<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Beerput rond prins Bernhard gaat open

In 1936 werd prins Bernhard, de verloofde van prinses Juliana, in Nederland onthaald als een godenzoon. De mythevorming rond deze bespiegelende en in cultuur geïnteresseerde jongeman begon direct. De Tweede Wereldoorlog bracht Bernhard nieuwe faam en maakte hem ook onaantastbaar.

Mythes zijn er om de werkelijkheid te verdoezelen. In het boek Niets was wat het leek ontrafelt Gerard Aalders de fabels van weleer. Hij beschrijft een man die in de eerste plaats zijn eigen belangen najoeg, ongeacht wat daarvan de consequenties waren voor Nederland en de monarchie. Gisteravond vertelde Aalders over zijn boek in het televisieprogramma Eén op Eén.

Hij laat geen spaan heel van de reputatie van de prins. Hij schrijft over de inhaligheid van de prins-gemaal, diens handeltjes en declaratiegedrag, misvattingen rond Bernhards heldendom in de Tweede Wereldoorlog en over hoe achtereenvolgende premiers en ministers telkens alle schandalen in de doofpot stopten. Vanwege de mateloze populariteit van de prins en uit angst voor de dreiging van een constitutionele crisis.

Toen prinses Beatrix een tiener was, wilde haar vader haar moeder, koningin Juliana, uit de ouderlijke macht zetten. Als dat was gebeurd, zou prinses Beatrix toen al koningin zijn geworden en prins Bernhard regent. Aalders baseert zich op informatie uit de archieven van voormalig premier Willem Drees.

De kwestie speelde ten tijde van de Greet Hofmans-affaire. Bernhard kon rekenen op weinig steun voor zijn plannen. Drees vond het een belachelijk idee. Bernhard heeft de Nederlandse belastingbetaler meer geld gekost dan tot nu tot werd aangenomen. “Bernard deed niets voor niks. Alles kostte geld, zelfs het doorknippen van een lintje.”

Vooral de vliegdienst (Duitse vliegtuigen uit oorlogsbuit - W.H.) van de prins zou erg veel hebben gekost. Volgens Aalders ging het om tienduizenden guldens. Vertaald naar nu gaat het om tonnen. De ministers waren bang dat dat uitkwam en verdeelden de kosten over verschillende posten.

Een andere grote kostenpost was de boerderij die Bernhard in Tanzania had. Die rendeerde volgens Aalders niet. Bernhard raakte de boerderij niet kwijt en presenteerde daarom samen met de minister van Ontwikkelingssamenwerking een plan om de boerderij te schenken. Opnieuw was de Nederlandse belastingbetaler de dupe.

Tegen het einde van het boek gaat Aalders uitgebreid in op de Bilderbergperiode van Bernhard. Van 1954 tot 1976 was hij voorzitter van de Bilderbergconferentie. De stichters hadden hem gevraagd als boegbeeld te fungeren. Deze schimmige groepering komt jaarlijks bijeen om onder strikte geheimhouding te praten over politiek en Europese eenheid.

Gerard Aalders is historicus en was als wetenschappelijk medewerker verbonden aan het NIOD. Hij publiceerde eerder boeken over inlichtingendiensten, economische oorlogvoering, internationale betrekkingen, de Bilderbergconferenties, kartels en een trilogie over roof en rechtsherstel.

[Een op een]

Uitzendinggemist.nl

----

Toevoeging: Onderstaande staat inmiddels niet meer online (maar stond nog wel in m'n mail), is afkomstig van de Volkskrant-website:

... ‘Hoe is het mogelijk dat iemand die liegt, draait, smeergeld aanneemt, zijn vrouw bedriegt, uitsluitend eigenbelangen najaagt, zich met louter louche types afgeeft, ministers corrumpeert en voortdurend fantasieverhalen over zichzelf de wereld instuurt, zo mateloos populair kon worden?’, vraagt Aalders zich af. Hij ziet het populaire beeld van Bernhard als deugniet graag vervangen: de prins deugde niet. Nuancering van de vele loftuitingen die de prins in publicaties ten deel vallen kan geen kwaad, schrijft Aalders. Hij heeft gelijk, dus open die beerput. Tja en wat komt er dan uit? De prins hield van geld, veel geld, hij bedelde er voortdurend om en niet zelden kreeg hij na veel gezeur een bedrag dat hem eigenlijk niet toekwam. Zoals bijvoorbeeld het miljoen dat voor joodse oorlogsslachtoffers bestemd was. Berhard handelde ook in auto’s en vliegtuigen die de Duitsers na de oorlog hadden achtergelaten. De opbrengst daarvan behoorde eigenlijk de Nederlandse staat toe, maar de koninklijke sjacheraar pikte het in. Ach, allemaal klein bier toch vergeleken bij de stadhoudersbrief, indien waar een ‘staaltje van weergaloos hoogverraad’, volgens Aalders. De prins zou in april 1942 een brief hebben geschreven aan Himmler of Hitler waarin hij zich al dan niet samen met Juliana zou hebben aangeboden als ‘stadhouder’ voor Nederland. Niemand kan de brief tonen maar er zijn verschillende mensen die zeggen het document gezien te hebben, zoals de ex-adjunct hoofdredacteur van de Telegraaf Jan Heitink. Ook Edwin de Roy van Zuydewijn verklaarde onlangs tegenover Theodor Holman nog eens dat hij de stadhoudersbrief gezien heeft (De Roy sprak zelfs over drie brieven). ...

Bron: Volkskrant-boekbespreking 'Prins Bernhard: deugniet of deugde niet?.'

www.niburu.nl