Melk de Witte Motor

Regels zijn uitermate geschikt. Ik ben zelfs blij met regels. Ik heb een hekel aan nadenken over elementaire zaken. Het is zelfs geen hekel maar ik kan gewoon het niet. Hoezeer ik het ook probeer elementaire zaken blijven altijd maar een fractie van een duizendste van een seconde elementair. Ze exploderen tot iets groters. Net als materie door mensenhanden gevormd in deeltjesversnellers.

Over de uitwerking van regels hoef ik niet na te denken. Heerlijk. Ik kan me bezighouden met voor mij belangrijkere zaken. Zonder verstoring. Immers, ik houd me exact aan de regels, ben niemand tot last, en geniet van mijn vrijheid. Supernatural superserious.

Theorie is maar een ontwerp. Regels beschrijven de grenzen van een systeem. Systemen zijn er om te vervangen. Net als een pak melk heeft elk systeem een houdbaarheidsdatum. Als de houdbaarheidsdatum overschreden is treedt er verzuring op. Onherroepelijk. Onafwendbaar en onherstelbaar. Wanneer weet je niet precies, je weet alleen dat het gaat gebeuren. Een verzuurd pak melk vervang je met een fris exemplaar. In de meeste gevallen geniet je van de melk, je drinkt het op voor het verstrijken van de houdbaarheidsdatum. In een glas of hup zo het pak aan je keel. It's up to you. Je doet je voordeel ermee en ondertussen bedenk je wanneer en hoe je een nieuw pak melk aanschaft.

Als je die al niet hebt. Misschien koop je wel een hele voorraad. Ik zie ze wel eens. Boodschappers die het proberen te verbergen. Alle pakken melk worden een voor een bekeken en er gaan er wel 3 of 4 met opeenvolgende houdbaarheidsdata mee in de kar. Eén met 35% korting. Die moet vandaag al op. Soms zijn er wel 5 verschillende maar meestal maar 2. Ik betrap mezelf er ook wel eens op.

In de praktijk worden systemen vrijwel nooit vervangen. Iedereen kotst zich een ongeluk. En maar blijven drinken. Verzuurde systemen. Nieuwe regels worden verzonnen om het kotsen tegen te gaan. Nieuwe systemen. Gelaagde systemen ontaarden in een niet te overziene complexiteit. Melk de witte motor.

Helemaal erg wordt het als er ongeschreven regels blijken te bestaan. Snappen jullie het nog? Ongeschreven regels?! Aannames van groepen waaraan niet getornd wordt. Niet mag worden. Ongeschreven regels worden je tussen de regels door geleerd. Onbewust. O wee als je je daar niet aan houdt. Daar worden veel mensen in een groep ongelukkig van. Zij die zich zonder verstoring willen bezighouden met de voor hun belangrijke zaken. Binnen de veilige kaders van een groep.

Verzuurde en gelaagde systemen leiden tot emergent gedrag. Oncontroleerbaar. Voor sommigen ongewenst maar voor niemand te controleren. In mijn vorige blog sprak ik over de norm als de metafysische plaats waarin de meeste mensen zich handhaven. Elk systeem tracht een zekere mate van vrijheid te creëren. Vrijheid is nooit absoluut. Het heeft bestaansrecht binnen een kader. In een verzuurd systeem verliest de vrijheid steeds meer terrein. Het is een fuik. Systemen zijn fuiken.

Een kenmerk van de norm is 'wij'. Een individu die voor de groep een uitspraak doet. “Wij zijn visionairs” mag zonder bezwaar gezegd worden, “ik ben visionair” is lastiger. Beide zeggen uiteindelijk vrijwel hetzelfde. Het eerste verzacht de uitspraak door de groep een compliment te geven maar is gedeeltelijk onwaar. Het andere is authentiek, geeft ruimte aan alle individuen van de groep om authentiek te zijn, de kans dat het onwaar is wellicht veel groter, maar als het waar is dan is het veel meer waar. Een risico belegging met hoog rendement.

De norm zal steeds meer dwingen dingen te verzachten. Er worden veel ontmoedigingsprijzen uitgereikt. Een beetje applaudisseren, helemaal negeren is tenslotte ook not done, maar vervolgens tussen de regels door laten merken dat je het niet meer moet proberen. Kappen ja! Je bent verkeerd bezig. Wij willen met z'n allen naar rechts en jij twijfelt? Hoe durf je. Mensen zoals jij vormen precies het probleem van deze wereld. Zo dat is ook weer opgelost.

Als je echt iets vindt kun je het misschien maar beter niet zeggen.