<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

"Islamisering" en de Endlösung der Islamfrage

Hoewel het woord "islamisering" (en iemand zou eens moeten onderzoeken wie het woord in onze taal heeft geïntroduceerd) een smerige term is, wordt het toch maar gewoon door alles en iedereen gebruikt, alsof het allemaal heel gewoon is.

Hier bijvoorbeeld, een stukje van de hoofdredacteur van het dagblad Trouw.

Waarom is het woord "islamisering" een verwerpelijke term?

Het woord wekt de indruk een abstracte omschrijving te zijn van een "feit": "iets" dat tot nog toe "niet islamitisch" was, wordt nu "islamitisch", of in steeds grotere mate islamitisch. Vaak gaat het dan om de "islamisering" van Nederland.

Hoe "islamiseer" je Nederland? Hoe maak je Nederland "islamitisch"? Door in Nederland meer moslims te kweken? Door "de islam" in Nederland meer "macht" te geven? Er zijn in Nederland aardig wat staatsburgers van o.a. Turkse of Marokkaanse afkomst, waarvan een deel maar zeker niet allen zich als moslim zouden omschrijven. Er zijn nog veel meer mensen in Nederland die weinig tot niets met de islam hebben, persoonlijk nog nooit een moslim ontmoet hebben, en ook niet de dringende wens hebben dit ooit te gaan doen.

Islamisering is dus een woord dat een proces beschrijft, zoiets als oxidatie, klimaatverandering, slijtage, of inflatie. Zaken waar mensen weinig invloed op hebben, het klimaat, het roesten van het portier van de oude Volvo, het slijten van een spijkerbroek of het steeds duurder worden van een broodje makreel, je doet er niet zoveel aan.

Door het woord islamisering te gebruiken doet de gebruiker van dat woord alsof er een vergelijkbaar autonoom proces is losgelaten op de nietsvermoedende oppassende burger, die niets is gevraagd. In werkelijkheid zijn verreweg de meeste "moslims", zo ze niet in Nederland geboren zijn, hier met de instemming van de Nederlandse parlementaire, democratisch gekozen beleidsmakers gekomen. Overigens was die instemming vele malen groter aan de rechterkant, waar de stem van de werkgevers goedkope arbeid wilde invoeren, dan aan de linkerkant, waar vakbondsbestuurders zich zorgen maakten over potentieel verlies aan werkgelegenheid onder de "autochtone" (zou dat woord toen al zijn uitgevonden?) Nederlanders.

Moslims zijn burgers van Nederland die voor verreweg het grootste deel onopvallend hun gang gaan, in de zin dat hun daden het nieuws niet halen. Deze mensen zijn namelijk gewoon aan het werk, zitten in de file, in de rij van de supermarkt, in het bungalowpark, of in de bioscoop. Tenzij ze "ons" allen bekeren, of plotseling een recordaantal kinderen krijgen, is de kans dat Nederland de komende tweehonderd jaar "islamitisch" wordt geheel afwezig.

Meer kinderen krijgen dan de gemiddelde Nederlander doen moslims namelijk niet, en voor zover orthodoxe/vrome moslims meer kinderen krijgen dan hun wat minder vrome collega’s wordt het demografisch effect hiervan geheel tenietgedaan door het kindertal van vrome joodse, gereformeerde en katholieke gezinnen, waarbinnen het aantal kinderen consequent iets hoger ligt dan onder hun wat minder vrome geloofsgenoten.

Als we ons allemaal bekeren, en de waarschijnlijkheid daarvan lijkt me niet erg groot, zouden we eventueel inderdaad kunnen spreken van de "islamisering" van Nederland. Dan blijft dus over.. ja wat eigenlijk? Dan blijft over, de volkomen onwaarschijnlijkheid dat in Nederland moslims iets anders zullen vormen dan een kleine minderheid.

Maar feiten hebben geen vat op wantrouwen. Met de uitvinding van het woord "islamisering" is een geest uit het xenofobe flesje gehaald die er voor een bepaalde groep Nederlanders voorlopig niet meer in hoeft. Net zoals verschijnselen als oxidatie overal voor kunnen komen (auto’s, fietsen, blaadjes sla), en net zoals woorden als inflatie overal goed voor zijn (inflatie van grote woorden, geld, verontwaardiging, kamervragen), zo kun je "islamisering" overal zien. Met andere woorden, er hoeven niet meer moslims te komen, en er hoeven ook niet meer mensen zich tot de islam te bekeren, om ergens "islamisering" te ontwaren.

Zo is bijvoorbeeld een wat overdreven vrome dame die in een allesverhullend zwempak een stukje wil zwemmen een voorbeeld van "islamisering", op het moment dat dat ook daadwerkelijk mag van de zwembadexploitant. Dat wil zeggen, het gebruik maken van dezelfde burgerrechten die gelden voor ieder ander, zijn bewijzen voor "islamisering" op het moment dat moslims dat doen.

Het bouwen van een moskee is natuurlijk een wel erg extreem voorbeeld van "islamisering"; of een discussie over "rentevrije" hypotheken en andere leningen. Of halal vlees in de supermarkt. Want een winkel, een bank of een andere onderneming die graag het geld van moslimklanten in ontvangst neemt is plotseling niet meer een spreekwoordelijk voorbeeld van de oerhollandse koopmansgeest (wij verkochten de Spanjaarden al de munitie waarmee zij vervolgens ons te lijf gingen, en werden daar niet slechter van). Zo’n winkel of bank is dus plotseling een voorbeeld van "islamisering", terwijl geen enkele vrijheid, geen enkel burgerrecht, geen enkele verworvenheid hiermee ook maar in de verste verte wordt bedreigd.

