Het einde van de groei en cognitieve dissonantie

In de documentaire Blind Spot van Adolfo Doring legt ecoloog Jason Bradford uit dat onze maatschappij is gaan geloven in oneindige groei en vooruitgang.
Wetenschappers, die dat geloof op de proef stellen, worden als bedreiging gezien.

Samengevat zegt Jason Bradford het volgende:

We zijn in staat om de natuur naar onze hand te zetten, zodat er steeds meer mensen bijkomen en onze levensstijl steeds luxueuzer wordt.
Dat gaat al heel lang goed en we hebben al zoveel tegenslagen overwonnen. Daardoor is in onze cultuur het idee is geworteld dat onze daden geen gevolgen zullen hebben en dat wij alle problemen, die we veroorzaken, kunnen oplossen door ons vernuft en vindingrijkheid.

Onze samenleving is gebaseerd op dat geloof van voortuitgang, door generaties van voorspoed. Alles wat de huidige generatie ziet, is groei en vooruitgang, die eeuwen geleden begon en men neemt aan dat die vooruitgang in de toekomst gewoon zal doorgaan. De vooruitgang zit ingebakken in de wetten en de gewoontes van onze samenleving. Het is als een positieve terugkoppeling.

Er is een culturele rem op verandering. En als er toch verandering dreigt, dan botst dat met de algemeen heersende opvattingen en aannames. Degenen die verandering aandragen, plaatsen zichzelf buiten de algemeen aanvaarde maatschappelijke orde. Daardoor kun je in psychische en emotionele problemen komen.
Je kijkt naar de samenleving en zegt: dit is gekkenwerk, we moeten stoppen. Maar de samenleving zegt terug tegen jou: jij moet stoppen, jij bent de enige die gek is. Dat wordt heel filosofisch: weet je wel zeker wat je denkt zeker te weten?
De meeste mensen denken dat groei en vooruitgang zeker zijn omdat ze dat geleerd hebben van hun ouders en grootouders. Ze twijfelen daar niet aan. Maar er zijn ook wetenschappers, die meten en naar de harde cijfers kijken. De wetenschappers accepteren die cijfers als zekerheid. Maar als de harde cijfers botsen met het geloof in vooruitgang en groei, dan krijgen ze te maken met cognitieve dissonantie.

Dat werd voor mij ontzettend frustrerend. Ik heb kinderen, ik wil vrede op aarde, ik wil alleen goede dingen. Maar alle andere mensen, die dezelfde dingen wensen als ik, weigeren in te zien dat we een groot probleem hebben waar we zelf onderdeel van zijn.

Net als Bradford raakte ik gefrustreerd als mensen om mij heen, die net zo slim zijn als ik, niet willen inzien dat de Grenzen aan de Groei echt bestaan en onomkeerbaar zijn.
Steeds meer mensen beseffen dat er een einde is gekomen (of zal komen) aan de groei.
Nu nog aan die mensen uitleggen dat het einde aan de groei niet het einde van de wereld is.

wp.me