Einde van de groei en cognitieve dissonantie

De afgelopen 60 jaar zijn we gewend geraakt aan groei en aan de stijgende curves. De groei van de wereldbevolking, de groei van de economie, de waardestijging van onroerend goed, de voortdurende toename van het aantal auto’s, computers, mobiele telefoons, de stijgende levensverwachting. Grenzen aan de groei werden in 1972 al beschreven maar ze worden de laatste 30 jaar zorgvuldig verzwegen.

Als iemand beweert dat er een einde zal komen aan de stijgingen, dan botst dat met alles wat we aan eigen ervaringen hebben opgedaan.
Een afname van de wereldbevolking of een afname van het aantal auto's klinkt de meeste mensen als een verzinsel in de oren. Onmogelijk, absurd, een complottheorie.
Dat we minder oud zullen worden dan onze ouders en een lager pensioen zullen hebben, kan niet waar zijn.
Grenzen aan de groei veroorzaken acute cognitieve dissonantie.

De eerste reactie op die cognitieve dissonantie is ontkenning:

Peakoil is een verzinsel: er zijn nog genoeg reserves.
We worden steeds ouder.
De economie is alweer aan het herstellen.

De volgende reactie kan zijn vastklampen aan positieve ontwikkelingen:

Er is heel veel mogelijk met duurzame energiebronnen.
Elektrische auto's hebben de toekomst.
De mens is zo inventief, men vindt er wel iets op.
Als vrouwen beter opgeleid worden, dan krijgen ze minder kinderen.

Men kan ook vluchten in mythes en samenzweringstheorieën.

Het is de schuld van de bankiers en van de politici. Een complot van de oliemaatschappijen en de speculanten.

Op deze manier kun je de Grenzen aan de groei nog een tijdlang wegstoppen in het rijk der fabelen. De politici en de media zullen je daarbij helpen: 'de economische crisis is slechts tijdelijk en net zoals bij vorige recessies zal de economie zich herstellen.
We moeten inzetten op onderwijs en innovatie.'
De woorden van politici en het optimisme in de van reclame-inkomsten-afhankelijke media sussen je weer in de slaap waarin je al 30 jaar comfortabel vegeteert.

De fysieke grenzen aan fossiele energie, andere delfstoffen en aan de voedselproduktie zijn bereikt. Er zijn maar weinig mensen die ze werkelijk onder ogen durven zien.

cassandraclub.wordpress.com