<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Hörchner en het Europese Uitleveringsverdrag.

Robert Hörchner wordt deze week uitgeleverd aan Polen, dank zij het EU-uitleveringsverdrag. Hij had 10 jaar geleden een florerend confectiebedrijf in Brabant. Eind 1999 was hij bezig om het bedrijf naar Polen te verplaatsen. Terwijl hij zijn bedrijf daar organiseerde, maakte een xtc-bende zich meester van zijn vrijwel lege fabriekshal in Brabant. Deze bende werd reeds afgeluisterd door de politie. Hoewel uit die taps bleek dat Hörchner er niet bij betrokken was, werd hij eind januari 2000 gearresteerd, mede op grond van die telefoontaps. Hij en zijn vrouw Annelies ontdekten echter dat er met die taps was geknoeid en ze deden daar aangifte van.

Toen Hörchner ruim drie jaar later definitief werd vrijgesproken, was zijn bedrijf failliet en hijzelf was volkomen geruïneerd. De enige steun kwam van het Katholiek Nieuwsblad, dat zelfs een website over deze zaak maakte, waarop de juridische lijdensweg tot eind 2003 tot in details beschreven staat.

In september 2002 sprak de Rechtbank Hörchner vrij, het OM ging in hoger beroep, maar in mei 2003 sprak ook het Gerechtshof van ‘s Hertogenbosch hem vrij. Het Hof sprak:

“Niet is gebleken dat de verdachte, op het moment dat hij de sleutels van het bedrijfspand aan de Ketelaars Kampweg 17 te ‘s-Hertogenbosch afstond aan een derde, bekend was met het voornemen van die derde en / of anderen om in dat pand een XTC- laboratorium te vestigen. Uit het dossier volgt integendeel dat de verdachte alles in het werk heeft gesteld om die ander of anderen uit het pand te verwijderen.”

Het Hof achtte Hörchner expliciet onschuldig!

De nachtmerrie was daarmee echter niet ten einde. Hörchner, die inmiddels zeker wist dat de politie een vervalst proces verbaal had opgesteld, eiste schadevergoeding. Zijn raadsman, mr. Cees Korvinus, vertegenwoordigt hem pro deo en heeft derhalve belang bij die vergoeding, omdat daaruit ook zijn honorarium kan worden betaald. Hörchner heeft immers zelf al jaren geen geld meer. Op 12 januari 2006 besteedde Netwerk een uitzending aan deze onrechtvaardige situatie.

Het OM hield echter nog een slang in de mand: Begin 2000 was een zakenrelatie van Hörchner in Polen gearresteerd wegens het bezit van 1.800 gram softdrugs en het voornemen om cannabis te kweken. Hörchners naam viel daarbij ook en in 2001 werd door Polen een vaag verzoek tot rechtshulp ingediend. Het OM ging daar verder niet op in. Begin 2007 bleek dat verzoek plotseling omgezet in een verzoek tot uitlevering. In maart van dit jaar werd Hörchner gearresteerd, om te worden uitgeleverd aan Polen. Hij ging hiertegen in beroep bij het Hof Amsterdam, de enige bevoegde instantie. Ofschoon hij kan bewijzen dat hij zich op het cruciale moment in Nederland bevond en niet in Polen, mocht dit niet baten. Cassatie tegen deze uitspraak is niet mogelijk. Vervolgens deed Hörchner in kort geding nog een beroep op de zorgvuldigheid die de Staat heeft te betrachten jegens haar onderdanen, weer tevergeefs. Alle rechtsmiddelen zijn nu uitgeput, Hörchner zal nog deze week worden uitgeleverd aan Polen, waar hij voorlopig in voorarrest gaat.

De media besteedden aan deze uitlevering veel aandacht, maar het Katholiek Nieuwsblad zegt: “De media-aandacht voor Robert Hörchner komt te laat. Bovendien is de affaire slechts het topje van een ijsberg. Er zijn inmiddels al vele Nederlanders uitgeleverd zonder dat een rechter hun schuld hoefde vast te stellen. Het parlement had beter moeten opletten.”

