Het zit Muurvast – Ode aan een Columnist.

Het zit Muurvast – Ode aan een Columnist.

Bij de boekpresentatie van het boek “Pandemische Chaos”, sprak ik Wierd Duk. Niet dat ik hem opgezocht had, want op social media had ik hem bij herhaling gewezen op de verkeerde aannames en inconsistenties in zijn berichtgeving. Ik ergerde me daar vreselijk aan, en liet hem dat op niet mis te verstane wijze weten. Wierd Duk vond mij op zijn beurt arrogant, neerbuigend en belerend. En dat klopt: ik kan heel slecht tegen mensen die wel een mening hebben en die luidruchtig verkondigen, maar niet de moeite willen nemen om zich in de materie te verdiepen, en ook niet wensen te luisteren naar mensen die dat wel doen. Dat type mensen – in grote getale vertegenwoordigd in het journalistenrapalje – halen het slechtste in mij boven. Of het beste, dat is wellicht een kwestie van smaak. Ik neig naar het laatste.

Maar sinds vandaag weet ik het zeker: het is het laatste. Sommige mensen kramen zo ongelofelijk veel onzin uit, dat ze een dergelijke schrobbering verdienen. Natuurlijk bestaat er het recht op vrije meningsuiting, en dat is een groot goed. Maar er bestaat geen recht op het automatisch ontvangen van respect voor het doen van de meest stupide uitlatingen, of voor het bij herhaling verkondigen van de grootst mogelijke kullekoek. Respect wordt verkregen en dient nooit te worden gevraagd, aangezien de vraag naar respect impliceert dat je het niet verdient.

Als voorbeeld noem ik opnieuw Maarten Keulemans: gespeend van iedere kennis of kunde, en iemand die er maar geen genoeg van lijkt te krijgen om dat gebrek steeds opnieuw te etaleren. Om vervolgens verongelijkt te reageren als hij met de feiten – in de vorm van wetenschappelijke artikelen of de goed onderbouwde standpunten van ter zake deskundigen – om de oren wordt geslagen. Dat is ook de reden dat Keulemans niet in gesprek wil met kritische wetenschappers of artsen. Hij durft niet. De narcistische geest is nu eenmaal snel gekrenkt en herstelt zich slechts langzaam.

Die feiten zijn de speldeprikken voor de samenklonterende zeepbellen in hun hoofd, die daar in grote hoeveelheden geproduceerd worden als ze hun eigen journalistieke scheten opsnuiven, en waarbij het zeefbeen als bellenblazer fungeert. Normaal gesproken ligt op het zeefbeen de voorhoofdskwab, maar bij mensen als Keulemans ligt die samen met de andere hersenkwabben en de kleine hersenen op de eerste verdieping van het verder lege pand: het tentorium cerebelli.

Van deze mensen is het brein niet groter dan een glibberige grijsgroene snottebel. De reden waarom ze vanuit de hoogte – de neus in de lucht – kijken naar hun medemens, is dat het zielige hoopje hersencellen er anders vanaf zou glijden en via het achterhoofdsgat en het wervelkanaal angstvallig snel in de buurt komen van de achteruitgang, de endeldarm. Waar men het niet meer kan onderscheiden van datgene wat via normaal gesproken via deze route het lichaam verlaat.

Maar waar er de verregaande domheid, een stuitende arrogantie, een onmetelijke stupiditeit en volstrekt gebrek aan kennis is, is er ook altijd een overtreffende trap. En die kan bij De Telegraaf gevonden worden: Hester Zitvast.

Ik werd gewezen op een column van haar van 1 december 2021 genaamd ‘Arme docenten, je zal met die dwarse ouders in gesprek moeten’. Ik wees haar op Twitter hardhandig op een aantal hooghartige en lachwekkende uitspraken, waar mevrouw Zitvast geen antwoord op gaf, maar zich huilend beklaagde over de ruwe wijze waarop ze behandeld werd naar aanleiding van haar literaire hoogstandje. Dat kostte me weliswaar mijn account, maar dat was het waard, want het gaf mij de inspiratie die ik nodig had om deze blog te schrijven. En deze blog – in tegenstelling tot een twitterdraadje – verdwijnt niet meer.

