<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Waarom accepteren we kwajongensgedrag niet meer?

Jongens lijken verdwaald in de moderne, snelle, vrouwelijke samenleving. We vinden ze lastig, beoordelen ze negatief. Waarom accepteren we hun gedrag niet meer? Wat maakt ons jongensvijandig?
Een beetje man heeft een mes waarmee hij takken klieft en vlees snijdt. Een bijl kan ook, of een Zippo-aansteker en een blik benzine. Fikkie stoken, hout hakken, krachten meten, dat doen mannen en jongens als ze hun impulsen mogen volgen.
In 'De Echte Jongens Film', een documentaire van Katinka de Maar die volgende week op tv is, duikt dit stereotiepe en karikaturale beeld heel even op. Je ziet jongens nonchalant met messen pielen en vaders worstelen met zonen. Letterlijk worstelen, met bovenlichamen die beschilderd zijn als de torso's van uitheemse krijgers.
De documentairemaakster schoot deze beelden tijdens een georganiseerd 'Vader-en-zoon-kamp'. Dáár is viriliteit toegestaan, maar buiten de omheining wordt die nauwelijks nog getolereerd. Het is een van de punten die De Maar met haar film wil maken: typisch jongensgedrag - baldadig, fysiek, competitief en experimenteel (zie inzet) - wordt tegenwoordig als lastig ervaren.
Een groeiend leger van pedagogen, onderwijsdeskundigen en ouders signaleert hetzelfde als De Maar. Vroeger, zeggen zij, haalde een jongen die in de dakgoot liep een alledaagse streek uit. Nu gedraagt hij zich abnormaal. Vroeger werd het ingooien van ramen aangemerkt als kattenkwaad, nu als een delict. Vroeger was een onstuimige puber gewoon druk, anno 2013 heeft hij ADHD.

De jongens zelf zijn onveranderd, nemen deze critici aan. Het is de moderne maatschappij waarin hun gedrag niet meer lijkt te passen. Wat heeft de samenleving zo jongensvijandig gemaakt?

Opsluiten die etters!
'Tijdgebrek' is een van de antwoorden volgens historisch-pedagoog Angela Crott (58). "De mensen hebben tegenwoordig minder tijd." Dat geldt voor moeders die dankzij de vrouwenemancipatie veel meer buitenshuis zijn gaan werken. En voor gescheiden ouders (grofweg een op de drie paren), die voor de breuk erg met zichzelf bezig waren, en hun kinderen daarna veel minder zien. Maar ook andere, omringende volwassenen nemen minder tijd om jongens in de gaten te houden: buren, leraren, gezagsdragers, ze bemoeien zich nauwelijks meer met de opvoeding. En dat is funest voor jongens, die - méér dan meisjes - toezicht nodig hebben, heldere grenzen, en een volwassene die 'nee' zegt.

Jongens ler

www.trouw.nl