<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Het Syrisch Schaakbord

Ironieën baden in het Midden Oosten in rattenvergif; het Bashar al-Assad regime in Syrië laat de 48 jaar oude noodtoestand vallen, net op het moment dat Syrië in een echte noodtoestand verkeert. En een regime krant, Tishrin, die dit meld: "de meest sublieme vorm van vrijheid is de veiligheid van het thuisland."

Om "het thuisland te beveiligen" viel Assad's regime - een familie-imperium-militaire oligarchie, de facto de stad Daraa binnen met massa's tanks.

Assad had een paar toegevingen gedaan. Tevergeefs, het werkte niet. Dus besliste het regime om het succes van het Saudi's Koningshuis om "democratie" in Bahrein te installeren, te emuleren.

In twijfel, cloon het Pentagon; de aanslag op Daraa is de Syrische versie van "shock and awe." Het probleem is dat het regime mogelijk de condities gecreërd heeft voor een lange, bloedige Irak achtige burgeroorlog. En dat is waarom alle belangrijke spelers - regionaal tot aan de overkant van het Westen - naar schuiling zoeken.
Wat je ziet is niet wat je krijgt

De cruciale vraag in Syrië - en zelfs de befaamde stenen van de Umayyad moskee in Damascus kan geen definitief antwoord bieden - is wat er echt leeft in de harten en zielen van de meeste Syriërs.

De Syrische oppositie is niet samenhangend of georganiseerd. In vele aspecten - zoals in Egypte - is het een revolutie van de armen. Het regime van Assad, schafte subsidies voor brandstoffen af en liet het de prijzen van de vrije markt volgen. De prijs van diesel verdrievoudigde; de prijs van basis voedsel producten gingen ook stevig omhoog, er was een droogte, en de explosie in globale voedsel prijzen zorgden voor grote miserie.

De legitieme grieven van Syriërs, bevatten veel woede gericht tegen een intolerante wrede politie staat, de decenia oude dictatuur van de Ba'ath partij; de excessen van een heel kleine zaken elite, in schril contrast met de hoge werkloosheid waar de jeugd mee kampt - de midden klasse en de armen vechten om te overleven met lage lonen en hoge inflatie.

Als de revolutie wil slagen in Syrië, zouden de nieuwe politieke krachtpatsers, de landelijke armen moeten worden - die in verhouding met een pak meer zijn dan de Soenni zaken elite en de Alawite gecontroleerde politie staat.

Dit betekent dat de eerste taak van de oppositie er in bestaat om de midden en de hogere midden klasse te gaan verleiden in de grootsteden, vooral in Damascus en Aleppo. Maar zelfs als de protesten in Syrië niet de proporties aannemen van het Tahrir Square in Egypte, zouden ze langzaam aan het regime kunnen laten doodbloeden door de economie te verlammen.

De revolutionaire drift in Syrië ziet er meer 'hardcore' uit dan de "groene beweging" in Iran. Syrische demonstranten willen geen regime hervormingen, ze willen regime verandering en het neerhalen van de politie staat, dat voor de corruptie zorgt.

Sommige protesters zijn pacifisten. Anderen zoeken hun toevlucht in geïmproviseerde wapens. Geconfronteerd met een meedogenloze, gewapende onderdrukking van de staat; lijkt een gewapend conflict de enige uitweg te bieden.

Trucks vol gesmokkelde wapens uit Irak zijn al onderschept door het regime. Rijke Soenni donoren uit de Golf zorgen voor financiele ondersteuning. En cruciaal, de bewapening zal van het Moslim Broederschap komen, omdat regionale regeringen zoals Turkije en Libanon, de val van het regime niet willen zien.

En vergeet de R2P ("responsibility to protect"), die zou leiden tot een VN resolutie en een no-fly zone in Syrië. Daarbij, verschillend van Libië, heeft Syrië geen olie en geen royaal gezegende soevereine fondsen.

Continued

www.dereporter.be