Landbouwgrond wordt steeds waardevoller

Het begint bij banken en beleggers door te dringen dat landbouwgrond een goede investering is, die altijd een behoorlijk rendement zal opleveren. Daarom stijgt de vraag naar landbouwgrond en daarmee de prijs.
Op haar weblog 'The automatic earth' schrijft Nicole Foss over de laatste ontwikkelingen op dit gebied.

De voedselprijzen zijn de laatste 15 flink gestegen: zie de grafiek van de voedselprijsindex hier onder.

De vraag naar voedsel zal altijd bestaan. Er zal ook meestal een tekort zijn aan voedsel zodat de prijs zal stijgen. Dat maakt landbouwgrond zo'n waardevol bezit. De prijs van landbouwgrond stijgt de laatste tijd sneller dan de prijs van huizen.

Overal ter wereld zijn de prijzen van landbouwgrond sterk gestegen.
Als voorbeeld de prijs van landbouwgrond in Iowa in de grafiek hieronder.

De laatste jaren willen bedrijven uit Amerika, Europa en Azië zich voor langere tijd verzekeren van voldoende gewassen om te kunnen volden aan de stijgende vraag naar voedsel. Daarbij sluiten de bedrijven met name in Afrika langlopende contracten af waarbij ze de opbrengst van grote stukken landbouwgrond voor zichzelf kunnen claimen.
Ik heb hier al eerder over geschreven (in 2010 en in 2011) Deze werkwijze van grote Westerse bedrijven wordt ook wel landroof of in het Engels farmlandgrab.
De actuele ontwikkelingen op dit gebied kun je volgen op de website Farmlandgrab.org.

Waardevolle landbouwgrond speelt waarschijnlijk ook in rol in het getrouwtrek om Oekraïne. Rusland wil graag een groot deel van de Oekraïnse graanexport importeren en dat lukt alleen als er in Kiev een bevriende regering zit.
Aan de andere kant wil Europa graag de landbouwprodukten uit Oekraïne goedkoop opkopen. Daarom heeft de Europese Unie de invoerheffingen op sommige produkten al geschrapt en heeft de European Bank for Reconstruction and Development (EBRD) een lening van 40 miljoen euro toegezegd om de graanoogst in Oekraïne te verbeteren.

Het morele dilemma van landroof
Wij in het Westen kunnen natuurlijk zeggen dat we de landbouwgrond in ontwikkelingslanden pachten om de opbrengst te vergroten. Met die hogere opbrengsten kunnen we hongersnoden en menselijk lijden voorkomen: een nobel doel.

Maar er kleeft iets ongemakkelijks aan het traditionele Westerse idee dat de pachter van de landbouwgrond automatisch de eigenaar wordt van de opbrengst van die grond.
Een Westerse zakenman kan de vruchten van een stuk Afrikaanse bodem voor vele jaren opeisen door een corrupte, lokale bestuurder een zak geld (en een nieuwe Mercedes) te geven. Veel bestuurders in ontwikkelingslanden verkwanselen voor achteruitkijkspiegeltjes en speelgoed de toekomstige oogsten, waar de lokale bevolking mee gevoed moet worden.

Misschien hoort de opbrengst van landbouwgrond (de zonne-energie, die een jaar lang door planten wordt opgevangen) toe aan de mensen, die geboren zijn op die grond. En niet aan zakenmensen uit een ander continent, die met contracten en papiertjes de indruk wekken dat zij de rechtmatige eigenaar zijn.

cassandraclub.wordpress.com