Mexico kocht 110 ton goud, wat niet bestaat …

Terug in 9 maart 2009, wijdde ik een heel artikel aan een bespreking van opslag systemen van niet-toegewezen edelmetalen, welke verkocht worden door bij LBMA (London Bullion Market Association) aangesloten banken. Zoals in detail uiteengezet in dat artikel, hebben zowel kleine beleggers en grote instellingen in dergelijke deals aankopen gedaan van wat ze denken edelmetalen te zijn, maar waar zij uiteindelijk de banken betalen voor “opslag" van slechts lucht.

Om de ernst van de zaak te onderstrepen, getuigde Jeffrey Christian, een goudmarkt analist die vaak voor de goudbanken heeft gewerkt, tijdens een hoorzitting van CFTC (Commodity Futures Trading Commission) op 25 maart 2010, en liet daarbij ontvallen dat de LBMA banken slechts ongeveer 1% van al het fysieke goud bezitten van wat ze naar verluidt "verkocht" en "opgeslagen" hebben, nadat daar zowel de derivaten bij opgeteld zijn die ze hebben uitgegeven, als de niet-toegewezen opslag regelingen. Dit betekent dat indien meer dan een paar procent waarde van de eigenaren van het niet-toegewezen goud ooit op hetzelfde moment opgeëist zou worden voor levering (Hugo Chavez), ze niets zouden krijgen. Hetzelfde geldt voor de zilvermarkt.

Een paar maanden geleden stonden de krantenkoppen in de zakelijk bladen vol met verhalen over de "aankoop" van grote hoeveelheden goud door de opkomende centrale wereld banken [ed: 19 sept zelfde nieuws]. Een van deze banken was de Bank van Mexico, die in een zeer korte periode zogenaamd 110 ton goud kocht. Voor diegenen van ons die de markt op de voet volgen, was duidelijk dat de beweerde aankopen nooit enige impact leken te hebben, de markt leek volledig geleid door slechts particuliere aankopen en niets anders. Dit was erg vreemd gezien het feit dat zulke grote aankopen zouden zijn gemaakt. De prijs van goud was wel snel omhoog gaan, maar dit gebeurde op een manier waarbij de aankopen van deze centrale banken helemaal niet betrokken waren.

Onlangs gaf het onvermoeibare werk van een Mexicaanse journalist, Guillermo Barba, het antwoord op dit raadsel. Hij stelde een aantal vragen aan de Mexicaanse centrale bank over de goud aankopen. In eerste instantie, wat waarschijnlijk het middle management op de bank betrof, weigerde men te antwoorden. Zij beweerden dat het voor de bank noodzakelijk was om dergelijke zaken geheim te houden. Echter, de heer Barba is blijkbaar zeer vasthoudend en, tot slot, na lang aandringen ook hogerop in de hiërarchie, gaven ze hem de antwoorden die hij zocht.

Zij waren niet in staat om het aantal gekochte goud baren te vermelden, de baar nummers, het exacte gewicht van elke baar, of enige andere maatregel die erop zou wijzen voor iemand die vertrouwd is met de goud-industrie, dat bepaalde specifieke baren op titel van Banxico toegewezen waren. In plaats daarvan moest de bank eindelijk toegegeven dat:

“De goud component van de reserve in kwestie is opgebouwd uit staven die een minimum en maximum van goud kunnen hebben. De baren met een minimale inhoud wegen ongeveer 10,9 kilo, terwijl die met een maximale inhoud een gewicht hebben van circa 13,4 kilo. Deze informatie wordt gepubliceerd door de London Bullion Market Association. ... Als gevolg van de variabiliteit van de inhoud van het goud in deze baren, is het niet mogelijk om met zekerheid het precieze aantal gekochte baren te duiden”.

Het is mogelijk dat de mensen die de deal orkestreerde in verlegenheid zijn gebracht door wat op het eerste gezicht incompetentie lijkt te zijn. Dat is waarschijnlijk waarom ze in eerste instantie beweerden dat geheimhouding noodzakelijk was. Maar, de waarheid is, dat ze niets hebben om zich over te schamen. Alleen goed opgeleide advocaten, goud handelaren, analisten en anderen die goed vertrouwd zijn met edelmetalen, kunnen genoeg weten om te beseffen dat niet-toegewezen opslagruimte een scam is, ontworpen om enorme winsten te maken uit lege kluis ruimte.

Door het aangaan van dergelijke regelingen, wordt de Bank van Mexico een ongedekte schuldeiser van de goud-bank waar de deal bij gesloten werd. Net als veel andere institutionele en particuliere beleggers, heeft Banxico de fout gemaakt om de London Bullion bankiers te vertrouwen. Het werd verleid tot het kopen van wat in wezen een ongedekte "obligatie" was, waaraan niet een claim op goud ontleend kan worden, maar slechts op de algemene middelen van de verkopende bank.

