Dodenvlucht

Op de automatische piloot

If I could choose the life I pleased
Then I would be a boatman
Along the canals and the rivers free
No hasty words are spoken

My only law the river breeze
Would take me to the open seas
If I could choose the life I pleased
Then I would be a boatman

The Boatman, the Levellers

Het is zaterdag 18 december 2021. Een dag die de geschiedenis zal ingaan als de dag waarop een demissionair kabinet op advies van een groep amorele technocraten opnieuw een lockdown in Nederland afkondigde.

Technocraten die zich niets gelegen laten liggen aan de enorme sociaal-maatschappelijke schade die zij in de afgelopen twee jaren al hebben aangericht en nu opnieuw gaanrichten. Technocraten die zich niets aantrekken van de reeds door anderen voor het begin van deze crisis verzamelde kennis en kunde, en evenmin van de sindsdien verzamelde wetenschappelijke data. Heilig overtuigd in de waan dat ze genoeg hebben aan hun eigen irrationele hersenspinsels om een virus onder controle te kunnen krijgen, dat zich al twee jaar moeiteloos weet te ontworstelen aan willekeurig elke beleid en elke maatregel die ingesteld en afgedwongen wordt, of het nu om een lockdown, avondklok, anderhalve meter afstand, een mondkapje of vaccinatie gaat. Zelfs het toepassen bruut geweld van politie en Mobiele Eenheid had geen effect.

Het is de noodlottige samensmelting van wegens list, bedrog en een gebrek aan empathie weggestuurde politici en op aanzien en geld beluste wetenschappers, die samen de macht grepen toen ze de kans werd gegeven.

Maar zelden hebben zo weinigen, zovelen, zoveel schade en verdriet bezorgd, en zoveel woede, onrust en haat in de bevolking veroorzaakt. En bij elke nieuwe ronde van zinloze maar wel schadelijke maatregelen het kruitvat verder vullen, totdat de vonk van de arrogantie het zal doen exploderen.

Het doet me denken aan een foto van Wenen waarop te zien is dat er gegeten, gedronken en gedanst werd, één dag voordat Duitsland Polen binnenviel.

Het is de rituele dodendans van het autoritaire drietal Mark Rutte, Hugo de Jonge en Ferd Grapperhaus, fanatiek aangemoedigd door de roedel pseudowetenschappers met al even zo talrijke nietszeggende titels: het Outbreak Management Team.

Maar onder het maatschappelijk oppervlak broeit het. Achter de schermen verenigen mensen zich. Juristen, wetenschappers, artsen, studenten, horeca-ondernemers, ambachtslieden, studenten, docenten, boeren, vuilnismannen en horeca-ondernemers. Ze beslaan het hele politieke spectrum van uiterst links tot uiterst rechts, en komen uit alle lagen van de maatschappij. Ze slaan de handen ineen om dit al veel te lang durende afbraakbeleid te stoppen.

En hoewel zowel het drietal Rutte, Grapperhaus en De Jonge zich veilig wanen, evenals de leden van het OMT omdat ze in de overtuiging zijn dat er nooit een eind komt aan hun macht, waarschuwt Hanna Ahrendt in haar boek ‘The Origins of Totalitarism hen dat macht een vergankelijk iets is;

None of the old parties was prepared to receive these masses, nor did they gauge correctly the growing importance of their numbers and the growing political influence of their leaders. This error in judgment by the older parties can be explained by the fact that their secure position in Parliament and safe representation in the offices and institutions of the state made them feel much closer to the sources of power than to the masses; they thought the state would remain forever the undisputed master of all instruments of violence, and that the army, that supreme institution of the nation-state, would remain the decisive element in all domestic crises. They therefore felt free to ridicule the numerous paramilitary formations which had sprung up without any officially recognized help.

Niets blijft zonder gevolgen.

Hieronder de brief die een piloot aan zijn collega’s schreef. De bewustwording neemt toe, evenals het verzet. Soms openlijk, soms stilzwijgend. Soms zichbaar, soms onzichtbaar.

Het is genoeg geweest. Meer dan genoeg.

Brief aan een collega

Ik wil via deze mail proberen om een aantal dingen onder de aandacht te brengen. Belangrijk om te vermelden is dat ik niet (meer) boos ben op mijn eigen vliegtuigmaatschappij of de vakbonden. Daardoor zie je deze tekst hopelijk niet als verwijt, maar als een verklaring voor mijn handelen.

Lees verder op de website:

janbhommel.nl