Irak was de eerste staat in privaat eigendom, een voorbeeld voor The Great Reset (artikel uit 2006)

Dit artikel verscheen in 2006 op Zapruder Inc. maar is nu actueler dan ooit. In zekere zin was het veroverde Irak een prototype voor de 'moderne' WEF staat waarin de belangen van grote multinationals voorop staan.

Irak had na de Amerikaanse verovering de twijfelachtige eer het eerste land op aarde te zijn met een bestuurlijke inrichting die van het begin af aan is opzet om corporatisme, en dan vooral die van buitenlandse origine, te faciliteren. De grote rijkdommen van het land kunnen op deze manier effectief worden geabsorbeerd door buitenlandse supercorporations zonder dat de gewone Irakees op de straat er enig voordeel aan heeft of er wat tegen kan doen. Irak is het eerste land ter wereld dat overheidsdiefstal met wetten ‘legaliseert’. twee maal raden wie daar de wetten heeft gemaakt.

In 1960 waarschuwde Eisenhower al tegen het gevaar van het zogenaamde military-industrial-complex. De kwaadaardige samensmelting van (militaire) industrie en overheid. Inmiddels is duidelijk geworden dat zijn woorden aan dovemansoren waren besteed en dat de macht van op winst-ten-koste-van-alles beluste grote corporaties (de Exxon’s, Enrons, Lockheed-Martins, Monsanto’s en Halliburtons van deze wereld) inmiddels het niveau heeft bereikt waarop ze de politiek van grote landen bepalen. Presidenten worden gekocht, grote media compleet beheerst, burgers tellen niet meer mee. Oorlogen en terreur zijn een mechanisme geworden om belastingeld via een omweg in de grote corporaties te pompen. Big Oil voorop. De democratie van de Verenigde staten is inmiddels zorgvuldig en dankzij de media vrij onzichtbaar getransformeerd naar een corporatistisch model, een politiestaat, waar de overheid niet langer de burger maar de corporatie dient, waar het onderscheid politie en leger aan het vervagen is. Zelfs de wetten van het land zijn erop aangepast (Patriot-act, Homeland security act, Victory act). En dat terwijl in Nederland de meeste mensen de VS nog zien als een schijnend voorbeeld van vrijheid. Corporatisme is een evolutie op het door Eisenhower als groot gevaar herkende Military-Industrial Complex en een beginstadium van fascisme *).

Het oorspronkelijke herstelplan voor Irak was toevertrouwd aan Jay Garner, die in al zijn naïviteit het land wilde laten besturen en heropbouwen door de Irakezen zelf. Slecht plan vonden de neocons, die al dat oliegeld al in de zakken van de Irakezen zagen verdwijnen in plaats van hun eigen. Rumsfeld ontsloeg Garner dan ook op de dag dat hij arriveerde in Irak en verving hem door zijn oude neocon-vriend Paul Bremer. Stilletjes en door de media onopgemerkt verdwenen daarmee de goedbedoelde heropbouw plannen en werden vervangen door plannen met een meer roofzuchtiger karakter.

Bremer had alle volmachten die nodig waren om de grote opbouwcontracten via no-bid constructies aan Amerikaanse bedrijven toe te kennen. Bechtel, Halliburton, en andere bedrijven waaraan heel toevallig ook zakkenvullers als Bush, Cheney, Rice, Rumsfeld en de andere neocons aan zijn gelieerd. The usual-suspects. Iraakse bedrijven werden expliciet uitgesloten van deze contracten. Hún contracten want het is immers hún land. Terwijl basisvoorzieningen zoals riolering, schoon water en elektriciteit nog lang niet geregeld zijn, is de hele olie-infrastructuur al dik in orde. Netjes onder controle van de grote Amerikaanse bedrijven. Net als de wetten die nodig zijn om onder toeziend oog van de wereld het land ‘legaal’ te ontdoen van zijn rijkdommen, de zogenaamde ‘Bremer orders’. Buitenlandse (Amerikaanse en Engelse) bedrijven kregen bij wet het recht het grootste deel van de Iraakse banken en staatsbedrijven op te kopen, kregen het recht op alle opbouwcontracten, kregen ultra-lage belastingtarieven, mogen ten alle tijden hun investeringen en winsten belastingvrij uit de ondernemingen onttrekken, mogen belasting- en heffingvrij goederen importeren en exporteren en werden zelfs immuun gemaakt voor andere ‘onhandige’ Iraakse wetgeving. Ook toekomstige wetgeving. Een heel web van wetten dat Irak feitelijk het eigendom van grote Amerikaanse corporaties heeft gemaakt. En de eerste fascistische-corporatistische staat by-design. Best iets om trots op te zijn als Westerse wereld.

Enkele van de ‘Bremer orders’

• Order No. 39 allows for: (1) privatization of Iraq’s 200 state-owned enterprises; (2) 100% foreign ownership of Iraqi businesses; (3) “national treatment” - which means no preferences for local over foreign businesses; (4) unrestricted, tax-free remittance of all profits and other funds; and (5) 40-year ownership licenses. Thus, it forbids Iraqis from receiving preference in the reconstruction while allowing foreign corporations - Halliburton and Bechtel, for example - to buy up Iraqi businesses, do all of the work and send all of their money home. They cannot be required to hire Iraqis or to reinvest their money in the Iraqi economy. They can take out their investments at any time and in any amount.

• Orders No. 57 and No. 77 ensure the implementation of the orders by placing U.S.-appointed auditors and inspector generals in every government ministry, with five-year terms and with sweeping authority over contracts, programs, employees and regulations.

• Order No. 17 grants foreign contractors, including private security firms, full immunity from Iraq’s laws. Even if they, say, kill someone or cause an environmental disaster, the injured party cannot turn to the Iraqi legal system. Rather, the charges must be brought to U.S. courts.

• Order No. 40 allows foreign banks to purchase up to 50% of Iraqi banks.

• Order No. 49 drops the tax rate on corporations from a high of 40% to a flat 15%. The income tax rate is also capped at 15%.

• Order No. 12 (renewed on Feb. 24) suspends “all tariffs, customs duties, import taxes, licensing fees and similar surcharges for goods entering or leaving Iraq”. This led to an immediate and dramatic inflow of cheap foreign consumer products - devastating local producers and sellers who were thoroughly unprepared to meet the challenge of their mammoth global competitors.