Dat een Nederlander die zijn onschuld kan bewijzen, toch wordt uitgeleverd, dat werd mogelijk door het Europese Uitleveringsverdrag, dat op 26 mei 1997 door de Europese Raad werd goedgekeurd. Volgens het Europees Uitleveringsverdrag van 1956 kon de uitlevering van onderdanen worden geweigerd, hetgeen ook de praktijk in de meeste lidstaten was. In 1983 verviel bij ons het grondwettelijk verbod op uitlevering van Nederlanders. Daarmee werd de weg geopend naar de huidige situatie, waarin het oude principe werd omgedraaid: in het nieuwe verdrag werd bepaald dat uitlevering van onderdanen niet mag worden geweigerd.

Dit verdrag werd in april 2000 behandeld in de 2e Kamer. De regering was volstrekt niet bezorgd dat het verdrag ooit zou worden misbruikt voor politieke doeleinden: “De eerbiediging van de fundamentele rechten en vrijheden is een absoluut beginsel van de Europese Unie. De regering deelt dan ook niet de zorg die GroenLinks verwoordde, dat politieke vervolging zich in de EU kan voordoen door politieke veranderingen in de lidstaten of door toetreding van nieuwe lidstaten. De feitelijke politieke situatie in de EU maakt een dergelijke situatie nauwelijks voorstelbaar.” De situatie waarin Hörchner nu verkeert is ook nauwelijks voorstelbaar, maar daarom niet minder reëel!

Het verdrag geldt niet alleen voor uitlevering naar Europese landen, maar alle lidstaten van Europa moeten zich houden aan de Europese verdragen omtrent uitlevering. De Europese Commissie kan ook uitleveringsverdragen sluiten met niet-Europese landen. In 2003 werd zo’n verdrag gesloten met de VS. Groen Links maakte zich ook daar zorgen over en in Buitenhof van zondag 11 mei 2003 liet Frits Rüter, hoogleraar strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam, zich eveneens kritisch uit over het voornemen om dit verdrag te sluiten. In haar proefschrift uit 2003 ging de internationaal strafrechtdeskundige Alette Smeulers dieper in op de gevaren: “Nederlandse rechters laten de mensenrechten van de verdachte nauwelijks meewegen bij een uitleveringsverzoek.”

De zogenaamde Overleveringswet werd toch aangenomen, en sinds begin 2004 heeft de Nederlandse rechter niet langer de bevoegdheid om de uitlevering te toetsen aan de feiten. Zo wordt het mogelijk dat iemand die zijn onschuld kan bewijzen, toch wordt uitgeleverd aan Polen. Het Katholiek Nieuwsblad zegt: “Deze kromme overleveringswet is door Piet-Hein Donner door een blijkbaar slapend parlement geloodst. Wie opgeëist wordt door een buitenlandse magistraat, wordt voortaan vrijwel klakkeloos uitgeleverd.”

Op 12 juli besteedde Netwerk aandacht aan deze keerzijde van het Europees aanhoudingsbevel en op 10 augustus ging EenVandaag dieper in de zaak Hörchner. Gisteren was Hörchner opnieuw te zien bij EenVandaag, bitter maar ongebroken!

Robert en Annelies blijven zich verzetten. Zij verdenken de politie en het OM van onzuivere motieven en die verdenking is beslist niet ongefundeerd. Men heeft ooit geprobeerd om Hörchner veroordeeld te krijgen op vervalste bewijzen en in Amsterdam werden deze zomer op het laatste moment de rechters verwisseld. Een van deze wisselrechters bleek bovendien kort daarvoor nog te hebben gewerkt bij de Landsadvocaat die in de schadeclaim van Hörchner de Staat vertegenwoordigt. Deze belangenverstrengeling is beslist uit den boze! Hörchner heeft daarover een klacht ingediend bij de PG van de Hoge Raad.

Verder liggen er nog de aangifte tegen het OM en de eis tot schadevergoeding tegen de Staat. Ook zou Hörchner nog moeten getuigen in een andere zaak: die van de Wolmanzouten. Terwijl Hörchner naar Polen moet, zal zijn vrouw Annelies zal hem blijven verdedigen. Onlangs hebben ze daartoe een eigen website gebouwd. De Hörchners hebben twee dochters en ze maken zich grote zorgen over de toekomst van Nederland in Europa. Ze zien zichzelf terecht als klokkenluiders en ze worden door anderen gesteund. Er loopt ook een handtekeningenactie tegen deze deportatie. Voor wie nog willen tekenen: of

info.nl