Het Russische leger zit inmiddels in routine, vliegt 300+ gevechtsmissies per dag, overwinning is nog slechts een kwestie van tijd

Th Saker heeft het transcript gereproduceerd van een toespraak die de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov drie dagen geleden heeft gehouden. Het is vrij lang met een vraag en antwoord aan het eind, maar het is een zeer goede geschiedenisles over hoe we op het punt zijn gekomen dat Rusland vond dat het moest ingrijpen in de Oekraïne.

Hier zijn slechts een paar paragrafen. Ik raad aan om het helemaal te lezen:

Deze bijeenkomst vindt plaats tegen de achtergrond van de gebeurtenissen die zich nu afspelen in Oekraïne. De Russische president Vladimir Poetin heeft herhaaldelijk uitvoerig gesproken over het ontstaan van deze crisis. Ik zou het kort willen herhalen: dit gaat niet over Oekraïne. Dit is het eindresultaat van een beleid dat het Westen sinds het begin van de jaren negentig heeft gevoerd. Het was toen al duidelijk dat Rusland zich niet volgzaam zou opstellen en dat het zijn stem zou laten horen in internationale aangelegenheden. Dit is niet omdat Rusland een bullebak wil zijn. Rusland heeft zijn geschiedenis, zijn traditie, zijn eigen inzicht in de geschiedenis van zijn volkeren en een visie op de manier waarop het zijn veiligheid en belangen in deze wereld kan verzekeren.

Dit werd duidelijk aan het eind van de jaren negentig en het begin van de jaren 2000. Het Westen heeft herhaaldelijk gepoogd de onafhankelijke en autonome ontwikkeling van Rusland tegen te houden. Dit is nogal betreurenswaardig. Vanaf het begin van de "heerschappij" van president Vladimir Poetin in het begin van de jaren 2000 stonden wij open voor het idee om op verschillende manieren met het Westen samen te werken, zelfs in een vorm die lijkt op die van een alliantie, zoals de president heeft gezegd. Helaas waren we daartoe niet in staat. We hebben herhaaldelijk voorgesteld verdragen te sluiten en onze veiligheid te baseren op gelijke rechten, waarbij we het idee van versterking van de veiligheid van de een ten koste van de ander verwierpen.

Evenmin waren wij in staat de economische samenwerking te bevorderen. De Europese Unie, die toen enige tekenen van onafhankelijke besluitvorming vertoonde, is nu gedegradeerd tot een Unie die volledig afhankelijk is van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie en de VS. Het verhaal van Nord Stream 2 was het hoogtepunt van deze verandering. Zelfs Duitsland, dat zijn belangen in het project tot het einde toe verdedigde, werd ervan overtuigd dat het "project niet in zijn belang was". Duitsland en zijn bevolking kregen te horen wat hun belangen waren door mensen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Vele andere internationale gebieden werden geblokkeerd ondanks onze verbintenis tot nauwe samenwerking op voet van gelijkheid.

De verraderlijke rol van Duitsland tegenover Rusland, vooral onder kanselier Angela Merkel, wordt in het hele stuk uiteengezet. De huidige kanselier Olaf Scholz, nooit een slimmerik geweest, capituleerde voor de Amerikaanse eisen om Rusland sancties op te leggen en pleegde daarmee voor Duitsland economische zelfmoord.

Dat betekent de dood voor de Duitse machine-industrie.

Rusland heeft tenminste goede en begrijpelijke, zo niet volledig legale, redenen aangevoerd voor zijn huidige daden. Het waren trouwens jij, Olaf, en je voorganger die het zover hebben laten komen. Waarom heb je geen brief aan Poetin geschreven waarin je verklaart dat Duitsland zijn veto zal uitspreken over het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne? Dat had het hele probleem kunnen oplossen.

Er wordt gezegd dat Rusland zijn campagne heeft verknald en sommigen hopen zelfs dat het de oorlog gaat verliezen. Dat is belachelijk.

