<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Drogredeneringen, desinformatie en halfleugens

Noem me dom of naiëf, maar ik heb de Nederlandse overheid altijd vertrouwd.
(Door: Ewald Engelen)
Alsof deze derde recessie een natuurverschijnsel is waar niets tegen is te doen.
Een man een man, een woord een woord, transparant, integer, betrouwbare oom agent, onpartijdige bureaucratie, eerlijke informatieverstrekking, rechtschapen belastinginspecteurs - dat werk. Anders dan in veel buitenlanden kon je hier niet zomaar worden opgepakt. En als jou in het buitenland wat overkwam, stond de ambassadeur hoogstpersoonlijk voor je klaar. En zelfs de belastinginspecteur probeerde je niet te tillen maar was er vooral voor jou: makkelijker kunnen we het niet maken. Tot ik afgelopen week eindelijk de tijd vond om de miljoenennota te lezen.

Zelden zo veel drogredeneringen, desinformatie en halfleugens bij elkaar gezien. Het begon ermee dat de tekorten, schulden en rentebetalingen niet langer in percentages werden uitgedrukt maar in absolute bedragen. Het ding stond vol met Ruttiaanse teksten als 'per dag wordt bijna 55 miljoen euro meer uitgegeven dan binnenkomt' of 'per hoofd van de bevolking loopt de schuld op van 15.700 euro in 2007 naar 27.800 euro in 2014'.

Ja, dat klinkt afschuwelijk voor de gemiddelde kantoorklerk die 55.000 euro per jaar binnenharkt. Maar het zijn natuurlijk pindanootjes voor een overheid die kan beschikken over 249 miljard euro. Reden waarom je in publicaties van het CPB geen absolute bedragen aantreft, maar alleen percentages. Het gaat namelijk om tekort, schuld, rentelasten etc. in verhouding tot de draagcapaciteit van overheid en economie.

Het werd nog erger toen ik struikelde over de zin dat de overheid zich moest aanpassen aan een 'nieuwe realiteit van lage groei'. Alsof deze derde recessie een natuurverschijnsel is waar niets tegen is te doen. Niet dus. Deze 'nieuwe realiteit' is in hoge mate veroorzaakt door ontijdig en procyclisch kabinetsbeleid. Door vanaf 2010 voor een historisch ongekende 50 miljard in zeven jaar te gaan lastenverzwaren (veel) en bezuinigen (een beetje), creeerde het kabinet zelf een 'realiteit' van economische krimp, wegvallende binnenlandse bestedingen, stijgende werkloosheid en faillissementen.

Helemaal kwaad te verduren kreeg ik het bij het woordje 'zondegeld' ter aanduiding van de rente die Nederland op de staatsschuld betaalt. Hoe krijg je het uit je pen: 'zondegeld'. En niet één keer (een vergissing), maar twee keer (een patroon). Ten eerste zijn de rentelasten sinds 1921 (!) niet meer zo laag geweest, zoals Bas Jacobs deze week in ESB liet zien. Bovendien is de stijging van de staatsschuld met 31 procent sinds 2008 vooral te danken aan bankensteun en eurohulp en niet aan ons 'zondige' gedrag. Zondegeld? Rampenpoen zul je bedoelen. Andermans ramp wel te verstaan.

Loepzuivere agitprop: gadverdamme. Zondegeld? Rampenpoen zul je bedoelen.

www.parool.nl