Als arts ziet men patiënten uit alle lagen van de bevolking: arbeiders, ambachtsmannen en -vrouwen, ambtenaren, wegwerkers, stratenmakers, advocaten en juristen, bestuurders, leraren en leraressen, politici en zelfs artsen: het komt allemaal voorbij in de spreekkamer. Dat maakte het vak ook zo leuk. En steevast – onafhankelijk van het opleidingsniveau – komen er elke week mensen voorbij die, zoals een collega al eens kernachtig verwoordde, aan de walnotenboom zijn geboren. Waarmee hij bedoelde te zeggen dat het brein als eerste gevormd werd, en daar later een hoofd, romp, armen en beentjes aangroeien, maar het brein zijn oorspronkelijke grootte had behouden.

Ik heb vanaf januari 2020 de titels van haar blogs, zoals gepubliceerd in de Telegraaf doorgenomen, en vooral bekeken wat ze over het SARS-CoV-2-virus en COVID19 heeft geschreven. De conclusie is onontkoombaar: Zitvlak is niet aan de walnotenboom geboren. Haar snottebellenbreintje is al van het tentorium afgeglibberd en heeft de roetsj naar de endeldarm gemaakt. Wat rest zijn drie hersencellen: één voor de aansturing van de linkerkant, één voor de aansturing van de rechterkant, en één die fungeert als aan/uitknop voor het licht in de verder lege bovenkamer.

Ik heb bij mensen als Hester Zitvat niet de illusie dat wetenschappelijke kennis en inzicht nog iets kunnen redden. Daarvoor zijn meer dan drie hersencellen nodig, en waar die niet beschikbaar zijn, valt er ook niets te leren. Ik zal haar nuffige holle frasen niet proberen te ontkrachten: dat heeft geen enkele zin. Alles is al gezegd, alles is al geschreven, maar wat men ook schrijft of leest, het weerkaatst alleen maar tegen de wanden van de inhoudsloze schedel van mensen zoals Hester Zitvast. Ik schrijf dan ook niet om haar wijzer te maken – wonderen bestaan niet – maar om aan geschiedschrijving te doen, zodat haar kinderen en kleinkinderen nog eens trots terug kunnen halen welke bijdrage moeder en oma geleverd heeft aan “De Nieuwe Tijd”. En Hester aan de hand van deze blog nog eens trots kan vertellen waarom de Waddenzee gedempt is met miljarden afgedankte mondkapjes en weggegooide sneltesten, en waarom hun hele familie om de week door hiervoor speciaal opgeleide BOA’s geprikt worden om hen ‘gezond’ te houden.

Als ik zo de koppen van de blogs doorneem, vraag ik me sowieso al af wat iemand als zij in een nationale krant te zoeken heeft: ‘seks tegen de zin’, ‘sexchallenge’, ‘op de motorkap genomen’, ‘sekstoys’, ’te snel laten ontmaagden’, ‘heerlijk om hem aan de telefoon te horen hijgen’, ‘seks met de overbuurman’, ‘we zijn echte zomerseksers’. Het lijkt me uitermate relevant voor de Story of de Margriet, voor mijn part de Linda, maar voor de Telegraaf? Of is dat wat Wierd Duk bedoelde toen hij zei dat het elke dag chaos is op de redactie en iedereen zijn stinkende best doet om de krant maar weer gevuld te krijgen? Wordt Zitvast ingevlogen als zelfs de reclamemakers het af laten weten? Of als de gehele redactie thuiszit wegens een positieve sneltest?

Uiteindelijk komt ze op 15 september 2021 toch met haar eerste beschouwing over de coronacrisis, met de veelzeggende titel: “Estelle blijft daten… Seks tijdens corona geeft me troost.” Pats, boem, raak. Want “Meta heeft drie bedpartners: die afwisseling vind ik heerlijk”. Drie paar billen die een flinke pets krijgen van Hester. Heerlijk. Weer een pagina voor de helft gevuld.

Na het doornemen van de eindeloze reeks Porna begin ik te twijfelen of haar grijsgroene snottebel haar lichaam wel echt via de endeldarm heeft verlaten, of toch nog in de regio is blijven hangen. Zolangzamerhand denk ik te weten hoe haar literaire hoogstandjes tot stand komen, en krijg ik steeds meer de indruk dat ze denkt met een orgaan dat daar nadrukkelijk niet voor bedoeld is.

Maar op 19 november schrijft ze dan toch echt iets dat met de coronacrisis te maken heeft: over de vaccinatieplicht. Die dag was de overbuurman niet beschikbaar en haar seks-toy was kapot. De zomer was voorbij, en helaas was ook haar telefoon stuk. En tot overmaat van ramp waren ook haar drie bedpartners allemaal op vakantie en – hoe is het mogelijk – had ze geen zin in seks. Geen bil beschikbaar meer om een flinke pets op te geven.

Verder lezen via:

janbhommel.nl