Toen ik nog militair officier was, hielden we jaarlijks grootschalige 'free running' manoeuvres. Gedurende bijna vier weken moest mijn tankcompagnie meerdere keren per dag van positie wisselen en tussendoor marcheren en 'vechten'. De eerste week was omslachtig met veel fouten die door iedereen werden gemaakt. De tweede week was nog erger. Iedereen had slaaptekort en er werd tegen elkaar geschreeuwd. We hadden verschillende ongelukken en twee keer misten delen van de compagnie afslagen en raakten 's nachts de weg kwijt. Tijdens de derde week ging het geleidelijk beter en meer routineus. De chauffeurs wisten waar ze hun tanks moesten zetten zonder veel commando. De camouflage door de laders en de schutters ging snel. Het voedsel dat zijn weg naar ons vond was nog warm en het onderhoud was in een mum van tijd gedaan. In de vierde week was het allemaal puur plezier.

De reden daarachter was dat men moest leren door te doen. Voor de manoeuvres was iedereen 'volledig getraind'. Maar een paar dagen op de oefenbaan geven niet de ervaring die men in de echte wereld nodig heeft. Rijden en 'vechten' door echte dorpen en steden, echte camouflage tegen een 'vijandelijke' luchtmacht, echte duels in het open landschap dag na dag zijn anders dan de tijd op de oefenbaan.

De Russische strijdkrachten zijn nu in hun routinemodus. Ze zullen nu de rest van de Oekraïense strijdkrachten vermalen.

Volgens het Pentagon heeft de Russische luchtmacht gisteren 300 vluchten boven Oekraïne gevlogen, voornamelijk 's nachts. Dat zijn er 50% meer per dag dan vorige week. Dat betekent dat 300 Oekraïense wapenfabrieken, munitiedepots, konvooien en gevechtsposities elke dag worden vernietigd, dag na dag. Hoe lang zal het duren voordat er geen doelen meer zijn?

Andrew Milburn, voormalig kolonel bij de marine, is in Oekraïne van waaruit hij verslag uitbrengt voor Task and Purpose:

De Russen passen zich al aan, en verkleinen zo de tactische voorsprong van de Oekraïners. De eenzijdige afslachting van Russische pantsercolonnes die de eerste dagen van de oorlog kenmerkte, en waar YouTube-abonnees over de hele wereld blij mee waren, behoren tot het verleden. De Russen leiden hun formaties nu met elektronische aanvallen, drones, lasers en ouderwetse verkenning door vuur. Zij gebruiken kruisraketten en saboteurteams om logistieke routes, fabrieken en trainingsbases in het westen van Oekraïne onder vuur te nemen. De Russen zijn zich ervan bewust dat de Oekraïners geen thermisch vizier hebben voor hun stinger-raketlanceerinrichtingen en hebben alle luchtoperaties naar het donker verschoven. Het is wellicht om dezelfde reden dat de Russische kruisraketaanvallen in West- en Zuid-Oekraïne ook 's nachts hebben plaatsgevonden.
De Russen hebben geleerd op hun sterke punten in te spelen. Oekraïense soldaten drijven de spot met hun Russische collega's, maar hebben veel respect voor de Russische artillerie, een troef die de Russen steeds vaker inzetten om de tekortkomingen van hun infanterie te compenseren. Verscheidene scherpschutters met wie ik onlangs sprak, waren het erover eens dat het vermogen van de Russen om indirect vuur af te vuren het meest zorgwekkend is - een resultaat van roekeloze massa in plaats van technische vaardigheid. Ze vertelden enkele huiveringwekkende verhalen om hun punt te illustreren, en één grappige: Oekraïense soldaten die Kiev verdedigen, pendelen naar de strijd in hun eigen voertuigen. Na een recente inzet van drie dagen keerden de sluipschutterteams terug naar de plaats waar ze de aanval hadden ingezet en troffen daar hun auto's aan die door Russische artillerie waren platgewalst - een onvoorziene gebeurtenis die blijkbaar niet door hun verzekering werd gedekt.

Overmoed kan voor de Oekraïners één saillant feit in dit conflict verdoezelen: De tijd staat niet aan hun kant.

Lees meer