Wie wil er nog een clichemens zijn?

Ik haak in op waarom U niet vrij bent. Want wat ik wil opschrijven, dat is te lang voor een reactie.
Bij mij is voor een deel sprake van een verlate woede op ons bestel en zijn (zelfgewettigde) vertegenwoordigers. Woede, die ik vele jaren geleden al had moet (kunnen) uitdragen en koesteren.
Het mooiste deel van mijn kindertijd, jeugd en leven en mijn ontwikkeling, werden mij ontstolen door Kerk en Staat.
Op mijn oude dag ben ik soms kwaad, over wat mij in mijn jonge jaren werd ontzegd en ontnomen. En ook op mij zelf.
Gelukkig heb ik op eigen kracht er voor kunnen zorgen, dat ik daarna altijd een mooi, goed prettig en welvarend leven had nadat ik een innerlijke verlichting mocht ondergaan. Ik kon mijn dagen vullen met muziek maken, met schrijven en zelfs met dichten. En daarnaast zijn er nog meer dingen waar ik plezier in heb. Ik probeer gewoon mijn eigen God te zijn.
In stille ogenblikken wanneer ik lig te denken of in mijn hoofd iets ben aan het schrijven, dan kijk ik soms terug in verleden. En dan erger ik mij. En dat geldt ook voor heel vel wat nu allemaal gaande is.
Toen mijn straatarme ouders scheidden, nota bene toen de oorlog al meer dan een half jaar aan de gang was ging men in het Nederlandse Christelijke rechtsbestel gewoon door met het koeioneren van mensen die anders waren en anders dachten dan de gemiddelde getemde Nederlandse burgers.
Mijn ouders werden daardoor en mee omdat zij arm waren, uit de ouderlijke macht ontzet.
En terwijl familie graag voor ons had willen zorgen werden mijn zusjes en ik, van elkaar gescheiden en over diverse Limburgse gestichten verspreid. Die werden gerund door religieuzen. Dikwijls met pedofiele trekken.
Wat het ook kosten mocht: vooral die Rooms Katholieke gestichten, moesten om puur economische reden altijd vol blijven met kinderen, die men daar kon pesten, vernederen en onderdrukken. Bij wie werd ingeprent dat zij toch maar dubbeltjes waren, die nooit kwartjes konden en worden en die dat ook niet mochten worden. "Met de hoed in de hand" Ja en amen.
Er volgde een gedwongen Katholieke opvoeding. Vol indoctrinatie. Ondanks dat die indoctrinatie tot lang na dat ik meerderjarig was kon door werken, kreeg ik toen ik tien jaar was toch mijn twijfels.
Maar wie als ik, ongeloof durfde te uiten of moeilijke vragen stelde, die kon rekenen op een pak slaag of andere straf. En daarnaast waren er ook nog Katholiek georiënteerde gekkenhuizen en Huizen voor maatschappelijk onaangepasten. Vooral voor vrouwen
Wij wezen, kinderen zonder vader en van gescheiden ouders, waren na onvolledig onderwijs, prima koopwaar voor de "kinderbescherming" en de leiding van de internaten.
Zonder een goed vak te hebben geleerd, werden veel van ons uitbesteed (verkocht) als knechtjes (slaafjes) en als"aangenomen kinderen" in gezinnen en bedrijven, waar wij vaak lange dagen zonder beloning moesten werken. En voor wie er nog nergens plek was, was een paar jaar in de jeugdgevangenis een mooi alternatief.
Een toekomst die hadden wij in gezinnen en boerenbedrijven en zo meestal niet. Hooguit als verstotelingen. Want toen ik meerderjarig was, werd ik zonder een cent op straat gezet.
De voogdijraad, trok zijn handen van mij af. Ongeschoold en onervaren in de buitenwereld, moest ik zonder kennis van zaken, vanaf toen, alles maar zelf uitzoeken.
Ik was ineens dakloos, had geen eigen territorium meer. En voor mijn eigen familie, Met wie ik jarenlang geen contact had, dat mocht niet, en bij broers en zussen werd ik als overal, een vreemde en een indringer. Misschien met een stigma.
Het enige dat voor mij overbleef, was volgens mijn voogd een debieleninternaat of de kolenmijn met mijn benen onder vreemde tafels. Ik werd na jaren uitbuiting maar mijnwerker.
En hoewel ik jarenlang als onderaards sloper, graag in de mijn werkte, die voor mij een soort thuis was, was ik daar niet echt welkom en ook niet helemaal op zijn plek. Ik hoorde er nooit echt bij.
Tegen de tijd dat de mijnen werden gesloten, kreeg ik het hele zaakje door. En mee dank zij een korte periode van twaalf ambachten en dertien ongelukken, werd ik op psychische gronden arbeidsongeschikt verklaard.
Vanaf mijn 35ste levensjaar tot aan mijn pensioen, speelde mijn leven zich af in de WAO. Maar dat was voor mij en mijn gezin, ook economisch, een hele goede tijd. Ik heb het vermogen om omstandigheden die niet altijd goed en plezierig zijn, naar mijn hand te kunnen zetten en daar toch voor mij en de mijnen, iets moois van te kunnen maken.
En al sukkel ik tegenwoordig met mijn gezondheid. Ik ben en voel mij nooit ongelukkig, eenzaam of miskend. En stress ken ik ook niet.
Als mij iets ergert dan schrijf ik dat in een tegendraads of beledigend stuk of krenkend verhaal van mij af.
Er is om mij heen ook nog genoeg te vinden voor een mooi verhaal of gedicht. Want negatief denken en schrijven is niet goed voor mijn innerlijk welzijn. Maar soms moet dat wel.
Dat is goed voor het innerlijk evenwicht.