Hoe slechte wetenschap en corrupte wetenschappers PCR tot wapen maakte

In januari publiceerde een groep van maar liefst 24 wetenschappers ‘Detection of 2019 novel coronavirus (2019-nCoV) by real-time RT-PCR’. Deze ‘PCR-paper’ is inmiddels een van de belangrijkste wetenschappelijke publicaties in moderne geschiedenis geworden. Het beschrijft de test voor het detecteren van het SARSCoV2-virus. Marion Koopmans van het OMT was een van de auteurs. De test is nu het middelpunt van de draconische Corona-maatregelen. Maar wat detecteert deze test echt?

Enkele dagen geleden presenteerde een ander internationaal gezelschap van wetenschappers een vernietigende ‘retraction-paper’ als reactie op de PCR-paper. Ik persoonlijk wat de initiator van deze paper. Het gezelschap onder leiding van Dr. Pieter Borger, Dr. Ulrike Kämmerer en Dr. Michael Yeadon vond een dozijn grote ontwerpfouten die ervoor zorgen dat de test positief reageert op meer dan slechts SARSCoV2-virus, soms zelfs op ‘niets’. Met de retraction-paper proberen ze nu de PCR-paper ‘wetenschappelijk ongeldig’ te laten verklaren. Dit is zoals wetenschap zou moeten werken. Er zou nu debat moeten ontstaan, eventuele verificatie-experimenten worden geformuleerd en dan kan een uitspraak volgen. Intrekking van deze paper zal echter immens grote consequenties hebben dus politieke en financiële belangen zullen dit wetenschappelijke proces proberen te saboteren.

Deze PCR-paper is representatief voor de slechte viruswetenschap van tegenwoordig. Hoe heeft het zover kunnen komen? Concrete oorzaak lijkt in dit geval ordinaire fraude. De paper werd (zeer waarschijnlijk) niet ge-peer-reviewed. Mede-auteurs werden (zeer waarschijnlijk) bijgeschreven om politieke redenen, niet omdat ze deelnamen aan het onderzoek. Sommige van de auteurs zijn notabene lid van de editorial board van hetzelfde journal dat de paper publiceerde twee dagen na aanlevering. Nu staat op dit moment nog niet vast dat alle in de retraction-paper genoemde kritiek daadwerkelijk valide is maar problemen met peer-review zijn systemisch. Alleen dit jaar al moesten twee maatschappelijk belangrijke peer-reviewed papers worden teruggetrokken. De wetenschappelijke community had de papers al geaccepteerd maar op Twitter werden ze direct als frauduleus ontmaskerd. Het betrof een paper in de New England Journal of Medicine dat slechte resultaten met het potentiële Covid19 geneesmiddel Hydroxychloroquine meldde en een soortgelijk paper in de Lancet. Beide gereputeerde journals. De papers waren belangrijk omdat veel artsen aangaven dat Hydroxychloroquine Covid19 kon genezen en een goedkoop en veilig alternatief op de experimentele Covid19 vaccins kon zijn.

Het is een misverstand te denken dat peer-review veel wetenschappelijke waarde heeft. Peer-review is niet geschikt om de correctheid van een onderzoek te controleren. Het is meer een soort controle op de gebruikte methodieken en technieken. De wetenschappelijke manier om de correctheid van een onderzoek te controleren, is reproductie. Gek genoeg is het niet gebruikelijk om belangrijke onderzoeken te reproduceren. Met geen van de belangrijke SARSCoV2-onderzoeken is een poging tot reproductie ondernomen. Structurele reproductie zou de wildgroei aan waardeloze papers behoorlijk reduceren want slechts een geschatte 25% van alle biomedische research is reproduceerbaar. De resterende 75% is dus incorrect. Amgen probeerde ooit de belangrijkste 53 kankeronderzoeken te reproduceren wat slechts in 11% van de gevallen lukte. Bayer kwam bij 67 onderzoeken slechts tot 20%. Voor de PCR-paper kan niet eens poging tot reproductie worden ondernomen omdat de auteurs de validaties van hun testontwerp niet hebben beschreven en dus (zeer waarschijnlijk) nooit hebben ondernomen. Eén van de genoemde mankementen.

