Het Epstein-dossier, deel 4: De mysterieuze Maxwells

De familie Maxwell is na de arrestatie van Jeffrey Epstein opnieuw in de belangstelling van de media komen te staan, aangezien Ghislaine Maxwell, die in de media lange tijd als een Britse "socialite" werd omschreven, publiekelijk werd genoemd als Epsteins vriendin die lange tijd "aan en uit" is geweest, en de slachtoffers van Epstein en voormalige echtgenotes van vrienden van Epstein hebben beweerd dat zij Epsteins "pooier" was en minderjarige meisjes voor zijn seksuele chantageoperaties heeft aangeschaft. Ghislaine Maxwell zou zich ook schuldig hebben gemaakt aan verkrachting van de meisjes die zij voor Epstein had aangeschaft en hen hebben gebruikt voor de productie van kinderporno.

Dit artikel van Whitney Webb is oorspronkelijk onder Creative Commons Share Alike gepubliceerd in augustus 2019. Machinematig vertaald door het Zaplog. Deel 3 is hier

Ghislaine was de favoriete en jongste dochter van mediamagnaat Robert Maxwell. Maxwell, geboren als Jan Ludvick Hoch, had zich in de Tweede Wereldoorlog aangesloten bij het Britse leger. Daarna had hij, volgens de auteurs John Loftus en Mark Aarons, grote invloed op het besluit van de Tsjechoslowaakse regering om zionistische paramilitairen te bewapenen tijdens de oorlog van 1948 die resulteerde in de oprichting van Israël als staat, en Maxwell was zelf ook betrokken bij de smokkel van vliegtuigonderdelen naar Israël.

Rond deze tijd werd Maxwell benaderd door de Britse inlichtingendienst MI6 en werd hem een functie aangeboden die Maxwell uiteindelijk afwees. MI6 classificeerde hem vervolgens als "zionist - alleen loyaal aan Israël" en maakte van hem een persoon van belang. Hij werd later een agent van de Mossad, volgens verschillende boeken, waaronder Robert Maxwell: Israel's Superspy door Gordon Thomas en Martin Dillon. Verder, Seymour Hersh's The Samson Option: Israel's Nuclear Arsenal and American Foreign Policy beweert dat er banden zijn tussen Maxwell en de Israëlische inlichtingendienst.

Volgens Victor Ostrovsky, een voormalig Mossad officier:

"financierde de Mossad veel van haar operaties in Europa met geld gestolen uit Maxwell's pensioenfonds voor kranten. Ze kregen de fondsen bijna in handen zodra Maxwell de Mirror Newspaper Group kocht met geld dat hem door de Mossad was geleend".

In ruil voor zijn diensten hielp de Mossad Maxwell zijn seksuele honger te stillen tijdens zijn bezoeken aan Israël, door hem prostituees te bezorgen, "de dienst onderhouden voor chantage doeleinden." Later werd onthuld dat het hotel waar hij verbleef in Israël werd afgeluisterd met camera's, waardoor de Mossad "een kleine bibliotheek van videobeelden van Maxwell in seksueel compromitterende posities" kon bemachtigen. Net als bij de CIA is het gebruik van chantage door de Mossad tegen zowel vriend als vijand goed gedocumenteerd en bekend om zijn omvang.

Maxwell was ook een nauwe medewerker en vriend van de Israëlische "superspion" Rafi Eitan, die, zoals eerder vermeld, Jonathan Pollard's handler was en die vroeger rechtstreeks had samengewerkt met Meyer Lansky. Eitan had van Earl Brian, een oude medewerker en assistent van Ronald Reagan, gehoord over een revolutionaire nieuwe software die door de Amerikaanse regering werd gebruikt, bekend onder de naam "Promis". Promis wordt vaak beschouwd als de voorloper van de "Prism" software die tegenwoordig door spionagebureaus wordt gebruikt en werd ontwikkeld door William Hamilton, die de software in 1982 via zijn bedrijf Inslaw aan de Amerikaanse regering verhuurde.

Ariel Sharon (rechts) ontmoet Robert Maxwell in Jeruzalem op 20 februari 1990. Foto: AP

Volgens auteur en voormalig BBC-onderzoeksjournalist Gordon Thomas, was Brian boos dat het Amerikaanse Ministerie van Justitie met succes Promis gebruikte om achter de georganiseerde misdaad en witwaspraktijken aan te gaan en Eitan vond dat het programma Israël kon helpen. In die tijd was Eitan directeur van het nu ter ziele gegane Israëlische militaire inlichtingenbureau Lekem, dat in het buitenland wetenschappelijke en technische inlichtingen verzamelde uit zowel openbare als geheime bronnen, vooral in verband met Israëls kernwapenprogramma.

