<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Microplastics kankerverwekkend? Het lijkt erop……..

Het grootste deel van het plastic dat in onze zeeën en oceanen ronddrijft zijn kleine stukjes, vele niet eens zichtbaar voor het blote oog. Grote stukken plastic worden vermalen door golfslag en UV-straling. Dit zijn de zogenaamde secundaire microplastics maar er bestaan ook primaire microplastics, deze worden bewust aan huidverzorgingsproducten toegevoegd om het scrubben te bevorderen.

Voor vissen en andere zeedieren lijken deze microplastics op voedsel. Ondertussen vinden onderzoekers deze microscopische stukjes plastic terug in 40 soorten vis, En als het onderzoek zich uitbreidt zal het aantal soorten ook wel toenemen.

Chelea Rochman (University of California Davis School of Veterinary Medicine): daar het plastic in ieder formaat beschikbaar is wordt het door verschillende soorten gegeten en inmiddels maakt het plastic al deel uit van onze voedselketen.

Onder de onderzoekers bestaat er geen twijfel, microplastics worden door vissen gegeten maar de grote vraag is of deze microplastics eventuele schadelijke gevolgen voor de dieren hebben. Rochman is dit eens gaan onderzoeken en kwam met bijzondere resultaten welke gepubliceerd zijn in Nature.

Microplastics in lantaarnvisjes (vergroting)

Rochman deed haar onderzoek met 3 groepen Japanse rijstvisjes (veelvuldig toegepast als proefdier in het lab):
groep 1: werd gevoerd met standaard voedsel maar aan het dieet werd 10% vervuild polyethyleen (LDPE, het spul waarvan draagtasjes wordt gemaakt) toegevoegd. Het LDPE had 3 maanden rondgedreven in San Diego Bay.
groep 2: aan het dieet werd 10% schoon LDPE toegevoegd en
groep 3: de controlegroep kreeg 100% standaard voedsel te eten.

Na 2 maanden ging Rochman eens kijken wat de gehaltes van Persistent Organic Pollutants (POP’s) was. POP’s zijn man-made chemicals welke in de natuur moeilijk worden afgebroken, voorbeelden zijn PCB’s vlamdovers uit kunststoffen en polyaromatische koolwaterstoffen (PAK’s).

De persistente gifstoffen worden in de vissen teruggevonden, vertelt Rochman. De hoogste concentraties werden aangetroffen in de visjes die op een dieet van visvoer met plastic uit de baai stonden. Het plastic is een soort spons voor deze gifstoffen. In onderstaand filmpje legt Rochman het uit.

De gifstoffen hebben de visjes niet direct gedood maar er werden opmerkelijke waarnemingen gedaan. Zowel in groep 1 en 2 (waaraan plastic aan het dieet was toegevoegd) werd een verlaagde concentratie glycogeen waargenomen. Glycogeen wordt onder andere in de lever opgeslagen en dient als een secundaire energiebron voor het organisme.

In het experiment hadden de plastic etende vissen minder glycogeen in hun levers. Daarnaast werd er ook een verhoogde concentratie vetcellen aangetroffen oftewel leververvetting. Bij de visjes welke plastic uit de baai te eten kregen (groep 1) was dit effect significant groter dan bij de andere 2 groepen.

Als klap op de vuurpijl werden bij de 2 groepen visjes, waaraan plastic aan het dieet werd toegevoegd, tekenen van tumorvorming waargenomen. Bij de visjes die het schone plastic aten vond men cellulaire veranderingen en bij de visjes met vervuilde plastic in voedsel dode levercellen. Bij een visje uit groep 1 (vervuild plastic) trof men bij sectie een levergezwel welke 25% van het orgaan in beslag nam, aan. Volgens Rochman worden zulke tumoren zeer zelden bij de labvisjes aangetroffen.

Uiteindelijk zal het (micro)plastic op onze bord belanden en onze gezondheid gaan beïnvloeden.

Hier de complete studie van Rochman en collega’s (PDF)

earthfix.opb.org