Alleen multinationals hebben geprofiteerd van de Irak-oorlog

Deze maand vinden parlementsverkiezingen plaats in Irak. Reden voor een terugblik op de gevolgen van de Brits-Amerikaanse inval in Irak in 2003. ''Veel stellen in Fallujah durven geen kinderen te nemen.''

Er is weinig terecht gekomen van de belofte van de Verenigde Staten en haar Coalition of the Willing dat de Irakezen na Saddam Hoessein een beter leven zouden krijgen. Elf jaar na operatie Iraqi Freedom geldt officieel dat het vrede is in Irak, dat het bevrijd is van een dictator en dat er democratie heerst. Maar ondertussen bezwijkt Irak onder grote politieke instabiliteit en sektarisch geweld en gaat de bevolking gebukt onder armoede, een gebrek aan voorzieningen, torenhoge werkloosheid, corruptie en serieuze risico's voor de volksgezondheid.

Waar we zeker in de Nederlandse media nauwelijks over horen, is dat (ook Nederlandse) multinationals flink profiteren van de 'marktvriendelijke' regelgeving die de Amerikanen in Irak hebben geïntroduceerd. Vanaf mei 2003 werd Irak geregeerd door de Coalition Provisional Authority (voorlopige autoriteit onder de coalitie − CPA) onder leiding van de Amerikaanse topdiplomaat Paul Bremer. In tegenstelling tot beloftes aan de Irakezen, organiseerde Bremer niet meteen verkiezingen. Die kwamen pas in 2005.

De Amerikaanse onderzoeksjournalist Greg Palast wist in 2003 de hand te leggen op het Amerikaans beleidsdocument Moving the Iraqi Economy from Recovery to Growth: een economisch hervormingsplan voor Irak dat voorziet in lage belastingen voor buitenlandse bedrijven en de volledige privatisering (lees: uitverkoop) van de Iraakse staatsbedrijven. Internationale oliebedrijven, sinds 1973 in Irak buiten spel gezet, waren nauw betrokken bij het opstellen van dit hervormingsplan.

Lees hier verder

www.zamanvandaag.nl