Heeft de Chinese regering het Rode leger nog in de hand?

Wijdverbreide corruptie, miljardensmokkel, een moordaanslag op haar bevelhebber, politieke intriges, eigenmachtig optreden, op grote schaal gepleegde mensenrechtenschendingen en interne verdeeldheid, zie hier een greep uit het track record van de grootste krijgsmacht ter wereld: het Chinese «Volksbevrijdingsleger».

Gestaag groeien de aanwijzingen dat de politieke leiding in Beijing geen greep meer heeft op het Chinese leger. De situatie is uit de hand beginnen te lopen gedurende de ambtstermijn van van voormalig president Jiang Zemin (1993 — 2003). De Chinese krijgsmacht wierp zich toen op grote schaal op smokkel, orgaanhandel en andere onwettige ondernemingen. Jiang Zemin liet die praktijken oogluikend toe. In ruil daarvoor knapte het leger het vuile werk op bij het onderdrukken van de hervormingsbeweging. Ook nadat Jiang de macht had overgedragen aan zijn opvolger, Hu Jintao, bleven veel officieren hem trouw. Zo behield Jiang na zijn aftreden een beslissende greep op de Chinese politiek. Hu heeft zich daar nooit onder uit weten te worstelen.

Corruptie
Corruptie is de normaalste zaak van de wereld binnen het Chinese defensie-apparaat, zei Mark Pyman, manager bij de niet-gouvernementele organisatie Transparency International (TI), in een interview 29 Januari bij Radio Free Asia. En die mentaliteit heerst ook bij het grote aantal bedrijven dat de Chinese militairen bestieren. (Het Rode Leger bezit meer dan 1.400 bedrijven: in de olie, petrochemische industrie, mijnbouw, vliegtuigbouw, spoorwegen, wapenindustrie, uitgeverijwereld en telecommunicatie, maar het is ook eigenaar van bouwbedrijven, houdt zich bezig met projectontwikkeling en toeristenindustrie, en is de eigenaar van het grote Chinese veilinghuis, Poly).

Smokkel en moorden
Volgens de Chineestalige editie van de Epoch Times, Dajiyuan, verklaarde de voormalige premier Zhu Rongji in 1998 tijdens een bijeenkomst, dat het reguliere leger vuistdiep in de smokkel–business zat. Daarmee zou een slordige 500 miljard yuan (60 miljard euro) per jaar worden verdiend. Die private ondernemingszin in de tijd van de baas had zelfs onderlinge schermutselingen tot gevolg. Volgens een insider vonden b.v. in 1999, binnen een tijdsbestek van twintig dagen, honderden botsingen plaats tussen verschillende legereenheden. Ook schrokken de militairen er niet voor terug om politie– en douane ambtenaren, die een gevaar vormden voor hun illegale negotie, te vermoorden. De voormalige premier Zhu Rongji verzekerde zijn gehoor dat alleen al in de eerste helft van 1998, 450 politieagenten en ambtenaren waren omgelegd door leden van het Volksbevrijdingsleger en dat er meer dan 2200 mensen gewond waren geraakt.

Staatsgreep
Er zijn hardnekkige geruchten dat de marine in 2006 een aanslag pleegde op president Hu Jintao, in die dagen de opperbevelhebber van het leger. Volgens het blad Trend Magazine inspecteerde Hu Jintao in mei 2006, de Chinese vloot in de Gele Zee, toen plotseling vanaf twee marineschepen het vuur op hem werd geopend. Vijf soldaten kwamen daarbij om het leven. Hu wist te ontsnappen. Later zouden de officiële Chinese nieuwsmedia melden dat marine–generaal Zhang Dingfa, die op dat moment het bevel voerde, «als gevolg van een ziekte» in Beijing was overleden.

Aardbevingen
Bij de aardbevingsramp van 2008 slaagde premier Wen Jiabao er volgens Dajiyuan, niet in het leger onmiddellijk naar Wenchuan te dirigeren en hulp te bieden aan de slachtoffers daar. In uiterste wanhoop schijnt hij te hebben geprobeerd op het geweten van luchtmachtofficieren te spelen door hen er op te wijzen dat zij worden betaald door het volk. Het mocht niet baten, de luchtmacht legde de opdracht van de premier naast zich neer omdat het naar hun zeggen te hard regende. Tweeënveertig uur na de ramp waren nog maar ongeveer duizend soldaten in het aardbevingsgebied gearriveerd. Gedupeerde mensen waren de eerste dagen uitsluitend aangewezen op hulp van inwoners uit de provincies Zhejiang en Jiangsu.

