Economisch herstel, nee bedankt.

Sommige economen en de president van de VS beweren dat er een sprankje hoop is, licht aan het eind van de tunnel. Dat ergens in 2010 we langzamerhand aan herstel kunnen beginnen. De koersen springen zenuwachtig op en neer, maar de comentatoren beweren dat het ergste voorbij is.
Misschien was het allemaal een boze droom. En de ergste recessie in de geschiedenis van de VS valt wel mee. De tweede Grote Depressie, die ik en mijn collega's voorspelden gaat voorlopig aan ons voorbij.

Misschien is dat wel waar. Maar misschien is het ook helemaal niet waar. Misschien heeft Richard Heinberg gelijk als hij spreekt over "een recessie die nooit meer eindigt".
Ik word niet blij als ik daklozen zie in de "tent cities", of mensen die in hun auto wonen, of op straat leven en in prullebakken zoeken naar gratis voedsel. Ik schep geen ziekelijk behagen in de werkeloosheidscijfers en failissementsaanvragen die omhoogschieten.
Stel je voor dat blijkt dat Nouriel Roubini, Gerald Celente en Peter Schiff azijnpissende doemdenkers zijn, die antidepressiva nodig hebben. En ik zou zelf behoorljk voor gek staan met mijn peakoil, klimaatsprookjes, waar economen gehakt van maken.

De vraag of ik gelijk heb of niet, houdt me nauwelijks bezig. Dat anderen me uitlachen kan me weinig schelen sinds ik de middelbare school verliet.
Mijn wantrouwen jegens economen draait niet om gelijk hebben of winnen. Het zit veel dieper.

Ik krimp ineen als ik de woorden "back to normal" hoor.
"Back to normal" betekent dat duizenden weer gaan shoppen bij IKEA, de Bijenkorf, de Blokker en de Gamma. Dat ze hun Spacewagons weer volgooien met goedkope rotzooi die in China door onderbetaalde loonslaven in elkaar is geprutst. Het geeft niet dat het over 2 jaar stuk is, want het is dan toch uit en je wil wel eens wat nieuws. "Back to normal" betekent weer in het vliegtuig stappen en naar een godvergeten uithoek van de wereld vliegen om daar wat foto's te maken en je klem te zuipen. "Back to normal" betekent Happy Meals wegspoelen met Red Bull en als toetje wat Ritalin of Prozac. "Back to normal" betekent uenlang TV kijken naar reality-soaps, talentenjachten, roddels over de sterren en nieuws over ijsberen, piraten en de hond van de Obama's.

Het recessienieuws van het afgelopen jaar heeft iets in mij veranderd. Ik ging op zoek naar interessante boeken en documentaires. Ik verdiepte me in het fenomeen Transition Towns. Kleine groepjes mensen stopten met consumeren en het rondpompen van schulden. Ze zochten naar andere manieren om hun vrije tijd te besteden. Ze begonnen volkstuintjes, ontdekten oude ambachten. Niet overal liep dat goed af. Er zijn doden gevallen door zelfdoding of verwaarlozing.
Maar toch ontstaan dergelijke initiatieven over de hele wereld. Deze nieuwe samenlevingsvorm staat nog in de kinderschoenen en heeft nog een lange weg te gaan tot volwassenheid. Die lange weg, vol verleidingen door de markt en aalmoezen van de overheid en vergaderingen van de G20, zal uiteindelijk weer hoop geven aan de mensheid in een tijd dat "Back to normal" niet meer opgaat.

Carolyn Baker
Vertaald en ingekort

carolynbaker.net