De pseudowetenschap van de klimaatvoorspellers

De theorie achter het versterkte broeikaseffect is niet zo moeilijk.
CO2-moleculen hebben de eigenschap om infrarode straling te absorberen, CO2 absorbeert meer infrarood licht dan stikstof en zuurstof. Door deze eigenschap belemmert CO2 de afkoeling van het aardoppervlak: uitstralen van warmtestraling gaat minder goed in een CO2-rijke atmosfeer, dan in een atmosfeer van louter stikstof en zuurstof.
Maar als er maar heel weinig CO2-moleculen zijn, is het effect dan significant ?
Klimaatwetenschappers denken van wel.

Tussen 1970 en 2000 steeg de temperatuur van de atmosfeer met ongeveer 0,4 graden en de wetenschap meende dat dit werd veroorzaakt door de stijgende CO2-concentratie. Sinds het jaar 2000 is de CO2-concentratie nog verder gestegen, maar de temperatuur van de atmosfeer niet. De correlatie tussen CO2 en de temperatuur is op losse schroeven komen te staan.

Afgelopen week deed Kyle Swanson op realclimate.org een poging om het stoppen van de opwarming te verklaren.
Hij stelt dat de zeer sterke El Nino van 1998 ervoor gezorgd heeft dat de Aarde meer warmte is gaan uitstralen: een soort overcompensatie. Die overcompensatie van onbelemmerd uitstralen zal ondanks de alsmaar stijgende CO2-concentratie nog tot 2020 aanhouden.
De CO2-moleculen die tot 1998 de warmte in de atmosfeer gevangen hielden, hebben opeens andere eigenschappen gekregen ... ze laten nu de warmtestraling wel door.

Opwarming van de atmosfeer gebeurt doordat het aardoppervlak zonlicht absorbeert en omzet in warmtestraling. Witte oppervlakken weerkaatsen veel licht en warmen nauwelijks op. Donkere oppervlakken (asfalt) worden gloeiend heet in de volle zon.
Het opwarmen van water (zee en oceaan) gebeurt niet door warme lucht. Je kunt badwater van 20 graden niet verwarmen door de temperatuur van de badkamer te verhogen met 0,4 graden (tot 20,4).
De opwarming van de oceaan in 1998 (El Nino) werd veroorzaakt door de directe absorptie van zonlicht door de watermoleculen. Op het zeeoppervlak valt evenveel zonlicht als op landoppervlak, maar het zonlicht dringt diep in de waterkolom en verliest geleidelijk al haar energie: op de zeebodem is het stikdonker. Dit is belangrijk om te onthouden: het zeewater voor de Nederlandse kust warmt in lente en zomer op door absorptie van zonlicht, niet omdat de temperatuur van de lucht stijgt.

Verhoging van de CO2-concentratie warmt in eerste instantie alleen de lucht (atmosfeer) op. Het El Nino-verschijnsel, het opwarmen van het zee-oppervlak in de Stille Oceaan is ook niet een gevolg van de gestegen temperatuur of de CO2-concentratie. El Nino kan ontstaan doordat er meer zonlicht valt op het zeeoppervlak bijvoorbeeld als er minder wolken zijn. Of doordat het opgewarmde zeewater niet mengt met diepere waterlagen bijvoorbeeld bij het ontbreken van wind en golfslag.

De extreme El Nino van 1998 is niet toe te schrijven aan de gestegen temperatuur van de atmosfeer of aan de gestegen CO2-concentratie. De pauze in de opwarmende trend, sinds 2001, kan niet worden toegeschreven aan de El Nino van 1998, zoals Kyle Swanson probeert. En het is ronduit belachelijk om te veronderstellen dat de El Nino van 1998 invloed zal blijven uitoefenen tot het jaar 2020.
Een flinke vulkaanuitbarsting van Pinatubo-formaat kan al roet (pun intended) in het eten gooien en zorgen voor een wereldwijde afkoeling.
En de lage zonne-activiteit van de afgelopen 3 jaar schijnt van invloed te zijn op de hoeveelheid zonne-energie die het aardoppervlak bereikt en op de hoeveelheid wolken in de atmosfeer, die het zonlicht weerkaatsen voordat het de grond bereikt.
Klimaatwetenschappers gaan dat niet onderzoeken en zeker niet toegeven: ze zouden onmiddellijk hun lucratieve overheids-subsidies kwijtraken. Politici zullen ook nog heel lang vasthouden aan de CO2-theorie: we moeten echt aan de biobrandstoffen wennen, want de fossiele brandstoffen zullen heel snel duurder worden.

www.realclimate.org