1. #actievoerders
  2. #betogingen
  3. #gezondheidszorg
  4. #indignados
  5. #manipulatie
  6. #spanje
  7. #stakingen
  8. #universiteiten
  9. Artikelen

Spaanse indignados: “We staan sterker dan ooit”

Op 22 maart betoogden twee miljoen Spanjaarden in Madrid. In de week volgend op die massabetoging vonden er in Madrid en elders vele acties plaats. Hiermee lijken de Indignados terug. Dewereldmorgen.be had een gesprek met Miguel Ongin, deelnemer aan de protesten.

Thomas Decreus

In ons land werd weinig aandacht besteed aan de weer opflakkerende protesten in Spanje. Nochtans stelt Miguel Ongin dat de mars van 22 maart historisch kan worden genoemd: “Het was een ongezien succes. Ongeveer twee miljoen mensen liepen door de straten van Madrid."

"De regering deed er alles aan om de protesten te minimaliseren. Volgens El País, bijvoorbeeld, waren er maar 50.000 mensen aanwezig op de betoging. Een regelrechte leugen. De waarheid is dat dit één van de grootste betogingen was die Spanje gekend heeft in de laatste decennia. Qua opkomst was de betoging van 22 maart vergelijkbaar met de solidariteitsmars na de aanslagen op de metro van Madrid. En dat wil wat zeggen.”

“De mars van 22 maart was een culminatiepunt. Het was het samenkomen van verschillende voettochten die over heel Spanje richting Madrid trokken. Die voettochten waren erg mobiliserend en inspirerend. Niet alleen voor de deelnemers eraan. Ook de lokale bevolking werd op die manier bij de protesten betrokken.

“Na een dag stappen, werden in de steden en dorpen waar we halt hielden open volksvergaderingen gehouden. Daarop waren alle bewoners welkom. De respons was steeds groot. De enige tegenwerking kwam van rechtse burgemeesters die niet wilden dat we hun stad aandeden. Daarom was het soms moeilijk om een slaapplaats te vinden.”

Voortdurend protest

De mars van 22 maart mag dan wel een culminatiepunt zijn geweest, het betekende geenszins het einde van de protesten, verzekert Ongin: “De dagen na de betoging van 22 maart waren er nieuwe betogingen en volksvergaderingen in Madrid. Een deel van de betogers trok naar de beurs in een poging die te omsingelen. Daarnaast werd er actie gevoerd aan de rechtbanken. Uit steun met de betogers die de dagen voordien werden opgepakt.”

“Deze protesten waren de vonk voor een hele reeks van nieuwe acties. Niet alleen in Madrid, maar in heel Spanje. Onder andere in Valencia en Barcelona werden pogingen ondernomen om opnieuw kampen op te zetten op de centrale pleinen. Doorheen de week werden universiteiten bezet. Als klap op de vuurpijl vond er een 48 urenstaking van studenten plaats. Hun oproep werd massaal opgevolgd.”

Repressie en geweld

“Eén van de grootste problemen waar we in Spanje mee te kampen hebben is de ruwe politierepressie.[ii] Onder meer de universiteiten werden deze week op heel gewelddadige wijze ontruimd. Vele bezetters werden opgepakt. Tijdens één van de acties werd een bevriende fotograaf hardhandig aangepakt. Zijn verwondingen waren van dien aard dat hij naar het ziekenhuis moest. Niemand blijft gespaard van de repressie.[iii]

“Het geweld van de politie werkt provocerend en lokt soms tegengeweld uit bij de actievoerders. Maar ik wil benadrukken dat wij blijven inzetten op geweldloze actievormen. Sinds het begin hebben de indignados geopteerd voor geweldloze ongehoorzaamheid door middel van sit-ins, bezettingen en stakingen. We willen dat zo houden. Temeer omdat we streven naar een beweging die zo inclusief mogelijk is. Onze volksvergaderingen staan principieel open voor iedereen. Geweld is echter iets wat afschrikt en de volksmobilisatie ondermijnt.”

Terug van nooit weggeweest

In de (Belgische) media heerst de perceptie dat het succes van de indignados na 2011 snel taande. Maar dat verhaal strookt niet met de werkelijkheid volgens Ongin: “Eigenlijk is de beweging van de indignados nooit weggeweest. Ze heeft gewoon doorheen de jaren haar actieterrein verlegd."