Er werd een plan uitgebroed om een "backdoor" in de software te installeren en Promis vervolgens over de hele wereld op de markt te brengen, waardoor de Mossad onschatbare inlichtingen kreeg over de operaties van haar vijanden en bondgenoten, terwijl Eitan en Brian ook overvloedige hoeveelheden geld kregen. Volgens de getuigenis van ex-Mossad ambtenaar Ari Ben-Menashe, verschafte Brian een kopie van Promis aan de Israëlische militaire inlichtingendienst, die contact opnam met een Israëlische Amerikaanse programmeur die in Californië woonde en die vervolgens het "luik" in de software plantte. De CIA zou later haar eigen "backdoor" in de software hebben geïnstalleerd, maar het is onbekend of zij dit deden met een versie van de reeds afgeluisterde software en hoe wijdverbreid deze werd overgenomen in vergelijking met de door de Israëlische inlichtingendienst afgeluisterde versie.

Nadat het luik was ingebracht, werd het probleem de verkoop van de afgeluisterde versie van de software aan regeringen en particuliere bedrijven over de hele wereld, met name in gebieden die van belang zijn. Brian probeerde eerst Inslaw en Promis uit te kopen en vervolgens datzelfde bedrijf te gebruiken om de afgeluisterde versie te verkopen.

Omdat dit niet lukte, wendde Brian zich tot zijn goede vriend, de toenmalige procureur-generaal Ed Meese, wiens ministerie van Justitie vervolgens abrupt weigerde Inslaw de in het contract vastgelegde betalingen te doen, waardoor de software in wezen gratis werd gebruikt, wat volgens Inslaw diefstal was. Sommigen hebben gespeculeerd dat Meese's rol in die beslissing niet alleen werd bepaald door zijn vriendschap met Brian, maar ook door het feit dat zijn vrouw een belangrijke investeerder was in Brian's zakelijke ondernemingen. Meese zou later adviseur worden van Donald Trump, toen hij gekozen president was.

Inslaw werd gedwongen failliet te gaan als gevolg van het optreden van Meese en klaagde het ministerie van Justitie aan. De rechtbank oordeelde later dat de door Meese geleide afdeling de software "nam, omvormde, stal" door "list, fraude en bedrog".

Met Inslaw uit de weg, verkocht Brian de software over de hele wereld. Eitan recruteerde later Robert Maxwell om een andere Promis verkoper te worden, wat hij opmerkelijk goed deed, hij slaagde er zelfs in de software aan de Sovjet inlichtingendienst te verkopen en spande samen met de Republikeinse senator John Tower van Texas om de software door het Amerikaanse regeringslaboratorium van Los Alamos te laten overnemen. Tientallen landen gebruikten de software op hun meest zorgvuldig bewaakte computersystemen, niet wetende dat de Mossad nu toegang had tot alles wat Promis aanraakte.

Terwijl de Mossad in het verleden voor het verzamelen van inlichtingen gebruik had gemaakt van dezelfde tactieken die werden gebruikt door haar equivalenten in de VS en elders, gaf de wijdverspreide adoptie van de Promis software, grotendeels door toedoen van Earl Brian en Robert Maxwell, de Mossad een manier om niet alleen massa's contraspionage gegevens te verzamelen, maar ook chantage op andere inlichtingendiensten en machtige personen.

Inderdaad, de achterdeur van Promis en de adoptie door inlichtingendiensten over de hele wereld verschafte de Mossad toegang tot de massa's chantage die de CIA en FBI al meer dan een halve eeuw over hun vrienden en vijanden hadden verzameld. Vreemd genoeg heeft de FBI de laatste jaren getracht informatie over de connectie van Robert Maxwell met het Promis-schandaal te verbergen.

Volgens journalist Robert Fisk was Maxwell ook betrokken bij de Mossad ontvoering van de Israëlische nucleaire wapens klokkenluider Vanunu Mordechai. Mordechai had geprobeerd de media te voorzien van informatie over de omvang van Israëls kernwapenprogramma, die uiteindelijk werd gepubliceerd door de Sunday Times of London. Maar Mordechai had ook contact opgenomen met de Daily Mirror met de informatie, de Mirror was een krant die eigendom was van Maxwell en waarvan de buitenlandse redacteur een naaste medewerker was van Maxwell en vermeende Mossad medewerker, Nicholas Davies. Journalist Seymour Hersh beweerde dat Davies ook betrokken was geweest bij Israëlische wapentransacties.