De genoemde problematiek met peer-review en reproductie is universeel voor alle wetenschap. In de microbiologie is nog iets anders, fundamentelers, aan de hand en dat is het ‘in onbruik’ raken van de klassieke technieken van het vakgebied. Dit begon 30, 40 jaar geleden met de uitvinding van technieken als de PCR-methode en later met uitvinding van technologie als de SOLiD sequencer waarmee genetische informatie snel en goedkoop uit cellen kan worden gelezen (de ontwikkelaar, tevens lead scientist van de Human Genome Project, is een van de auteurs van de retraction-paper; Kevin McKernan). Hiermee betrad de microbiologie een nieuw tijdperk waarin het ‘natte laboratorium’ op de achtergrond raakte en ziektekiemen niet meer ‘in vitro’ en ‘in vivo’ worden ontdekt (in het petri-schaaltje en in de patiënt) maar nog slechts ‘in silico’ (computersimulatie). Waar vroeger nog met de elektronenmicroscoop werd gezocht naar echte virussen in gecentrifugeerde of genanofiltreerde monsters, wordt nu snel en zonder die vervelende laboratoriumhandelingen de genetische informatie van het veronderstelde virus berekend zonder dat het virus zelf ooit nog fysiek wordt geïsoleerd. Het is omgekeerde wetenschap, de werkelijke genetisch informatie kan pas uit het virus worden gelezen nadat het virus fysiek is geïsoleerd. Genomische technieken vervangen inmiddels grotendeels de klassieke in plaats van ze aan te vullen.

Dit strakke paradigma dat alle opleidingen en onderzoeken kadert, zorgt ervoor dat het vakgebied zich onprofessioneel comfortabel is gaan voelen met riskante aannames. Hoe gek het terecht ook klinkt voor een buitenstaander, de genoemde test is ontworpen nog voordat het virus zelf was gevonden. Van de benodigde genetische code van het virus is een programmatische inschatting gemaakt (een zgn. alignment) op basis van sociale media berichten die leken te wijzen op een nieuw klinisch beeld. Dit is LETTERLIJK terug te lezen in de desbetreffende papers. De belangrijkste test van het moment is niet gebaseerd op een echt virus dat uit een patiënt is geïsoleerd en ook niet op een zorgvuldig onderzocht klinisch beeld. Er was op dat moment nog niet bewezen dat het veronderstelde virus de oorzaak was van een inderdaad nieuwe ziekte. Een schokkende conclusie. Er is in moderne virologie een ongezond vertrouwen in de moleculaire en genomische technieken.
Deze wetenschappelijke dwaling kon onopgemerkt blijven omdat binnen het geldende paradigma virussen steevast worden gezien als ziektekiemen. PCR-detectie van genetische informatie van een virus in een patiënt is daardoor al ‘bewijs’ van oorzakelijkheid. Maar om dit echt te bewijzen moeten gezonde mensen of dieren worden besmet met zuiver virus-isolaat, volkomen vrij van andere bioactieve materialen, zodat we zeker weten dat ze ziek worden van het virus en niets anders. Dit virus-isolaat moet zijn verkregen door filtratie of centrifuge uit een zieke patiënt (ongekweekt om mutaties en exosomen te voorkomen). En dan moet het virus in alle ziek geworden mensen of dieren worden aangetoond. Dit zijn de postulaten van Koch. Dit is nog steeds de enige gouden standaard; de logica is tijdloos en universeel. Het is nog nooit gelukt het SARSCoV2-virus op deze manier te isoleren, die paper bestaat niet. Dus nog los van het feit dat de PCR-methode geen test is en moleculaire technieken geen vervanging kunnen zijn van een arts en de klinische diagnose, en nog los van het feit dat dit supergevoelige laboratoriuminstrument niet geschikt is voor epidemiologische toepassing, en ook nog los van het feit dat het ontwerp van de genoemde test grote fouten bevat, is er ook nog geen solide bewijs dat SARSCoV2 de (enige) oorzaak is van Covid19 want in onderzoek wordt het SARS2CoV-virus steevast geïdentificeerd met de bovengenoemde gemankeerde test. Wat betekent al dat onderzoek dan nog? Waar kijken we naar als we al die mooie virusplaatjes zien?

De enige manier om virologie uit dit paradigma te breken en te repareren, is van buitenaf. Onder een groeiende groep mensen is er inmiddels het bewustzijn dat er iets grondig mis is in de virologie en dat deze ontbrekende isolatie de sleutel is. Net als de Twitter-review de frauduleuze papers ontmaskerde, zal die groep mensen de virologie een reset moeten geven. Toon ons het virus, geïsoleerd uit een patiënt, ongekweekt en voorzien van de karakteristieke elektronenmicroscoopfoto ter controle van zuiverheid! Niemand kan tot die tijd weten wat die test echt detecteert en welke maatregelen er echt moeten worden genomen.

Patrick Savalle