samenleving en dan meer specifiek het economische deel daarvan gaat ook dat laatste niet op. De gevolgen van het blinde paniekvoetbal na de kredietcrisis van 2008 en de 5.000 miljard die de Europese belastingbetaler in de bodemloze put van de geldjunks mocht storten zijn nauwelijks nog ongedaan te maken, en alles wordt in gereedheid gebracht om binnen enkele jaren dezelfde fout weer te maken.

Geen van de schuldigen zit in de cel, dankzij het feit dat corrupte en aan de fraude medeplichtige politici in de jaren voordien zorgden dat de regels zo werden aangepast dat de praktijken van de grote kredietverschaffers en de financiële adviesinstellingen (Goldman Sachs et al) niet meer strafbaar zouden zijn.

De noodhulp aan de banken zou geld opleveren, zo vertelden ons de ministers van financiën. Maar het draait uit op draconische besparingsmaatregelen en andere ellende waar de betrokken ministers vorstelijk voor zullen worden beloond met lucratieve commissariaten bij de bedrijven die van hun hand- en spandiensten profiteerden.

Van de tientallen miljarden die naar de banken gingen zien we vrijwel niets meer terug.

Het feit dat de staats- en bedrijfsmedia (van Standaard tot Telegraaf) weigerden de werkelijke gang van zaken aan het licht te brengen en de werkelijke schuldigen (hun broodheren) aan te duiden zorgde ervoor dat de burger alle kanten op wijst om een verantwoordelijke te vinden, behalve de juiste.

De belastingbetaler bloedt. Griekenland (nog altijd lid van de "welvaart en voorspoed" brengende EU) het hardst, maar ook in Spanje, Portugal, Roemenië, Bulgarije, Italië, Ierland en Duitsland is het voor de gewone werkmens een hard gelag. In Duitsland was dat overigens ver voor de uitbraak van de crisis al zo, maar omdat ook hier de staats- en bedrijfsmedia alleen maar naar de cijfertjes kijken en niet naar de menselijke drama's die daarachter schuilen denkt het voetvolk dat Duitsland het walhalla van economisch beleid is.

Maar Duitsland is een drama.

Tientallen steden zijn failliet, miljoenen arbeiders kunnen met lonen van een paar euro per uur amper het hoofd boven water houden, en de verloedering van de infrastructuur heeft van menige Duitse grootstad een achterbuurt gemaakt, terwijl het goedkope onroerend goed in steden als Berlijn en Hamburg aan een hoog tempo word opgekocht door rijke Nederlanders, Denen, Finnen en Russen. Mensen worden uit hun huurwoning gesmeten omdat de eigenaren willen verkopen, waardoor de woningnood voor de arbeiders in die steden met rasse schreden toeneemt.

Het Amerikaanse Rijk is in tien jaar veranderd van een schijndemocratie in een totalitaire politiestaat, waar men doet alsof de president de macht in handen heeft, maar waar die titel in werkelijkheid net zoveel waard is als die van koning bij de Merovingers of consul in het Romeinse Rijk: niets. De macht is in handen van de hofmeiers en keizers van deze tijd. Maar waar de burger in de tijd van Pepijn de Korte en Marcus Aurelius wist wie er achter de schermen aan de touwtjes trok hebben we er bij onze overheersers het raden naar.

Overheersers?

Ja, want Europa is sinds 1945 onderdeel van het Amerikaanse Rijk. Weliswaar denkt de burger in de Europese vazalstaat dat hij in een onafhankelijk land leeft dat nu langzaam op zal gaan in de EU, maar de werkelijkheid is dat de machthebbers in Washington het hier voor het zeggen hebben. Of wat denkt u wat de rol is van European Command en de veertig Amerikaanse leger-, luchtmacht- en marinebases alhier?

En zo hobbelt de Europese inboedel van illusie naar illusie terwijl zijn productiecapaciteit naar de lage loonlanden verscheept wordt, zonder dat de hij enig middel in handen heeft om die productiecapaciteit en de daarbij horende jobs en inkomens hier te houden.