Volgens Fisk was het Maxwell die contact opnam met de Israëlische Ambassade in Londen en hen vertelde van Mordechai's activiteiten. Dit leidde tot Mordechai's valstrik door een vrouwelijke Mossad agent die hem verleidde als onderdeel van een "honing val" operatie die leidde tot zijn ontvoering en latere gevangenneming in Israël. Mordechai zat een straf uit van 18 jaar, waarvan 12 jaar in eenzame opsluiting.

Dan is er nog de kwestie van Maxwells dood, die door zowel de reguliere als de onafhankelijke media als verdacht en mogelijk als moord werd bestempeld. Volgens de auteurs Gordon Thomas en Martin Dillon had Maxwell zijn eigen lot bezegeld toen hij probeerde topfunctionarissen van de Mossad te bedreigen met de onthulling van bepaalde operaties als ze hem niet zouden helpen zijn media-imperium te redden van verlammende schulden en financiële moeilijkheden. Veel van Maxwells schuldeisers, die steeds ontevredener werden over de mediamagnaat, waren Israëlisch en verschillende van hen zouden zelf Mossad-betrokkenen zijn.

Thomas en Dillon beweren in hun biografie van Maxwells leven dat de Mossad vond dat Maxwell meer een blok aan het been dan een troef was geworden en hem op zijn jacht vermoordde, drie maanden nadat hij de reddingsoperatie had geëist. Aan het andere uiterste staan theorieën die suggereren dat Maxwell zelfmoord pleegde vanwege de financiële moeilijkheden waarmee zijn imperium te kampen had.

Ghislaine Maxwell, uiterst rechts, de dochter van Robert Maxwell, kijkt toe hoe zijn kist wordt uitgeladen uit een vliegtuig in Jeruzalem, 8 Nov. 1991. Heribert Proepper | AP

Sommigen hebben Maxwells begrafenis in Israël opgevat als de "officiële" bevestiging van het land van Maxwells dienst aan de Mossad, aangezien het werd vergeleken met een staatsbegrafenis en werd bijgewoond door niet minder dan zes dienstdoende en voormalige hoofden van de Israëlische inlichtingendienst. Tijdens zijn begrafenisdienst in Jeruzalem, sprak de Israëlische Eerste Minister Yitzhak Shamir lovend over hem en verklaarde: "Hij heeft meer voor Israël gedaan dan vandaag de dag kan worden gezegd." Andere loftuitingen werden gedaan door de toekomstige premiers Ehud Olmert (toen minister van Volksgezondheid) en Shimon Peres, waarbij de laatste ook Maxwell's "diensten" namens Israël prees.

Zwemmen in hetzelfde moeras

Terwijl hij zijn zakenimperium opbouwde - en zelfs parlementslid werd - deed Maxwell ook werk voor de Israëlische inlichtingendienst, aangezien verschillende van de Israëlische bedrijven waarin hij investeerde dekmantels werden voor de Mossad. Bovendien ontwikkelde hij, toen hij een mediamagnaat werd, een bittere rivaliteit met Rupert Murdoch, een goede vriend van Roy Cohn en een invloedrijke figuur in de Amerikaanse en Britse media.

Maxwell ging ook samenwerken met de broers Bronfman, Edgar en Charles - sleutelfiguren in de Mega Group. In 1989 gingen Maxwell en Charles Bronfman samenwerken om een bod uit te brengen op de Jerusalem Post en de Post beschreef de twee mannen als "twee van 's werelds leidende Joodse financiers" en hun belang in de onderneming als "het ontwikkelen van The Jerusalem Post en het uitbreiden van haar invloed onder de Joodse wereldbevolking". Een jaar eerder waren Maxwell en Bronfman grootaandeelhouders geworden in het Israëlische farmaceutische bedrijf Teva.

Maxwell werkte eind jaren '80 ook samen met Charles Bronfman's broer Edgar om de Sovjet-Unie ervan te overtuigen Sovjet-Joden toe te laten naar Israël te emigreren. Edgars inspanningen in dit verband hebben meer aandacht gekregen, omdat het een bepalend moment was van zijn decennialange voorzitterschap van het Joodse Wereldcongres, waarvan Ronald Lauder thans voorzitter is. Maar Maxwell had bij deze inspanningen ook veel gebruik gemaakt van zijn contacten in de Sovjet regering.