Mensenrechten
Het «Volksbevrijdingsleger» heeft er ook geen enkel probleem mee om zich te verlagen tot grove schendingen van rechten van burgers, indien ze daar veel geld mee kunnen verdienen. Organen van vaak nog levende, gevangen genomen beoefenaars van Falun Gong, Tibetanen en leden van ondergrondse Christelijke kerken, worden in militaire ziekenhuizen onder dwang verwijderd en verkocht. Tot nu toe durfde men de daders van deze misdaden niet aan te pakken. In Beijing vreest men n.l. een uitbarsting van volkswoede als de weerzinwekkende details erover bekend zouden worden. Dat zou wel eens het begin van het einde van het communistische regiem kunnen inleiden.

Interne verdeeldheid
Het zogenaamde Volksbevrijdingsleger mag met de 2,3 miljoen soldaten die het onder de wapenen heeft, het grootste leger ter wereld zijn, dat zegt weinig over haar reële effectiviteit. Het hoeft geen betoog dat het oogluikend goedkeuren van bovengenoemde criminele praktijken een verwoestende uitwerking heeft gehad op de morele standaarden die heersen binnen de strijdkrachten. Tel daar de onderlinge conflicten en machtsstrijd bij op en het is duidelijk dat de Chinese krijgsmacht verre van optimaal functioneert.

Het is daarom niet de steeds toenemende omvang van het leger die een bedreiging vormt voor de vrede in de regio, maar het absolute morele verval en de alleingang onder sommige van haar officieren. Het gevaar is niet denkbeeldig dat een of andere idioot in de verleiding komt om een roekeloos avontuur te provoceren, zuiver uit eigen belang.

Pak me dan als je durft
Want leden van het «Volksbevrijdingsleger» laten regelmatig zien dat ze geen boodschap hebben aan disciplinaire voorschriften en hiërarchische verhoudingen. Nog niet zo lang geleden provoceerde de minister van defensie, generaal Liang Guanglie, openlijk het gezag van zijn overheid. In een toespraak tijdens een bezoek aan de provincies Guangdong en Guangxi pleitte hij ervoor om het slepende territoriale geschil met de Filippijnen te laten beslechten door de strijdkrachten.

Daarmee zette hij zijn president, Hu, grandioos voor gek. Die had net tijdens China-U.S. Strategic and Economic Dialogue een opening gemaakt om gesprekken te beginnen. De toespraak van Liang lijkt een welbewuste provocatie van een zich onaantastbaar wetende ijzervreter. «Pak me maar als je durft», was zijn boodschap aan Hu. En Liang Guanglie kwam er mee weg. Hu moet hebben gekookt van woede, maar durfde geen stappen tegen de militair te ondernemen.

Diaoyu/Senkaku eilanden
Tegen de achtergrond van dat soort gekonkel moet ook alle agitatie rond de Diaoyu/Senkaku eilanden en de grootste Chinese militaire oefeningen ooit, langs de noordgrens van India worden gezien. Alles wijst er op dat ze het werk zijn van figuren, die de politieke koers van de centrale overheid in Beijing proberen te doorkruisen. Ze spelen daarmee wel een spel, dat zo maar eens uit de hand zou kunnen lopen.

Illustratief voor de verziekte verhoudingen tussen het leger en de politieke leiding was de rel rond de vrijlating van de blinde dissident Chen. Hu Jintao had publiekelijk beloofd dat de mensenrechtenactivist en advocaat, die was gevlucht naar de Amerikaanse ambassade, nergens voor hoefde te vrezen wanneer hij naar buiten zou komen. Veiligheids–tsaar en hoofd van de para–militaire troepen, Zhou, liet evenwel demonstratief blijken dat–ie schijt heeft aan zijn president. Hij liet Chen gewoon van de buitenwereld afsluiten, nadat die was overgebracht naar een ziekenhuis en bedreigde hem en zijn familie. Hu Jintao stond ten overstaan van de hele wereld opnieuw voor lul, maar wat het meest verontrustende aspect is aan dit verhaal; Hu liet het daarbij.

www.epochtimes.de