Hartinfarct blijkt virus

Vrijdagochtend, het is echt herfstweer buiten. Ik zit achter de computer en voel me grieperig. Pijn op de borst, ik kan nauwelijks ademhalen. Even op internet zoeken op 'pijn op de borst'. Ik zap van artikel naar artikel en ze zeggen allemaal dat ik direct 1-1-2 moet bellen. Ik heb een hartinfarct, de symptomen komen overeen: het straalt uit naar mijn armen, het duurt langer dan 5 minuten. Ik ben misselijk, het zweet breekt me uit, ik ga even een kotsbak pakken boven.

Boven zie ik sterretjes maar ga toch weer snel naar beneden. Even later word ik wakker op de laminaatvloer in de woonkamer, naast een meubelstuk dat al zeker vijf generaties mee gaat binnen dezelfde bloedlijn. De stoel die erbij hoort ligt omver en ik weet niet meer hoe ik daar terecht ben gekomen. Even later zit ik weer achter de computer. 'Mijn hartspier sterft af' vertelt een website me. Dat was het dan, als je hartspier sterft ga je dood. Ik heb wat afspraken staan voor die middag en ik twijfel of ik ze af moet bellen.

Ik drink mijn soep op en ga douchen. Daarna voel ik me redelijk en ga gewoon werken, ik zie wel hoe ver ik kom. De eerste klant is iemand waar ik al jaren kom. Ik was eigenlijk van plan mijn verhaal daar te vertellen maar het loopt anders. Ze zijn ontevreden over mijn werkzaamheden van afgelopen week. Op professionele manier praat ik het weer recht, aan mijn verhaal kom ik niet toe. Een andere klant - een oude vrouw - zeurt over de prijs. Ik denk: 'mens, waar maak je je druk om'.

Het werken gaat net zoals anders maar ik doe het wel rustig aan. Het bewusteloos raken wordt blijkbaar vooraf gegaan door sterretjes zien, dus als zich dat weer voordoet moet ik opletten. Maar de sterretjes komen niet. Mijn persoonlijke heks stelt een onderzoek in of een geest mijn infarct heeft veroorzaakt. Dat blijkt niet zo te zijn.

Terug thuis zoek ik op internet. Mensen met dezelfde klachten zitten na jaren nog steeds aan de medicijnen, anderen zijn geopereerd. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als iemand 1-1-2 had gebeld. De ambulance komt dan om je op te halen. Je moet mee want anders hebben ze niemand om de rekening van 1.200 euro naar toe te sturen.

Eenmaal in het ziekenhuis doen ze onderzoek en maken ze foto's. Misschien zien ze wel een bloedprop ergens en snijden ze je helemaal open. Na de ambulance krijg je een prikje en even later word je wakker op de intensive care, helemaal opengesneden. En dan zeggen ze ook nog dat ze je leven hebben gered.

Ik wil helemaal niet gered worden. Dat ik gestrekt om de laminaatvloer lag is alweer zes weken geleden. Als er een levensbedreigende bloedprop ergens had gezeten dan had ik dat vast al wel gemerkt. Als mijn hartspier was afgestorven kon ik onmogelijk meer doen wat ik nu allemaal doe. Misschien was het een klein infarct dat mijn lichaam zelf heeft opgelost.

Als je gewond op de grond ligt zijn aasgieren je grootste zorg. Ze zijn in staat je met geweld mee te nemen 'voor je eigen bestwil'. Mocht ik toch ergens sterretjes zien en flauwvallen dan zeg ik gewoon dat ik niet gegeten had. Geen woord over pijn op de borst.

Ik vind de kwaliteit van leven belangrijker dan de lengte van het leven. Als mijn tijd gekomen is ga ik gewoon lekker dood, zonder drama. Ik denk dat het 'hartinfarct' gewoon een virus was en dat ik flauw viel door de schrik. Jullie zijn nog niet van me af, voorlopig. Het is slechts een kwestie van tijd zoals bij alles dat leeft, waarschijnlijk enkele decennia, dat zal duidelijk zijn.