Maxwell bewoog zich ook in de kringen van het netwerk dat eerder in deel I en II van deze serie is beschreven. Een belangrijk voorbeeld hiervan is het feest dat Maxwell in mei 1989 organiseerde op zijn jacht, de Lady Ghislaine - genoemd naar zijn jongste dochter en Epsteins toekomstige "vriendin". Onder de aanwezigen bevonden zich Roy Cohn's protegé Donald Trump en zijn langjarige advocatenpartner Tom Bolan. Een goede vriend van Nancy Reagan was ook aanwezig, journalist Mike Wallace, evenals literair agent Mort Janklow, die Ronald Reagan vertegenwoordigde en twee van Cohn's beste vrienden: journalisten William Safire en Barbara Walters.

De CEO van wat weldra Time Warner zou worden, Steve Ross, was ook uitgenodigd op het exclusieve evenement. Ross' aanwezigheid is opmerkelijk, omdat hij zijn zakenimperium grotendeels had opgebouwd door zijn samenwerking met de New Yorkse misdaadbazen Manny Kimmel en Abner "Longy" Zwillman. Zwillman was een goede vriend van Meyer Lansky, de vader van Michael Steinhardt, en Sam Bronfman, de vader van Edgar en Charles Bronfman.

Een andere aanwezige op het Maxwell jachtfeest was voormalig Secretaris van de Navy en voormalig medewerker van Henry Kissinger, Jon Lehman, die later lid zou worden van de controversiële neo-conservatieve denktank, Project for a New American Century. Voor hij secretaris van de Navy was, was Lehman president van de Abington Corporation, die aartsneocon Richard Perle inhuurde om de portefeuille van de Israëlische wapenhandelaars Shlomo Zabludowicz en zijn zoon Chaim te beheren, die Ablington 10.000 dollar per maand betaalden. Er ontstond een schandaal toen die betalingen werden voortgezet nadat zowel Lehman als Perle in dienst waren getreden bij het Reagan Departement van Defensie en terwijl Perle zich inzette om het Pentagon ertoe over te halen wapens te kopen van bedrijven die gelieerd waren aan Zabludowicz. Perle had deel uitgemaakt van het overgangsteam van Reagan, samen met Roy Cohn's oude vriend en zakenpartner Tom Bolan (een andere gast van het Maxwell jacht).

Naast Lehman was een andere voormalige medewerker van Kissinger, Thomas Pickering, aanwezig op Maxwell's jachtpartij. Pickering speelde een kleine rol in de Iran-Contra affaire en was ten tijde van het Maxwell jachtfeest ambassadeur van de V.S. in Israël. Senator John Tower (R-TX), die met Maxwell zou hebben samengespannen in de door de Mossad vervalste Promis software in de Los Alamos laboratoria, was ook aanwezig. Tower stierf enkele maanden voor Maxwell in een verdacht vliegtuigongeluk.

Ghislaine Maxwell was ook aanwezig op deze nogal opmerkelijke gebeurtenis. Na de mysterieuze dood van haar vader en vermeende moord op hetzelfde jacht dat haar naam draagt in 1991, pakte ze snel haar koffers en verhuisde naar New York City. Daar maakte ze al snel kennis met Jeffrey Epstein en, een paar jaar later, ontwikkelde ze nauwe banden met de Clinton familie, die in de volgende aflevering van deze serie zal worden besproken.

Jeffrey Epstein en de nieuwe "Promis"

Nadat in 2008 bekend werd dat Epstein een strengere veroordeling had ontlopen vanwege zijn banden met "inlichtingendiensten", waren het de Mossad-banden van de vader van Ghislaine Maxwell die velen ertoe hebben gebracht te speculeren dat Epsteins seksuele chantageoperatie belastende informatie deelde met de Mossad. Zev Shalev, voormalig uitvoerend producent bij CBS en huidig journalist bij het media-agentschap Narativ, heeft sindsdien beweerd dat hij onafhankelijk heeft bevestigd dat Epstein rechtstreeks banden had met de Mossad.

Donald en Melania Trump met Jeffrey Epstein en Ghislaine Maxwell in de Mar-a-Lago club, Palm Beach, Florida in 2000. Foto: Davidoff Studios

Epstein was lange tijd bevriend met de voormalige Israëlische premier Ehud Barak, die langdurige en diepe banden heeft met de Israëlische inlichtingendienst. Hun decennialange vriendschap is de bron geweest van recente politieke aanvallen op Barak, die later dit jaar in de Israëlische verkiezingen opkomt tegen de huidige premier Netanyahu.

