<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Paracelsus

Auroleus Phillipus Theostratus Bombastus von Hohenheim, vereeuwigd als 'Paracelsus', werd geboren in 1493. Hij was de zoon van een bekende arts die werd beschreven een Grootmeester van de Duitse Orde, en het was van hem, dat Paracelsus zijn eerste onderricht in de geneeskunde nam. Op de leeftijd van zestien, Paracelsus ging de Universiteit van Basel, waar hij zelf toegepast op de studie van de alchemie, chirurgie en geneeskunde. Met de wetenschap van de alchemie was hij al bekend, nadat hij eerder bestudeerde de werken van Isaac Hollandusteksten. Hollandusteksten 'schrijven wekte in hem de ambitie om de ziekte door de geneeskunde superieur zijn aan die op dat moment beschikbare om te gebruiken, want los van zijn invallen in de alchemie te genezen, is Paracelsus gecrediteerd met de introductie van opium en kwik in het arsenaal van de geneeskunde. Zijn werken ook aan een gevorderde kennis van de wetenschap en de principes van magnetisme. Dit zijn slechts enkele van de verworvenheden die lijken op de lof die is hem overhandigd in de vorige eeuw te rechtvaardigen. Manly Hall noemde hem "de voorloper van chemische farmacologie en therapeutica en de meest originele medische denker van de zestiende eeuw."

Zijn Travels

De abt Trithermius, een adept van een hoge orde, en de instructeur van de illustere Henry Cornelius Agrippa, was verantwoordelijk voor de initiatie Paracelsus 'in de wetenschap van alchemie. In 1516, werd Paracelsus nog steeds het nastreven van zijn onderzoek in de mineralogie, geneeskunde, chirurgie, en chemie onder leiding van Sigismund Fugger, een rijke arts van het Verdrag van Bazel, maar de student werd gedwongen om de stad te haastig te verlaten na problemen met de autoriteiten over zijn studies in necromantie. Dus, Paracelsus begon op het leven van een nomade, steunend op astrologische voorspellingen en occulte praktijken van verschillende aard.

Zijn omzwervingen brachten hem door Duitsland, Frankrijk, Hongarije, Nederland, Denemarken, Zweden en Rusland. In Rusland, werd hij gevangen genomen door de Tartaren en voorgelegd aan de Grand Cham aan wiens hof hij werd een grote favoriet. Tot slot, begeleidde hij de Cham's zoon op een ambassade van China naar Constantinopel, de stad waar de hoogste geheim, het universele oplosmiddel (de alkahest) werd hem bijgebracht door een Arabische bedreven. Voor Paracelsus, zoals Manly Hall heeft gezegd, kreeg zijn kennis "niet van lange-coated pedagogen maar van derwisjen in Constantinopel, heksen, zigeuners, en tovenaars, die geesten aanriepen en veroverde de stralen van de hemellichamen in dauw, van wie het is zei dat hij de ongeneeslijke genezen, gaf de blinden zien, reinigde de melaatse, en wekte zelfs de doden, en wiens nagedachtenis kon wenden de pest. "

Zijn Terugkeer naar Europa

Paracelsus uiteindelijk terug naar Europa, passeren langs de Donau naar Italië, waar hij een leger chirurg. Het was hier blijkbaar dat zijn prachtige genezingen begon. In 1526, op de leeftijd van tweeëndertig, hij opnieuw ingegeven Duitsland, en aan de universiteit had hij ingeschreven als jeugd, werd benoemd tot hoogleraar in de natuurkunde, geneeskunde en chirurgie. Dit was een positie van groot belang dat aan hem aangeboden op aandringen van Erasmus en Ecolampidus. Misschien was het zijn gedrag in deze tijd dat uiteindelijk tot zijn bijnaam "de Luther van artsen," leidde in zijn lezingen was hij zoals zo vet aan te klagen als verouderde de gerespecteerde systemen van Galen en zijn school, wiens leringen werden zo te zijn onveranderlijk en onaantastbaar door de autoriteiten van die tijd dat de geringste afwijking van hun leer werd beschouwd als niets minder dan ketters. Als bekroning belediging hij eigenlijk verbrand de werken van deze meesters in een messing pan met zwavel en salpeter!

De Hermetische Heretic

Deze high-handed gedrag, in combinatie met zijn zeer originele ideeën, maakte hem talloze vijanden. Het feit dat de behandelingen trad hij op met zijn minerale medicijnen zijn leer gerechtvaardigd alleen verder diende om de medische faculteit tegenwerken, woedend op hun gezag en prestige wordt ondermijnd door de leer van een dergelijke "ketter" en "overweldiger." Zo Paracelsus duurde niet lang behouden zijn hoogleraarschap te Bazel, maar werd opnieuw gedwongen de stad te verlaten en de weg te nemen in het leven van een zwerver is.

Tijdens de slechtste van zijn tweede ballingschap, horen we van hem in 1526 bij Colmar en in 1530 in Neurenberg, wederom in strijd met de artsen van de geneeskunde, die hem aan de kaak gesteld als een bedrieger, maar nogmaals, hij de rollen omgedraaid op zijn tegenstanders door zijn succesvolle behandeling van een aantal ernstige gevallen van elefantiasis. die hij opgevolgd gedurende de komende tien jaar door een reeks behandelingen die waren geweldig voor die periode.

In zijn boek Paracelsus, Franz Hartmann zegt: "Hij ging naar Machren, Kaernthen, Krain, en Hongarije, en uiteindelijk naar Salzburg in Oostenrijk, waar hij werd uitgenodigd door de Prins Palatijn, Hertog Ernst van Beieren, die was een groot liefhebber van de geheime kunst van de alchemie. Maar Paracelsus was niet bestemd om de rust die hij zo rijkelijk verdiend genieten. Hij stierf in 1541, na een korte ziekte, in een kleine kamer in de White Horse Inn, en zijn lichaam werd begraven op het kerkhof van St. Sebastian. Ten minste een schrijver heeft gesuggereerd dat zijn dood kunnen zijn versneld door een handgemeen met moordenaars in dienst van de orthodoxe medische faculteit, maar er is geen feitelijke basis voor dit verhaal.

Wat vreemd is, is dat niet een van zijn biografen lijkt te hebben iets gevonden opmerkelijk in het feit dat op zestien jaar, Paracelsus al was goed op de hoogte met alchemistische literatuur. Zelfs rekening houdend met de eerdere looptijd van een man in die tijd, moet hij nog steeds zijn geweest iets van een fenomeen in de geestelijke ontwikkeling. Zeker, enkele van zijn tijdgenoten, hetzij konden of wilden begrijpen zijn leer, en zijn daaruit voortvloeiende irritatie en arrogantie in het gezicht van hun domheid en koppigheid is nauwelijks te verwonderen. Hoewel hij vele vijanden gerekend zijn collega-artsen, Paracelsus had ook zijn discipelen, en voor hen geen lof was te hoog voor hem. Hij werd vereerd als hun nobele en geliefde alchemistische monarch, de "Duitse Hermes."

www.alchemylab.com