De parasieten-stress-hypothese: verder bewijs dat de prevalentie van parasieten autoritarisme voorspelt

Volgens de "parasieten-stress"-hypothese is de kans groter dat autoritaire regeringen ontstaan in regio's waar veel ziekteverwekkende ziekteverwekkers voorkomen. Recent cross-nationaal bewijsmateriaal is consistent met deze hypothese, maar er zijn inferentiële beperkingen verbonden aan dat bewijsmateriaal. Wij rapporteren twee studies die enkele van deze beperkingen aanpakken, en verdere tests van de hypothese geven. Uit studie 1 bleek dat de prevalentie van parasieten sterk verschilde tussen landen wat betreft de beoordeling van de autoritaire persoonlijkheid van individuen, en dit effect bemiddelde statistisch de relatie tussen de prevalentie van parasieten en autoritair bestuur. Het bemiddelingsresultaat is inconsistent met een alternatieve verklaring voor eerdere bevindingen. Om de beperkingen van crossnationale vergelijkingen aan te pakken, testte studie 2 de parasitaire stress hypothese op een steekproef van traditionele kleinschalige samenlevingen (de Standard Cross-Cultural Sample). De resultaten toonden aan dat de prevalentie van parasieten een voorspellende waarde had voor autoritair bestuur, zelfs als er statistisch werd gecontroleerd voor andere bedreigingen van het menselijk welzijn. (Eén extra bedreiging -amine - voorspelde eveneens op unieke wijze autoritarisme.) Samen bevestigen deze resultaten de parasietenstress-hypothese van autoritarisme en suggereren zij dat maatschappelijke verschillen in autoritair bestuur deels het gevolg zijn van culturele verschillen in de autoritaire persoonlijkheid van individuen.

Waarom zou er een oorzakelijk verband kunnen bestaan tussen de prevalentie van infectieziekten in de lokale ecologie en een autoritair bestuurssysteem? Deze hypothese vloeit voort uit een analyse van een aantal karakteristieke kenmerken van autoritaire politieke systemen (zoals de geïnstitutionaliseerde nadruk op sociale conformiteit, onverdraagzaamheid tegenover afwijkende meningen en etnocentrisme) die gevolgen kunnen hebben voor de verspreiding van besmettelijke ziekten. Omdat veel ziekteveroorzakende parasieten onzichtbaar zijn, en hun acties mysterieus, is ziektebeheersing historisch sterk afhankelijk geweest van het volgen van geritualiseerde gedragspraktijken die het infectierisico verminderden [9]. Individuen die openlijk van deze gedragstradities afweken, of zich er gewoon niet aan hielden, vormden daarom een bedreiging voor de gezondheid van zichzelf en anderen. Hoewel er dus maatschappelijke kosten verbonden kunnen zijn aan een collectieve gedragsneiging tot gehoorzaamheid en conformiteit (b.v. remming van technologische innovatie), kunnen er ook ziektespecifieke voordelen zijn (aangenomen dat een groter deel van deze gedragstradities dient om de verspreiding van ziekten te beperken in plaats van te bevorderen). Deze voordelen zouden groter zijn geweest (en de kans zou groter zijn geweest dat ze opwegen tegen de kosten) onder omstandigheden waarin ziekteveroorzakende parasieten een grotere druk legden op het welzijn van de mens - omstandigheden waarin die parasieten bijzonder virulent waren en/of veel voorkwamen.

journals.plos.org