Hoera! Ik ben kwaad!

Zo, hier ben ik (Haras) weer om tegendraadse stukken te schrijven. Ik leef nog!Een jaar lang heb ik mijn veredelde schrijfmachine, de computer dus, bijna niet aangeraakt. Ik heb in die tijd ook bijna geen kranten gezien. Want door mijn ziekte kon ik mij niet op lezen concentreren. Dat is steeds niet het geval. Maar het schrijven, dat lukt gelukkig wel. Ik voel mij nu weer goed. Wel ben ik nog zwak op de benen. Omdat ik nog niet goed kan lopen, maak ik nu gebruik van een rollator.

Naast andere, ongelezen berichten, vond ik in mijn computer het volgende bericht van deze week

“Beste Haras,

U heb ik al een tijd niet meer gezien op ZapLog.
Ik waardeerde uw bijdragen altijd.
U onderging bestralingen weet ik. Hoe gaat het er nu mee?
Kunt u zich nog boos genoeg maken om uit bed te komen of heeft u iedereen vergeven?”

Het gaat steeds beter met mij. Maar het hele jaar ben ik niet kwaad geweest. Misschien af en toe een beetje. Maar wie ook maar een klein beetje zwanger is, die is toch zwanger. Maar net als een nog verborgen zwangerschap was mijn kwaadheid niet te zien. Nou ja, misschien hooguit door kwaadheiddeskundigen.
Maar wat wil en kan je ook, wanneer je de hele dag in bed ligt. Jij je niet kan bewegen nergens interesse in hebt en al-leen maar wil slapen? En in een luier moet pissen en poepen.

Maar nu ben ik weer thuis. Sinds maandag. Een week of drie ge-leden ben ik steeds vlugger opgeknapt. Er viel niks meer te vergeven.
Toen kon ik af en toe met de rollator naar het rookhol van mijn afdeling gaan. En daar heb ik tot plezier van verpleegsters en klanten van de kliniek op mijn accordeon gespeeld. (Een kwetsjbuul, noemen wij die in Zuid Limburg)
En ik heb ook nog met succes zitten te sneldichten. Over al-lerlei onderwerpen: “Noem maar een woord. Of een hele zin.” (Ik ben sneldichter.)
Een zuster, die mij altijd verzorgde, vroeg mij nader hand: “Kunt u voor mij ook een gedichtje maken?”
Voor haar schreef ik op:

Maria met jouw mooie ogen:
Jij hebt de vlinders in mijn buik bewogen,
Ik wil er niet om staan te liegen,
Ik liet ze graag naar jou toe vliegen.
“Maar mijnheer, u bent wel stout.
Vindt u zich daarvoor niet te oud?”

Zij was er zeer verguld mee. En kon het daarna niet laten, om mij in het voorbij gaan telkens aan te raken.

De tijd van niks meer denken en niks meer doen, niks meer wilen weten en niks meer kunnen die was toen voorbij.
Ik was dus een jaar lang niet meer kwaad geweest. Tot vanmorgen, toen ik weer eens in de krant las, viel het mij op dat ik kwaad werd. Ik was er blij om dat ik weer eens kwaad kon worden. En net als de stripfiguur Pa Pinkelman van de miskende Godfried Bomans, riep ik uit:
“HOERAAA! IK BEN KWAAD! Vrouw kijk eens hoe kwaad ik nu ben”
“Nee Haras. Jij bent niet kwaad, maar je bent blij omdat jij weer thuis bij jouw vrouwtje bent!” En zij voegde er aan toe: “Wanneer ik tegen jou zeg: Maak je toch niet zo kwaad, dan zeg jij heel hard: Ik ben verdomme helemaal niet kwaad.”
Dat draait soms uit op ruzie
Ik ben nu nog altijd blij. Veel te blij om een kwaad stukje te schrijven over al de voosheid in ons land en in de rest van de wereld. Maar dat komt nog wel weer.
Vrolijkheid en blijdschap, die zouden er nu van afdruipen.
Neem daarom maar genoegen met wat hier boven staat.

Potverdorie, en Sapperdekriekkrakmallemosterd:
Nu word ik ineens en zonder directe aanleiding weer kwaad.
Maar om die kwaadheid te uiten, is het nu te laat.
Zijn er nergens rellen op de straat?
Ik doe wel mee: Ik sta paraat!.

Haras Mormolus.