<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Fidel en zijn vriend Hugo exporteren de Revolutie

Fidel Castro is een echte revolutionair en wat hij heeft gezegd over de ophanging van Saddam Hoessein gaf daarvan een goed beeld. Meer dan tachtig jaar oud, ernstig ziek, en wellicht bijna dood heeft Castro gezegd dat hij niet dezelfde weg als Saddam zal bewandelen. "Dat is niet de weg om te gaan," zei hij aan zijn Venezuelaanse tegenhanger, Hugo Chavez, met wie hij een nauwe vriendschapsband heeft. "Als de Yankees ooit binnenvallen, verstop je niet in een gat zoals Saddam," waarschuwde hij hem. “Als ze ooit Havana binnenvallen, wacht ik ze op in de frontlinie."

Slechts 90 mijlen uit de kust van Florida heeft Castro bijna een halve eeuw van VS agressie, moordpogingen en pogingen tot destabilisatie ondergaan. De recente documentaire "638 manieren om Castro te vermoorden” laat de honderden verschillende aanslagen op Castro leven zien; sigaren met explosieven, verborgen scherpschutters, vergiftigde milkshakes, een vliegtuig met bom, bazooka’s en granaat aanvallen. Ze slaagden bijna met een pistool verborgen in een video camera tijdens een persconferentie, maar de cameraman verloren zijn zenuwen. Een andere keer probeerden ze hem een vergiftigd duikpak te geven, maar hij gaf de voorkeur aan zijn oude pak en heeft het nooit gebruikt.

In een regio van de wereld gedomineerd door Washington waar ongewenste leiders altijd worden geëlimineerd door ofwel VS invasies, staatsgrepen of verkapte oorlogen staat Castro nog steeds overeind. Zelfs toen velen zeiden dat hij bijna dood was, verscheen hij kort daarna op de televisie met Hugo Chavez. Na verschillende operaties bleek zijn gezondheidssituatie verbeterd, en zag hij er gezonder uit dan enkele maanden daarvoor.

De strategieën en manipulaties van de CIA hebben niet kunnen doen met Castro wat zij hebben gedaan met bijna elke andere revolutionaire leider in het Latijns-Amerika van de vorige eeuw; Allende in Chili, Arbenz in Guatemala, de Sandinistas in Nicaragua, Aristide in Haïti, om er een paar te noemen. Op het Cuba van Castro is de communistische revolutie nog steeds het pad, en hoewel er altijd veel controversie is geweest, is de revolutie nog steeds levend. Cubaanse vrienden vertellen me dat Castro’s broer Raúl zijn plek heeft overgenomen en dat de meeste Cubanen op het eiland nog steeds de revolutie steunen.

Maar niet alleen staan Castro en de revolutie nog steeds sterk, nu blijkt tevens dat de Cubaanse revolutie zich verspreid over de rest van Latijns-Amerika. Vroeger was het eiland tamelijk geïsoleerd van de wereld, nu exporteert Cuba iets belangrijks: de revolutie. Latijns-Amerika verplaatst zich naar links, en linkse regeringen komen aan de macht, Fidel helpt ze nu opbouwen met wat hun zelf tientallen jaren ontwikkeling heeft gekost voor de Cubaanse revolutie.

Export van de Revolutie

In de arme gemeenschap waar ik werk hoog in het Andes gebergte van Mérida, Venezuela, er is een nieuwe ingezetene. Mileidys, Cubaans arts, heeft zich pas gevestigd in deze gemeenschap. Net als in duizenden gemeenschappen in het hele land, bouwt de regering Chavez een kleine kliniek waarin de Cubaanse arts woont en gratis basisgezondheidszorg geeft aan de gemeenschap. Overdag is Mileidys aanwezig in de kliniek terwijl de deur altijd open staat. Binnen heeft zij nieuwe apparatuur en een arsenaal van basisgeneesmiddelen, alle gemaakt in Cuba. Ik kijk hoe mensen komen en gaan; iedereen van oudere echtparen tot aan zieke kinderen de hele dag door. De meeste van deze mensen hebben nooit basisgezondheidszorg gehad. Veel lijden aandoeningen zoals ademhalingsproblemen en parasieten, ten gevolge van hun slechte levensomstandigheden.

