<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Iran ziet akkoord Syrië niet als Amerikaans gezichtsverlies

Een Amerikaanse aanval op Syrië lijkt met het akkoord dat gisteren met de Russen is gesloten ver weg. Iran lacht nu in haar vuistje, vrezen critici. Waarom zouden zij hun nucleaire ambities opgeven nu de VS een tandeloze tijger is gebleken? Wie zich dieper in de psyche van de machthebbers in Teheran verdiept, ziet dat dit akkoord juist openingen biedt om de nucleaire patstelling te doorbreken, schrijft onderzoekster Suzanne Maloney van het Saban Center for Middle East Policy van het Brookings Instituut.
"Een mislukking om op te treden tegen het gebruik van chemische wapens zal een verbod tegen andere massavernietigingswapens verzwakken en een aanmoediging zijn voor Assads bondgenoot Iran, dat moet beslissen of het de internationale wetgeving negeert door verder te bouwen aan nucleaire wapens of voor een meer vreedzaam pad kiest."
Met deze woorden probeerde president Barack Obama afgelopen dinsdag zijn landgenoten te winnen voor militair ingrijpen. Als Iran onder druk van aanvallen op Syrië sneller zou toegeven aan stopzetten van het nucleaire programma, dan zou de wereld er een stuk veiliger op worden.
Koppeling Syrië aan Iran 'dom'
Maloney noemt in Foreign Policy deze koppeling tussen Syrië en Iran 'politiek aantrekkelijk, maar dom'. Politiek aantrekkelijk omdat een aanval tenminste nog iets is waarover Democraten en Republikeinen het eens kunnen worden. Dom omdat de Iraniërs zich niet laten leiden door een Amerikaans aanval op Syrië. De Iraanse visie op internationaal recht en normen over chemische wapens is gevormd in de jaren tachtig, toen buurman Saddam Hoessein tijdens de Iraans-Iraakse oorlog gifgassen op zowel Iraanse soldaten als Irakese burgers afvuurde.

Ayatollah Ali Khamanei herinnerde zijn volk daar afgelopen week nog aan door te stellen dat de Amerikanen 'dezelfde mensen waren die toekeken bij de massale chemische aanvallen door Saddam in deze regio'. Als voorbeeld noemde hij de slachtingen in het Irakese Halabja (1988) en het Iraanse Sardasht (1987).

Internationaal recht rechtvaardig?
"Het Westen keek nadrukken en bewust de andere kant op

www.trouw.nl