Banxico weet duidelijk niet wat het heeft gekocht. Het is vrijwel zeker dat geen juridische titel, noch de feitelijke staven goud zijn overgedragen aan Mexico. Gelukkig is het probleem nu in de openbaarheid gekomen. Als gevolg hiervan twijfel ik er niet aan dat, wanneer top ambtenaren van de Mexicaanse bank een onderzoekt starten naar de Londense bankiers hierover, er achter gesloten deuren enorme heibel geschopt zal worden om de Mexicanen te verzekeren dat een levering van het gekochte goud op elk gewenst moment gemaakt kan worden. Maar een aantal gouden staven zouden wel eens aan hen getoond kunnen worden, waarvan op de baar aantallen, gewichten, enz., ook claims van andere klanten zouden kunnen rusten.....

De enige manier om zeker te zijn van het eigendom, is om fysieke levering te eisen, en een centrale bank zoals Banxico moet dat zeker doen. Mexico moet niets minder tolereren. Zodra het duidelijk is dat iemand je heeft misleid, hoef je hen niet een tweede kans te geven, als je slim bent.

Voor de verkoop van denkbeeldig goud aan een centrale bank ​in een opkomende markt via een quasi-frauduleus toegewezen opslag regeling, is echt lef nodig. Door dit te doen, heeft de goudbank het doel waarvoor de Bank van Mexico de goudaankopen deed veronachtzaamd. In plaats van een waardevolle aanwinst (goud), vrij van tegenpartij risico, bezit Mexico nu feitelijk niets. Het lijkt louter een ongedekte check van een Londense mega-bank, die waarschijnlijk in staat van faillissement verkeerd, zoals de meeste van hen.

Veel van de LBMA banken werden in leven gehouden uitsluitend door toedoen van de reddingsoperaties van hun nationale regering. Als een van deze banken uiteindelijk officieel kopje onder gaat, zullen ze allemaal gaan, en Mexico's goud zal voor altijd verloren gaan.

Het onvermogen om de ​​exacte aantallen goudbaren, individuele baar nummer, maten en gewichten te bieden, maakt het vrijwel zeker dat Banxico onbewust betrokken is geraakt in een deal van niet-toegewezen opslag. Ze hebben nu niets meer dan een goud "obligatie", uitgegeven door een commerciële bank. Zij zijn bedrogen in het kopen van een schuldbewijs dat nooit een cent rente zal opleveren. Ze hebben een "kat in de zak" gekocht. Maar, nu de hoogste Mexicaanse functionarissen zich bewust van het probleem zijn, kunnen we veronderstellen dat ze hun schaamte overwinnen. Mexico zal volledig in haar recht staan om te eisen dat alle fysiek goud onmiddellijk geïdentificeerd en afgeleverd wordt in een kluis in Mexico City. Deze eis moet vóór de Europese crisis nog erger wordt ingewilligd zijn en voor het faillissement van Griekenland of de ondergang van de euro.

Mexico kocht fysiek goud met de bedoeling een asset te bezitten die immuun is tegen risico's van waardeverlies en die niet kan worden gedrukt. Wanneer Banxico op haar strepen gaat staan, en ik denk dat ze dat - in ieder geval achter de schermen – zullen doen, het moeilijk zal zijn voor de goudbank, met een wanhopig tekort, om op de proppen te komen met 110 ton goud. Dat is vooral het geval in het licht van de recente vraag van Venezuela om fysieke levering. De goudbanken zullen voor hulp aankloppen bij West-centrale bankiers, en die bankiers zullen daar niet erg gelukkig van worden.
Geen centrale bankier zal überhaupt op dit moment gelukkig worden van goud wat zijn kluizen verlaat wanneer hij weet dat de kans op vervanging nihil is. Ook moeten westerse centrale banken de mogelijkheid overwegen dat ze hun eigen goud wel eens hard nodige zouden kunnen hebben om valuta's zoals de euro te stabiliseren in de nabije toekomst.

Deze nieuwe onthullingen lieten op zich wachten. Immers hadden de goud aankopen van Mexico, samen met die van Thailand, Kazachstan, etc. veel minder effect op de markt dan een opmerkzame waarnemer zou hebben verwacht. De individuele verkoop was enorm, maar dit leek nauwelijks een effect te hebben op het omhoog stuwen van de goudprijs. Dit is allicht waarom: niet-toegewezen goud "opslag" is slechts een aanspraak op niet-gespecificeerd goud in de toekomst. Het is niet echt fysiek goud en daarom zet het "verkopen" geen enkele druk op de edelmetaal bankiers. Het netto-effect is nu echter dat de top Mexicaanse ambtenaren (en eventueel ook de andere landen die onlangs veel goud gekocht hebben), levering zullen eisen, wat de prijzen enorm zal opstuwen...

seekingalpha.com