Een van de meest erkende prestaties van de Cubaanse revolutie is de opbouw van waardevolle sociale programma's. De laatste halve eeuw heeft de Cubaanse revolutie een gezondheidsstelsel ontwikkeld dat door de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) "een model voor de wereld" is genoemd en een onderwijssysteem dat behoort tot de beste in Latijns-Amerika. De winst in gezondheidszorg en onderwijs wordt het meest opmerkelijke resultaat van de revolutie genoemd, iets dat ze nu exporteert naar Venezuela, Nicaragua, en zelfs het verre Bolivia.

Er zijn nu 20.000 Cubaanse artsen overal in Venezuela, in bijna alle uithoeken van het land. Dit is de eerste fase van een geheel nieuwe gezondheidssysteem van de Venezolaanse regering Barrio Adentro (binnen de Barrio). Het is het Cubaanse gezondheidssysteem en de Cubanen helpen mee met het opbouwen. Naast de kleine klinieken in elke gemeenschap, heeft de regering als de tweede fase van het systeem meer dan 200 en uiteindelijke 600 diagnostische centra gebouwd, en 11 van uiteindelijk 35 high-tech ziekenhuizen. Dit is hetzelfde basis systeem zoals dat is ontwikkeld onder de Cubaanse Revolutie, dat ze betere gezondheidsstatistieken heeft bezorgd dan die van de Verenigde Staten. Als alles gaat zoals gepland, wijst alles erop dat Venezuela spoedig een van de beste gezondheidsstelsels in het zuidelijk halfrond heeft.

Echter, de politieke oppositie in Venezuela heeft, samen met de particuliere media, dit programma bekritiseerd met de bewering dat de Cubaanse artsen de taken van de Venezolaanse artsen overnemen en Venezuela afhankelijk van Cuba maken. Zoals gewoonlijk kunnen zij het niet meer verkeerd hebben. Een van de meest interessante partijen van dit programma zijn de Cubaanse artsen zelf, naast de vrije gezondheidszorg zijn zij ook leraren. Een paar dagen per week, geeft Mileidys cursussen op universitair niveau over geïntegreerde geneeskunde, het Cubaanse medische programma. Venezolaanse universitaire studenten, meestal uit arme kringen, krijgen studiebeurzen van de regering voor hun studie in dit nieuwe programma, dat erop gericht is de Cubaanse artsen binnen een paar jaar te vervangen door nieuw opgeleide Venezolaanse artsen. De Cubanen zijn de docenten, en zij doceren de Venezolanen direct in de nieuwgebouwde ziekenhuizen en klinieken. In plaats van arbeidsplaatsen afpakken, creëert dit programma werkgelegenheid, en tegelijkertijd wordt er een nieuw gezondheidsstelsel opgebouwd ten dienste van alle Venezolanen.

Maar deze gezondheidszorg van wereldklasse is niet het enige dat wordt geëxporteerd naar Venezuela. Chavez heeft ook programma's geïmplementeerd zoals het Cubaanse tegen analfabetisme "yo si puedo” (ja ik kan!), waardoor honderdduizenden Venezolanen hebben leren lezen de afgelopen paar jaar. Het systeem werd ontwikkeld in het begin van de Cubaanse revolutie toen jonge Cubanen heel het eiland werden overgestuurd om de armen van het platteland te leren lezen en schrijven. Sinds die tijd is het verfijnd tot een beproefde methode van onderwijs om mensen te leren lezen en schrijven met videobanden en met de hulp van een hulpleerkracht. Het doel is het uitbannen van analfabetisme en het aanmoedigen van studenten om hun studie voortzetten. Een uitwisselingsprogramma is tevens ontwikkeld waarmee Venezolanen kunnen studeren aan de Cubaanse universiteiten. Cubaanse sporttrainers zijn gestationeerd in Venezuela om aan de bevolking het belang van sport te leren, een ander groot succes van de Cubaanse revolutie.

En niet alleen gebeurt dit alles in Venezuela, maar Chavez en Fidel zijn begonnen deze programma's te exporteren naar Bolivia. Toen Evo Morales in januari 2006 president werd, begon hij onmiddellijk het land te integreren met Venezuela en Cuba. Het proces van implementatie van de sociale programma's begon direct, en gaat nu snel vooruit. In het eerste jaar hadden Cubaanse artsen in Bolivia al bijna 30 % van de bevolking bezocht en 20 ziekenhuizen werden hersteld. Tienduizenden Bolivianen leerden lezen en 5000 studenten kregen studiebeurzen om in Cuba te studeren.

