“VAN VEEL LEZEN WORD JE GEK!”

Ik ben een theoloog, een Godgeleerde dus. Of een psycholoog of psychiater een zielekijker(t) van de koude grond. Gegradueerden welke deze beroepen uitoefenen, die zijn, zoals dat in de volksmond heet: dikwijls gek geleerd.
Daar heb ik - -al zou ik dat ook kunnen zijn - = zelf geen last van. Want in mijn jeugdjaren gedurende de tweede wereldoorlog, kon en mocht ik maar zes klassen onvoltooid basisonderwijs volgen. Op de interne school van een gesticht. En dat was ook nog een BLO- school.
Daar waren achten voor Godsdienst en Marialiedjes zingen, soms op de wijs van moeder, onze kraai is dood, belangrijker dan goede punten, voor rekenen en taal.
Kinderen uit een hogere klas dan die van mij, noemden mij toen: de professor. Want door veel te lezen, wist ik veel meer dan mijn lotgenoten in het gesticht. En zelfs soms meer dan de nonnen en de meester in mijn klas. Lezen was een bezigheid die ik liever deed dan spelletjes als bijvoorbeeld met de nonnen touwtjespringen. Zakdoek leggen, niemand zeggen. En schipper mag ik overvaren, ja of nee? En zo.
Maar terwijl ik nog geen elf jaar was, werd mij het lezen door een non ten strengste verboden. Dat moest ik voortaan stiekem doen. Want; en dat was de mening van die non: ”Van veel lezen word je gek. Jij moet met de andere jongens spelen. En niet de hele dag met je neus in de boeken zitten!”

Ondanks mijn geringe opleiding van toen, maar wel met de nodige levenservaring, ben ik soms in staat, om theologen, psychiaters en psychologen, het mooiste gras alleen aldoor mijn weelderige fantasie, voor hun voeten weg te maaien.
Toen ik jaren geleden als ongediplomeerde stukjesschrijver bij een lokale krant werkte presteerde ik dat soms in het nadeel van journalisten. Daar kreeg ik toen geen mooie ogen voor terug.

Als ik in die tijd in een kroeg kwam, waar ook het journaille, (anders dan ik) zich vol kwam laten lopen met SKOL, dan hoorde ik zeggen: “Pas op. Daar is “Haras”. Die hoort alles. Die ziet alles. En hij kijkt dwars door je heen!”

In die tijd schreef ik ook gedichten. Vooral voor meisjes en vrouwen die ik, door hen vaak onbeantwoord, aardig vond. En wat ik in hun en andere mensen zag, dat projecteerde ik in feite grotendeels uit mijn eigen innerlijk. Maar dat hadden die gasten, en zelfs een psychiater die er ook kwam, niet door.
Een van zijn knechtjes, die zou mij om mijn mormelige geschrijf, en mijn succesvolle geslijm bij de vrouwen, heel graag hebben platgespoten.

Wanneer de verzameling journalisten en redacteuren mij dan iets te drinken aanbood, dan zou ik het liefst tegen hun zeggen: “Doe mij een lol In mijn lijf geen Sko1!”.
Maar naarmate hun dronkenschap vorderde, kon ik dikwijls iets horen
wat ik in een van mijn stukjes kon gebruiken.

Het is toch wel jammer, dat mijn gehoor nu niet meer goed is. Zonder hoorapparaten, hoor ik de vogeltjes niet meer fluiten. Maar wanneer ik die niet in mijn hoofd heb zitten, dan deert mij het lawaai van overvliegende AWACS niet. En dat geldt ook voor andere, te harde geluiden. Heb ik die wel in, dan kan ik minder goed dan zonder die dingen een gesprek volgen. Dan worden achtergrondgeluiden die ik niet wil horen te veel versterkt.
Waarom toch is in kroegen en vooral in disco’s en van orkesten, ook voor een bijna dove als ik, het geluid meestal zo loeihard?
“Zuipen en niet kletsen.” Dat is daar de lijfspreuk.
Met deze lange inleiding, is het stuk, dat ik vandaag had willen schrijven naar zijn malle moer. Uit de klauwen gelopen.

Ik had met mijn geschrijf, graag in de slangenkuil van de religies willen stappen. En als een Sint Joris, de draak te lijf gaan die er ook woont. Mij misschien kenbaar willen maken als een antikrist. Niet de antikrist, maar wel een antikrist. Dat verhaal zou waarschijnlijk gaan over strijd om macht in de hemel.

Die volgde na een kosmische reis van “God”. Op zoek, naar iets hogers dan Hij en de Zijnen. Maar dat was nergens te vinden. Toen werd er besloten om uit hun midden een Allerhoogste te kiezen. Of: een van Hen wierp zich op als Allerhoogste. Maar Lucifer, de Lichtdrager, de meest verlichte onder hen dus, was het daar met een groep die zich bij hem aansloot, niet mee eens. Hij was van mening:
WIJ ZIJN MET AL HET BESTAANDE, GELIJK AAN ELKAAR !
En hij wilde er een stokje voor steken, dat Iemand die heus niet van een hogere orde was, zou moeten vereerd en aanbeden. Als een alternatief voor wat in de hele kosmos nergens fysiek en immaterieel was te vinden.
Ja. Toen kwam er “een strijd in de hemel.”
En die strijd werd door hen uitgevochten, tussen de planeten in ons zonnestelsel.

Omdat verhaal al voor ik deze laatste regels vlak na het begin wilde opschrijven, uit de hand is gelopen, moet ik dat maar een andere keer doen. Daar zal ik dan geen moeite mee hebben. Want het wordt mij gewoon als het waren van buiten af ingefluisterd. De Harasfluisteraars en fluisteraarsters, Nornen misschien, die lieten nu even verstek gaan
Nu ze er weer zijn moet ik helaas ophouden met schrijven. Maar wat ik met hun mogelijk slechts vermeende hulp, tussen neus en lippen en twee vingers hierboven al heb opgeschreven, dat maakt mijn verhaal misschien overbodig.

Maar wie dit hier lezen, die weten behalve mijn ware naam, nu tenminste iets over mij:
Haras CC-BY