Onzekerheid: onacceptabel.

Het leven zit vol met risico’s en onzekerheden. Eén van de weinige zekerheden in dit leven is dat we dood zullen gaan. De één gaat (te) vroeg, de ander laat, maar op de lange termijn is de overlevingskans voor iedereen nul.

In de westerse wereld en specifiek in Nederland lijkt het vaak alsof we dit feit niet langer willen accepteren. Terwijl er naast negatieve ook vele positieve kanten aan te ontdekken zijn. Persoonlijk lijkt mij niets zo vervelend als eeuwig leven, de spanning is volkomen weg en daarmee ook de uitdaging.

Op allerlei vlakken in de samenleving en op individueel niveau frustreert dit gebrek aan acceptatievermogen onze levensvreugde. Relatief kleine en volkomen natuurlijke tegenslagen worden gezien als rampen. Hemel en aarde worden bewogen om alle tegenslagen en als negatief ervaren zaken uit te bannen of te compenseren.
Van alles en nog wat is van een zegen gepromoveerd tot een recht.

Voor alles zijn er verzekeringen af te sluiten, met als meest bizarre voorbeeld de levensverzekering. Nederland is het meest verzekerde land ter wereld.

Dat in het verkeer doden vallen is onacceptabel. Wij streven naar nul verkeersdoden. Om dat te bereiken wordt op allerlei manieren verkeer onmogelijk gemaakt. Te pas en vooral te onpas komen drempels en 30 kilometer zones, auto’s worden volgepropt met plofzakken, kreukelzones, afstandsradars, adaptieve snelheidssystemen enzovoort.
Hetzelfde geldt voor ziekenhuizen. Je hebt een grotere kans te sterven aan een complicatie als gevolg van het verhelpen van een kwaal dan aan de kwaal zelf. Sterftecijfers worden binnenkort openbaar. Bij het minste of geringste pijntje bellen we de dokter om 3:00uur uit zijn bed en klagen vervolgens als de goede man na een veelheid van valse meldingen de zaak eens verkeerd inschat en onterecht weer gaat slapen.

Het krijgen van kinderen is een recht. Zelfs homo’s hebben dat voor elkaar weten te krijgen. Miljarden worden ieder jaar gespendeerd om kinderloze echtparen zwanger te maken. Vroeger mochten boerenzoons pas trouwen als een toekomstige bruid zwanger was ! Dan was de opvolging zeker gesteld. Kinderloosheid is echt niet iets van de laatste decennia. Vroeger accepteerde men dat soort lotsbeschikkingen, maar nu niet meer.

Je bent pas kompleet als je alles voor elkaar hebt. Een mooi huis, een leuke partner, ideale kinderen, een goed betalende en uitdagende baan, veel vrienden, succesvolle familie, het verlanglijstje is oneindig. Veel te weinig wordt beseft dat dit onmogelijk is. Een uitdagende baan met veel verantwoordelijkheid kost nu eenmaal tijd en die tijd kun je niet meer besteden aan vrienden, familie en kinderen. Het leven is vooral keuzes maken en keuzes hebben altijd een negatieve kant. Dat mag heden ten dage niet meer.

Uit de kraan stroomt altijd zuiver water, het gas komt automatisch naar je toe, we hebben in Nederland 99,9% van de tijd elektriciteit en mijn internet en telefoonverbinding is in de laatste anderhalf jaar één keer 3 uur onderbroken geweest. Dat vinden wij allemaal normaal. Maar dat is het natuurlijk niet. Achter deze simpele zaken schuilen enorm complexe mechanismen waar van alles mis kan gaan.
Per saldo is het in dit kikkerlandje eigenlijk best goed geregeld.

In andere landen en culturen is dat veel minder het geval. Daar accepteert men ook veel gemakkelijker en in onze ogen gelaten de onzekerheden die het leven met zich meebrengt. Wat mij in dat soort landen en omstandigheden steeds weer opvalt is dat men daar een veel grotere levensvreugde kent dan wij hier. Onze vele zegeningen zijn rechten geworden. Wij verpesten daarmee ons eigen geluk. De uitdaging zit hem in de beperkingen.