We hebben Afghanistan verslaafd gemaakt aan (voedsel)hulp

In 1979 telde Afghanistan 13 miljoen inwoners. Tijdens de Russische bezetting groeide de bevolking sterk. Zelfs gedurende de burgeroorlog bleef de bevolkingsgroei boven de 2% per jaar.
Ten tijde van de Amerikaanse invasie in oktober 2001 was de Afghaanse bevolking uitgegroeid tot 24 miljoen Afghanen.

De Afghaanse voedselproduktie is in die periode niet noemenswaardig gestegen. Het land produceerde per jaar tussen de 2 en 3 miljoen ton graan. Tijdens de burgeroorlog daalde de graanproduktie zelfs tot minder dan 2 miljoen ton.

Na de Amerikaanse invasie kwam er veel humanitaire hulp en veel voedselhulp naar Afghanistan. Door droogte fluctueerde de binnenlandse voedselproduktie en ter compensatie werd er steeds meer graan ingevoerd.
Inmiddels verbruiken de Afghanen ruim 6 miljoen ton graan per jaar. En daarvan wordt 30 tot 50% ingevoerd.

Mede dankzij de voedselhulp is de Afghaanse bevolking verder gegroeid tot 33 miljoen(2009). Naar schatting zal Afghanistan in 2037 per jaar 10 miljoen ton graan moeten invoeren. Dit is een onhoudbare situatie.
Of zoals je in bovenstaande grafiek kunt lezen: "We kunnen ze in de toekomst niet voeden, dus het is idioot om ze nu wel te voeden."
Dat klinkt onmenselijk, maar vroeger of later zal Afghanistan het zonder onze voedselhulp moeten stellen.

In Nederland en andere landen staat ontwikkelingshulp ter discussie. Veel Nederlanders willen niet eens mede-Europeanen helpen, laat staan mensen op een ander continent. De regering moet bezuinigen en zal in de nabije toekomst, gedwongen door de publieke opinie, zelfs de voedselhulp gaan staken. Ook andere landen zullen hun handen aftrekken van de Afghanen. Door de hoge graanprijs en het gebrek aan financiële hulp zal Afghanistan geen graan meer kunnen importeren.

De Afghaanse bevolking zal weer moeten krimpen, zodat die gevoed kan worden door binnenlandse graanproduktie van 3 miljoen ton per jaar (natural carrying capacity).

Bovenstaande plaatjes zijn afkomstig uit een lezing van David Archibald tijdens de "Triennial Nuffield International Conference" getiteld: Peakoil & Climate Change: the Threat to Agriculture and Food Security.
Archibald en zijn onheilspellende lezing worden volkomen genegeerd door andere wetenschappers en de media, want Archibald is een klimaatskepticus en hij waarschuwt voor de gevolgen van peakoil.

Op het klimaatskeptische weblog van Anthony Watts kreeg Archibald wel de ruimte voor zijn verhaal.

De voorspelling, die David Archibald doet over Afghanistan lijkt niet erg realistisch. Maar hij geeft nog meer voorbeelden van instabiele ontwikkelingslanden, die sterk afhankelijk zijn van invoer van graan, zoals Tunesië, Egypte, Jemen en Mexico.

De voedselproduktie in ontwikkelingslanden is verdrievoudigd in de afgelopen 35 jaar, mede dankzij kunstmest, irrigatie en bestrijdingsmiddelen. Maar de afgelopen 10 jaar stokt de groei.

Het duurder en schaarser worden van aardolie zal grote gevolgen hebben voor de wereldbevolking, maar het eerst voor de arme Afghanen, die we zoveel geholpen de afgelopen 10 jaar.

cassandraclub.wordpress.com