De focus op het verbeteren van sociale omstandigheden groeit en evenzo de Cubaanse sociale programma's. Met de recente linkse overwinningen in Nicaragua en Ecuador zullen wij waarschijnlijk weldra de export van de Cubaanse programma's naar deze landen zien. In Nicaragua zijn ze reeds begonnen met het "yo si puedo” alfabetiserings programma terwijl onder het neoliberale beleid van de 90er jaren analfabetisme toenam van 13 % tot 39 %. Cuba heeft alle apparatuur gedoneerd inclusief 5000 televisies, een half miljoen werkmappen, 5000 videorecorders en 87000 VHS tapes. En zo wordt het proces voortgezet. Net als lezen en schrijven, onderwijs en gezondheidszorg beschikbaar kwamen voor alle Cubanen na de Cubaanse Revolutie, komt dit nu beschikbaar voor de rest van Latijns-Amerika. In plaats van weg te sterven, verspreidt de Cubaanse revolutie zich.

Echter gedurende heel de geschiedenis was er een controverse rond Fidel Castro en de revolutie. Hij wordt zeker gehaat in zuidelijk Florida waar er onlangs grote feesten waren na geruchten over zijn dood. Toch hebben ook tal van studies laten zien dat hij een van de meest populaire Latijns-Amerikaanse leiders is bij de armen van Venezuela. En Cuba heeft een grote geschiedenis van steunverlening aan arme landen. Zij hebben meer dan 17.000 gezondheidswerkers uitgezonden naar 65 landen voor gratis gezondheidszorg en onderwijs die alleen maar op deze manier beschikbaar was. Zelfs tijdens de in 2004 door de VS op touw gezette Haïtiaanse coup, gaven Cubaanse medisch teams, met groot gevaar, zorg aan iedereen die dat nodig had.

Hoewel er over het Cubaanse politieke systeem veel kwaad gesproken wordt, kan niemand ontkennen dat de revolutie verbazingwekkende prestaties geleverd heeft. Deze prestaties zijn wat wordt geëxporteerd. Het is ook belangrijk erop te wijzen dat niemand het Cubaanse politieke systeem kopieert of implementeert, en dat is ook niet de bedoeling. Elke land dat met Cuba werkt in de sociale programma's heeft een eigen politiek systeem. Terwijl de successen van de Cubaanse ervaring worden voortgezet, worden hopelijk de fouten achtergelaten.

Echter, Washington samen met de media is er altijd op gericht geweest de waarheid over Fidel en de Cubaanse revolutie te verdraaien. Ze geven Cuba's socialisme de schuld van de problemen in Cuba, maar ze geven het kapitalisme niet de schuld voor de veel grotere problemen in naburige landen als Haïti, Guatemala, Honduras of Mexico. Washington beweert Cuba te willen bevrijden van een dictatuur, maar andere veel wredere dictators in de regio leek ze nooit te deren. In feite ondersteunde Washington de wrede dictators Somoza in Nicaragua, Trujillo in de Dominicaanse Republiek en Papa en baby Doc in Haïti. De realiteit is dat Fidel altijd is afgeschilderd als een wrede dictator vanwege het voorbeeld dat hij de wereld heeft gegeven; omdat hij het Noord-Amerikaanse imperialisme verwierp, en heeft geweigerd om de exploitatie van zijn land toe te laten, en aantoonde dat er een andere manier mogelijk is.

En dit is dus waarom Washington Fidel Castro altijd wilde vermoorden; niet omdat de Verenigde Staten de "democratie" willen bevorderen. Wat dus altijd zo bedreigend is geweest aan Cuba is het feit dat ze als voorbeeld geldt voor de rest van Latijns-Amerika en de wereld, en dat de revolutie zich zal verspreiden. Washington was bang dat de Cubaanse Revolutie zou slagen, dat ze het leven van hun bevolking kunnen verbeteren, dat ze met succes onder het juk van Washington uitkomen. Als dit zo is, doen andere landen misschien wel hetzelfde. Washington heeft gelijk. Dat doen ze ook.

Chris Carlson

www.worldproutassembly.org