Barak is ook bevriend met Epsteins voornaamste beschermheer en lid van de Mega Group Leslie Wexner, wiens Wexner Foundation Barak in 2004 2 miljoen dollar gaf voor een nog niet nader gespecificeerd onderzoeksprogramma. Volgens Barak werd hij voor het eerst aan Epstein voorgesteld door de voormalige Israëlische Eerste Minister Shimon Peres, die een lofrede hield over Robert Maxwell op diens begrafenis en decennialange banden had met de Bronfman familie die teruggaan tot het begin van de jaren 1950. Peres was ook een regelmatige deelnemer aan programma's die door Leslie Wexner in Israël werden gefinancierd en werkte decennia lang nauw samen met de Mossad.

In 2015, een paar jaar na Epstein's vrijlating uit de gevangenis na zijn veroordeling voor het vragen om seks van een minderjarige in 2008, vormde Barak een bedrijf met Epstein met als hoofddoel te investeren in een Israëlische start-up die toen bekend stond als Reporty. Dat bedrijf, dat nu Carbyne heet, verkoopt zijn kenmerkende software aan 911-oproepcentrales en nooddienstverleners en is ook beschikbaar voor consumenten als een app die nooddiensten toegang geeft tot de camera en locatie van een beller en ook de identiteit van elke beller door een gekoppelde overheidsdatabase haalt. Het bedrijf zelf en de Israëlische pers hebben het specifiek op de markt gebracht als een oplossing voor massale schietpartijen in de Verenigde Staten en het wordt al gebruikt door ten minste twee Amerikaanse districten.

De Israëlische media meldden dat Epstein en Barak tot de grootste investeerders van het bedrijf behoorden. Barak stak miljoenen in het bedrijf en Haaretz onthulde onlangs dat een aanzienlijk bedrag van Baraks totale investeringen in Carbyne werd gefinancierd door Epstein, waardoor hij een "de facto partner" in het bedrijf werd. Barak is nu voorzitter van Carbyne.

Het leidinggevend team van het bedrijf zijn allen voormalige leden van verschillende takken van de Israëlische inlichtingendienst, waaronder de militaire elite-eenheid Unit 8200, die vaak wordt vergeleken met Israëls equivalent van de Amerikaanse National Security Agency (NSA). De huidige CEO van Carbyne, Amir Elichai, diende in Unit 8200 en heeft voormalig Unit 8200 commandant Pinchas Buchris aangetrokken om te dienen als directeur van het bedrijf en in de raad van bestuur. Naast Elichai, diende een andere medeoprichter van Carbyne, Lital Leshem, ook in Unit 8200 en werkte later voor het Israëlische privé-spionagebedrijf Black Cube. Leshem werkt nu voor een dochteronderneming van Erik Prince's bedrijf Frontier Services Group, volgens de onafhankelijke media outlet Narativ.

Het bedrijf heeft ook verschillende banden met de Trump-administratie, waaronder Palantir-oprichter en Trump-bondgenoot Peter Thiel - een investeerder in Carbyne. Daarnaast omvat de raad van adviseurs van Carbyne voormalig Palantir-medewerker Trae Stephens, die lid was van het Trump-overgangsteam, evenals voormalig minister van Binnenlandse Veiligheid Michael Chertoff. Trump-donateur en New Yorkse vastgoedontwikkelaar Eliot Tawill zit ook in de raad van bestuur van Carbyne, naast Ehud Barak en Pinchas Buchris.

Narativ, dat het eerste artikel over Carbyne schreef na Epstein's arrestatie, merkte op dat de Chinese regering een smartphone app gebruikt die erg lijkt op Carbyne als onderdeel van haar massasurveillance apparaat, ook al was het oorspronkelijke doel van de app om noodgevallen beter te kunnen rapporteren. Volgens Narativ controleert het Chinese Carbyne-equivalent "elk aspect van het leven van een gebruiker, met inbegrip van persoonlijke gesprekken, stroomverbruik, en volgt het de bewegingen van een gebruiker".