“De eerste golf van protesten in mei 2011 was algemeen van aard. Ze richtte zich tegen de politiek en het economisch systeem in het algemeen. Gaandeweg zijn we ons meer gaan inlaten met de concrete gevolgen van het besparingsbeleid."

"Binnen de protestbeweging zijn verschillende ‘sectoren’ opgericht, die zich liëren met specifieke groepen, getroffen door de besparingen. Er is bijvoorbeeld een sectie die zich specifiek bezighoudt met onderwijs, een andere met gezondheidszorg, uithuiszettingen, enzovoort. Ikzelf heb me vooral ingezet op vlak van coördinatie tussen deze verschillende sectoren.”

Structuur en verankering

“Deze evolutie in de protestbeweging zorgt ervoor dat de indignados van nu niet langer vergelijkbaar zijn met die van 2011. We zijn veel sterker georganiseerd en zijn tegelijk veel sterker verankerd in de samenleving.”

“In feite hebben we een drievoudige structuur. Ten eerste zijn er de lokale groepen die functioneren per stad of per wijk. Zij organiseren plaatselijke volksvergaderingen. Ten tweede zijn er de vermelde sectoren die zich focussen op de reële gevolgen van het besparingsbeleid. Zij werken ook via een systeem van volksvergaderingen, maar proberen een meer politieke vertaling te geven aan de grieven van mensen."

"Ten derde is er een echte politieke vertaling van de beweging. Spanje kent twee nieuwe partijen, ontsproten zijn uit het protest van de indignados. Er is partido X en podemos. Zij proberen de almacht van de huidige politieke klasse te doorbreken. Voorts trekken ze ten strijde tegen de wijdverbreide corruptie binnen de politiek en tegen de steeds repressievere wetgeving die politieke en sociale actie criminaliseert.”

“Binnen de beweging rijst het besef dat we via kleinere, effectieve acties, een verankerde structuur en een politieke vleugel, meer kunnen verwezenlijken dan via louter demonstreren. We willen echt een tegenbeweging creëren die genesteld is in alle structuren van de samenleving.”

Land op de tweesprong

Wanneer ik vraag naar hoe Migue Ongin de toekomst ziet, twijfelt hij even. Zijn eigen engagement vloeit voort uit hoop en optimisme. Tegelijk ziet hij Spanje afglijden naar een ondemocratische en autoritaire staat:

“De grote partijen hebben hun legitimiteit bij een groot deel van bevolking verloren. Er is een steeds lagere opkomst bij verkiezingen en het gevoerde beleid geniet nauwelijks steun. Maar het is moeilijk om via electorale weg verandering af te dwingen in Spanje. We zitten met een electoraal systeem dat de grote partijen bevoordeelt (Partido Popular en Partido Socialista Obrero Español, nvdr). Bovendien vindt er constante manipulatie plaats van de publieke opinie. Spanje is een democratie nauwelijks die naam waardig.”

“Ik zie twee mogelijke scenario’s voor Spanje. Ofwel zullen we verdergaan op de weg die we nu zijn ingeslagen. Dat wil zeggen: verder opschuiven in de richting van een corrupt, repressief en autoritair systeem. Ofwel zullen we verandering van onderuit creëren. Echte verandering.”

“Ik ben zelf optimistisch wat betreft die verandering. Nog nooit werd de beweging gekenmerkt door zoveel eenheid."

"We hebben een bijzonder sterk platform en werken steeds meer samen met vakbondsafdelingen en sociale bewegingen. Het bewijst dat onze manier van werken – het opbouwen van de beweging via een netwerk van volksvergaderingen – wel degelijk efficiënt is. En via partido x en podemo hebben we nu ook een politieke tak. Er is iets aan het bewegen. We staan sterker dan ooit.”

*Het Engelstalig manifest van 22M kan je hier lezen: http://marchasdeladignidad.org/objetivos/manifiesto/manifesto/

[ii] Enkele beelden van het repressieve optreden van politiediensten tegenover journalisten vind je hier: http://periodismohumano.com/sociedad/comunicacion/siete-periodistas-heridos-por-policias-al-fotografiar-una-detencion.html

[iii] Foto van de verwondingen van de fotograaf: https://twitter.com/Suysulucha/status/450227962898837504*

www.dewereldmorgen.be

No Rights Reserved (CC0 1.0)
0