Het bouwen van moskeeën is natuurlijk het allerergste, maar terwijl overal enorme gebouwen verrijzen van tientallen verdiepingen en niet zelden meer dan honderd meter hoog, vaak iconen van beleggingsinstellingen, banken, advocatenkantoren en verzekeraars, hoor je zelden dat men hiertegen luid schreeuwend bezwaar aantekent wegens zorgen over de "bankificering", "advocatisering" of "assurantificatie" van de samenleving. De enkele keer dat een moskee verrijst in een speciaal voor dat doel ontworpen gebouw, stichten verwarde zielen brandjes en vliegen de bezwaarschriften de bestuurders om de oren.

Overal leggen projectontwikkelaars golfbanen aan, voor een bij uitstek voor de beneden-modale Nederlander onbetaalbare tak van sport, enorme stukken land moeten hiervoor van gedaante veranderen, maar voor zover bekend zijn er geen bezwaren aangetekend tegen de "elitificatie" van Nederland.

Ondertussen leeft het wantrouwen gewoon voort, en de enige remedie tegen wantrouwen zijn, zoals bekend, keiharde bewijzen dat iets al dan niet zo is. Het wantrouwen dicteert dat alle moslims heimelijke bewonderaars zijn van de (voormalige?) CIA-agent Osama bin Laden, en om de wantrouwige burger van dit idee af te brengen moeten "de moslims" in het openbaar afstand doen van deze (voormalige?) CIA-agent. Zij moeten zich van allerlei opiniërende scribenten uitspreken tegen zichzelf moslims noemende terroristen, ja tegen alle onheil begaan door moslims die, tegen ieder die het horen wil, melden dat zij met hun onheilsdaden God en zijn Profeet dienen.

Desondanks geldt dit principe niet iedereen. Wie de mazzel heeft katholiek te zijn in plaats van moslim, hoeft zich maar zelden te verantwoorden voor priesters die rare dingen doen met minderjarige jongetjes, en wie lid is van VVD, CDA, PvdA, of een bepaalde club die al weer is opgeheven, hoeft zich niet te verantwoorden voor illegale oorlogvoering die met hun instemming is gevoerd in Irak.

Hoewel hierbij, in naam van de (westerse) "beschaving", volgens onafhankelijke schattingen honderdduizenden Irakese burgers op meestal beestachtige wijze zijn omgekomen (althans, in stukjes gereten worden door clusterbommen, dan wel tergend langzaam door kanker verteerd worden na besmetting door verarmd uranium, zijn tamelijk beestachtig) is dat geen enkel probleem. Nederlandse burgers hoeven zich geen moment te verantwoorden voor de steun van hun regering aan het ombrengen van honderdduizenden Irakezen, onder wie veel moslims.

Dit is op zijn minst opvallend. Nu geloof ik in de gelijke verspreiding van hypocrisie onder zo’n beetje alle mensen op aarde, maar op zijn tijd kan het geen kwaad het hier toch eens over te hebben.

Ons aller huisvriend G. Wilders, die het gansche land maanden in spanning hield met zijn (met het copyright en portretrecht niet zo nauw nemende) powerpointpresentatie, spreekt graag over de joods-christelijke beschaving (of - cultuur, of - traditie, of iets dergelijks). Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen, zegt Jezus van Nazareth - en het jodendom kan er ook wat van, met de meest hoogstaande ethische voorschriften aanzetten. De wereld is gegrondvest op waarheid, recht, en vrede, zegt Hillel. En zoals gij graag behandeld wilt worden, behandel zo ook de ander.

Potentieel hebben we dus een fantastische beschaving, met onze joods-christelijke traditie. Het christendom, dat de wereldwijde vrede predikt, het jodendom, dat moreel/ethisch gezien behoorlijk lijkt op de islam, die op zijn beurt zowel joodse als christelijke wortels heeft, het is een recept dat haast niet mis kan gaan.

Toch lijkt het erop dat een aantal mensen in onze samenleving geen enkele boodschap hebben aan deze joods-christelijke beschaving/cultuur/traditie. Het koesteren van wantrouwen is blijkbaar veel comfortabeler. Toch is het geen aanrader, want van al dat wantrouwen word je maar zuur, en daar ga je niet vrolijker van kijken. Het leidt tot haat, en mensen die aan haat leiden leven toch weer een stukje korter.

Toen de joden, in de 19de en 20ste eeuw op z’n aller-geassimileerds ooit waren, toen meer joden dan ooit tevoren hun voorvaderlijke traditie overboord hadden gezet, kwam een van de naarste vormen van jodenhaat op, met de bekende gevolgen. U zult zeggen, ja maar als wij in Nederland nog eens behoefte krijgen aan een etnische zuivering, waarbij we alle "moslims" (en de mensen die erop lijken ook, vermoed ik) het land uit gooien, dan kunnen de "moslims" toch gewoon asiel aanvragen in Marokko, Algerije of Mali? De joden hadden in de vorige eeuw die "luxe" nog niet, hoewel er natuurlijk in het land van Melk en Honing aan gewerkt werd.

Dat kan natuurlijk, in theorie. Maar het is niet zo netjes, en het vloekt met alles wat men, van links tot rechts, beweert te verdedigen. En natuurlijk, de haat is niet veranderd, maar de potentiële gevaren van de haat zijn onvoorspelbaar.

We houden ons niet zo best aan onze eigen joods-christelijke cultuur/traditie/beschaving. De rechtsstaat is dus het enige dat we hebben. Er is dus maar één Endlösung der Islamfrage: Iedereen gelijk voor de wet.

yelamdenu.blogsome.com