Gezien de geschiedenis van Robert Maxwell - de vader van Epsteins jarenlange "vriendin" en jonge-meisjes-producerende madam, Ghislaine Maxwell - in het promoten van de verkoop van Carbyne's aangepaste Promis software, die ook op de markt werd gebracht als een instrument om de doeltreffendheid van de overheid te verbeteren, maar in feite een instrument van massasurveillance was ten voordele van de Israëlische inlichtingendienst, is de overlapping tussen Carbyne en Promis verontrustend en rechtvaardigt verder onderzoek.

Het is ook vermeldenswaard dat met Unit 8200 verbonden tech-start-ups op grote schaal worden geïntegreerd in Amerikaanse bedrijven en nauwe banden hebben ontwikkeld met het Amerikaans militair-industrieel complex, waarbij Carbyne slechts één voorbeeld is van die trend.

Zoals MintPress eerder meldde, hebben Unit 8200 gelinkte outfits zoals Team8 onlangs voormalig National Security Agency (NSA) directeur Mike Rogers ingehuurd als senior adviseur en hebben prominente Silicon Valley figuren, waaronder voormalig Google CEO Eric Schmidt, als belangrijke investeerders. Veel Amerikaanse technologiebedrijven, van Intel tot Google tot Microsoft, zijn de afgelopen jaren gefuseerd met verschillende start-ups die verbonden zijn met Unit 8200, en hebben veel belangrijke banen en activiteiten naar Israël verplaatst met steun van belangrijke Republikeinse donoren zoals Paul Singer. Veel van diezelfde bedrijven, met name Google en Microsoft, zijn ook belangrijke contractanten van de Amerikaanse regering.

Voor wie werkte Epstein eigenlijk?

Hoewel Jeffrey Epstein banden lijkt te hebben gehad met de Mossad, heeft deze serie aangetoond dat de netwerken waarmee Epstein verbonden was, niet uitsluitend Mossad waren, omdat veel van de personen die dicht bij Epstein stonden - Lesie Wexner, bijvoorbeeld - deel uitmaakten van een klasse van oligarchen met maffia connecties, met diepe banden met zowel de VS als Israël. Zoals besproken in deel I van deze serie, gaat het delen van "inlichtingen" (d.w.z. chantage) tussen inlichtingendiensten en hetzelfde georganiseerde misdaadnetwerk dat verbonden is met de Mega Group, tientallen jaren terug. Met Leslie Wexner van de Mega Group als Epstein's voornaamste beschermheer, in tegenstelling tot een financier met directe banden met de Mossad, is een soortgelijke relatie meer dan waarschijnlijk in het geval van de seksuele chantageoperatie die Epstein leidde.

Aangezien inlichtingendiensten zowel in de VS als elders vaak geheime operaties uitvoeren ten voordele van oligarchen en grote bedrijven in plaats van "nationale veiligheidsbelangen", suggereren Epsteins banden met de Mega Group dat deze groep een unieke status en invloed heeft in zowel de regeringen van de VS en Israël, als in andere landen (bv. Rusland) die niet in dit rapport werden onderzocht. Dit is het gevolg van hun rol als belangrijke politieke donors in beide landen, alsook van het feit dat verscheidene van hen machtige bedrijven of financiële instellingen in beide landen bezitten. Veel leden van de Mega Group hebben inderdaad nauwe banden met de politieke klasse van Israël, met inbegrip van Netanyahu en Ehud Barak, alsmede met inmiddels overleden personen als Shimon Peres, en met leden van de Amerikaanse politieke klasse.

Uiteindelijk is het beeld dat uit het bewijsmateriaal naar voren komt geen rechtstreekse band met één enkele inlichtingendienst, maar een web dat belangrijke leden van de Mega Group verbindt met politici en ambtenaren in zowel de VS als Israël, en met een netwerk van georganiseerde misdaad met diepgaande zakelijke en inlichtingenbanden in beide naties.

Hoewel deze serie zich tot nu toe heeft gericht op de banden van dit netwerk met de belangrijkste leden van de Republikeinse Partij, zal de volgende en laatste aflevering de banden onthullen die zijn ontwikkeld tussen dit web en de Clintons. Zoals zal worden onthuld, ondanks de bereidheid van de Clintons om corrupte praktijken te omarmen tijdens hun politieke loopbaan, maakten zij in hun meestal vriendschappelijke relatie met dit netwerk gebruik van de macht van seksuele chantage om bepaalde beleidsbeslissingen te verkrijgen die gunstig waren voor hun persoonlijke en financiële belangen, maar niet voor de politieke reputatie of agenda's van de Clintons.

Het oorspronkelijke artikel met alle links en voetnoten is hier

postimg.cc