Bedrijven die groot werden dankzij de openbare infrastructuur; de wegen, de spoorlijnen, de havens en vliegvelden, dankzij het met belastinggeld hoog opgeleide personeel en dankzij de handelsbetrekkingen van met belastinggeld betaalde ambassadeurs en parlementaire delegaties, zeggen niet eens bedankt voor de moeite, en zetten met één pennenstreek hun personeel op straat om te verkassen en de winsten voor hun aandeelhouders te optimaliseren.

Het is roof.

Het is misdadig.

Maar het mag, omdat ook hier onze corrupte en medeplichtige politieke leiders weigeren enkele simpele maatregelen te nemen die een dergelijk roof kunnen tegengaan. Uiteraard worden ze daarin breeduit gesteund door het zwijgen van staats- en bedrijfsmedia, die het fictieve links-rechtsgekonkel met veel ijver in stand houden en nooit de werkelijkheid belichten, die er een is van Rijk & Machtig tegen de belastingbetaler.

En er wordt hard gewerkt aan de nieuwe illusies: oplossingen.

Nu Rijk & Machtig de grootste slag heeft binnengehaald is het de beurt aan hun mensen die tot nu op de achtergrond bleven, die de indruk wekten aan de kant van de burger te staan, hun vertrouwen hebben gewonnen met mooie praatjes waarin ze de politici en de banken de schuld gaven en die nu komen vertellen hoe we uit de crisis geraken.

Mensen als Daniel Hannan, die wel uiterst welbespraakt en overtuigend met de vinger naar de werkelijke schuldigen wijzen maar weigeren de werkelijke aard van hun daden te bespreken, waardoor de oplossingen die zij aandragen de zaak voor de belastingbetaler alleen maar beroerder zullen maken. Hannan is een geraffineerd spreker. Hij overgooit de luisteraar met bloemen en reukwater en steekt zijn bedwelmde gehoor dan een mes in de rug.

Mensen als de Belgische minister Onkelinx en de "hoofdeconomen van diverse financiële instellingen als Belfius, Petercam, KBC en ING" die vandaag stellen dat we ons niet kapot mogen besparen en beter resultaten halen met het "aanpakken van de vergrijzing en het hervormen van de arbeidsmarkt".

Weeral zouden de veroorzakers van de ellende weten hoe we het moeten oplossen. Wat de heren "hoofdeconomen" voorstellen is echter slechts de voortzetting van het plan dat ze altijd al hadden: arbeidsrechten afkalven, lonen en pensioenen omlaag, duurdere medische zorg en verregaande privatisering. Ofwel meer voor Rijk & Machtig en steeds minder voor u.

De oplossing moet gezocht worden in onze geldvoorziening, in het bespottelijke systeem van de staatsschuld en de centrale banken, en in het belastingstelsel. Er is heel veel mis met de manier waarop onze economie van geld wordt voorzien en vooral in de manier waarop de staat (dat zijn wij nog altijd) aan geld komt. Er was niets mis met de sociale verzorgingsstaat en een herverdeling van de welvaart die hij opbracht middels een progressief belastingsysteem.

Rijk & Machtig heeft besloten dat ze de door ons bij elkaar gewerkte rijkdom toch liever voor zichzelf houden, dat ze zich terug willen trekken in hun 'gated communities' en het werkvolk voortaan weer tot de laatste druppel zullen uitzuigen.

Er zal altijd een handvol hersenlozen te vinden zijn die in ruil voor een uniform en een handvol zilverlingen hun medearbeiders eronder willen houden. Er zullen altijd journalisten te vinden zijn die hun eigen status en inkomen belangrijker vinden dan de waarheid. En de inmiddels totaal verkleuterde burger zal snel vergeten hoe goed dat socialisme voor hen was.

Terug naar de 19e eeuw!

www.zonnewind.be