Je kunt eerder dood zijn dan je zelf beseft.

Leven, wat is dat ook al weer?

Er is al eeuwen een bijna onzichtbare stroming binnen de maatschappij aan de gang. Een stroming die de mens zowel op psychisch als op fysiek niveau degradeerd tot een middel. Een stroming die ons willens en wetens schade berokkend.

Het is een fabeltje dat de mens aan de top van de piramide staat, en dus alles wat in de wereld gebeurt uiteindelijk tot doel heeft de mens ten dienst te zijn. Psychisch gezien zijn we verder geweest dan we nu zijn. We zijn van de top gestoten door onze eigen creaties. Zoals God de mens gemaakt zou hebben, zo creeren wij onszelf.

Was het in een ver verleden nog zo dat overlevingdrang de mensheid tot grote hoogte gestuwd heeft, is diezelfde overlevingsdrang nu meer latent aanwezig. Door onze vooruitgang op vrijwel alle terreinen hebben we de overlevingdrang textueel geminimaliseerd tot een oerinstinct dat alleen tevoorschijn komt in plotseling gevaarlijke situaties. Ons oerinstinct is aanwezig, laat zich alleen nog zien als we geen kant meer op kunnen. Maaar oerinstinct is iets anders als overlevingsdrang. Oerinstinct is gebaseerd op het handelen in een moment, overlevingdrang op leven in de lange termijn. Juist de overlevingsdrang als drijvende kracht in het leven is verdwenen, met als gevolg het gebrek aan lange termijn visie. We leven nu, dat is waar, maar wil dat zeggen dat we geen verantwoordelijkheid hebben voor de toekomst? De overlevingsdrang maakt een soort sterk, en maakt het een uitzondering dat de eigen soort geweld aan gedaan word. Een lange termijn visie maakt het mogelijk dat we omgaan met de dingen die we hebben, op een manier dat ze in stand gehouden worden, in plaats ze op te maken. Het maakt niet uit of dit over energie, voedsel, of wat dan ook gaat.

Waar is de lange termijn visie dan gebleven? De lange termijn visie is niet weg, maar wij zijn afgedwaald. We zijn een zorgeloos volk, al zou je dat niet zeggen aan de hoeveelheid aan de psyche gerelateerde chemie die er dagelijks naar binnen gewerkt wordt door de mensheid. Als je gaat bekijken waar de zorgen van de huidige mens tegenwoordig uit bestaat, hebben die niets te maken met overleven. Zou de focus nog op overleven gericht zijn, zou de zorgen van de mens gericht zijn op noodzakelijkheden, zoals eten en drinken. Blijkbaar zitten we in een situatie waarin overleven ons niet zo belangrijk voorkomt.

Nee, de zorgen van de mens concentreren zich op andere zaken. Bezit. Of het nu om geld, materie of wat dan ook gaat. De zorg om het overleven is uitbesteed. Knappe medici, farmaceutica, voedselindustrie, enz, dat zijn de instituten die ervoor gezorgd hebben dat we zorgeloos leven, we hoeven zelf nu immer niet meer bezig te zijn met overleven. Juist datgene wat overleven bedreigt is door deze ontwikkeling ons uit handen genomen. Ziekte, honger, dorst, er komt altijd wel een oplossing voor. We zijn voor het overleven afhankelijk geworden, en we vinden het best. Het enige probleem hiermee is, dat door uitbesteden van onze overleving, ons leven ons ook uit handen geglipt is. We zijn vergeten dat we als baby alles in onze mond stoppen om het te testen. Nu vreten we uit een potje of blikje , zomaar, zonder te weten wat we eten.

Onze goden zijn niet langer mystieke wezens uit de oudheid die ons komen straffen zodra we iets doen wat tegen hun zin is. Nee, onze goden zijn nu instituten die uitmaken wat leven is. Het is eigenaardig dat we toestaan dat anderen ons vertellen wat leven is, en hoe het geleid moet worden. Daarom hebben we het ook aan onze eigen zorgeloosheid te wijten dat we een grondstof zijn geworden voor de top van de piramide.

In onze zorgeloosheid gaan we rare dingen doen. We rennen als een gek op loopbanden, zonder ergens te komen. We gebruiken de aarde op een manier alsof er geen morgen is. Mensen eten en drinken van alles, zonder zich af te vragen waar het vandaan komt. We struikelen over de onnodigheden. We zijn vetgevoerd, maar proeven, testen, voelen en ruiken niet meer wat we werkelijk in onze mond stoppen. We doen bewust dingen ten koste van anderen. We hebben honger naar andere zaken als eerste levensbehoeften. Onze zintuigen worden gevoed, terwijl ze een ander doel hebben: Overleven. We zijn verleerd op onze hoede te zijn. We geloven onze zintuigen niet. We zijn afgedwaald. We zijn vanuit het oogpunt van leven bekeken bijna dood, en gemarineerd. We zijn het ideale slachtoffer voor een gier.