Amerika en (g)een Syrische interventie: wat komt daarna?

Laten we ons geen illusies maken over enige empathie van de Amerikanen en de Fransen voor het lot van de Syriërs. Als ze ten strijde trekken, dan is dat niet uit altruïstische overwegingen of liefde voor de Syriërs, en zeker niet uit bezorgdheid over de toekomst van de 'revolutie'.

Het Syrische leger triomfeerde in al-Qusayr, wat meteen het keerpunt was in de strijd tegen de rebellen
Amerika en Frankrijk willen in deze fase van de burgeroorlog Bashar al-Assad in check houden omdat die laatste op militair vlak nogal wat vorderingen heeft geboekt tegen de rebellen. Een aanval op de infrastructuur van het Syrische leger zal een beslissende militaire overwinning uitstellen. Daardoor zal de Syrische burgeroorlog langer blijven aanslepen.

Dat is een bewuste tactiek en het is niets nieuw voor de regio. Syrië implementeerde deze strategie zeer succesvol tijdens de Libanese burgeroorlog die in 1975 opflakkerde en pas in 1991 eindigde. Zonder een Syrische militaire interventie zou het pleit al beslecht zijn in 1976. En ook de Amerikanen weigerden om tijdens de Golfoorlog van Irak in 1991 de klus helemaal te klaren door Saddam Hoessein af te zetten nadat ze zijn leger vrijwel helemaal hadden gedecimeerd. In de ogen van de Amerikaanse strategen was een zwakke, doch voorspelbare dictator, een wenselijker optie dan een onvoorspelbaar alternatief.

Wat is nu de oplossing? Let us state the obvious, laten we de waarheid erkennen: zonder massale buitenlandse steun aan de rebellen zou Bashar het pleit al lang in zijn voordeel hebben beslecht. En ondanks al die steun is Bashar effectief aan het winnen. Een oplossing voor de Syrische burgeroorlog is gewoon de waarheid onder ogen zien en durven stellen dat Bashar heeft gewonnen.

Verzoening

Bashar al-Assad is in staat om, mits internationale druk, een nationale verzoeningscampagne te starten. De rebellen daarentegen zijn evengoed in staat om slachtingen te begaan in het onwaarschijnlijke geval dat zij aan het langste eind zullen trekken. In onze contreien heeft het anti-nazi-verzet, dat in de literatuur en de volkgeest doorgaans geëerd wordt, duizenden mensen gedood die ze beschuldigden van collaboratie, nadat de Duitse bezetter was gevallen. Zo'n scenario is zeker niet ondenkbaar als de Syrische rebellen winnen. Het argument dat Bashar na een eventuele overgave van de rebellen wraak zou nemen is geen valabel argument om een Amerikaanse interventie te steunen, omdat over de rebellen hetzelfde gezegd kan worden.

Bashar al-Assad zal, omdat hij meer te verliezen heeft, meer geneigd zijn om een verzoeningscampagne te lanceren. Enkele rebellen zullen, overweldigd door emoties, een mooi theaterstuk presenteren op de nationale televisie. Zij zullen stellen dat ze een grote fout hebben begaan door in opstand te komen, en dat ze in de val werden gelokt door buitenlandse actoren. De buitenlandse jihadisten zullen kop van Jut zijn. Zij zullen de schuld krijgen voor alles wat misliep.

Libanonisering van Syrië

Na wat folteringen zullen enkele buitenlandse jihadisten kwalijke bekentenissen afleggen. En dat het Syrische regime kan folteren weten de Amerikanen zeer goed, zij deden namelijk aan outsourcing en leverden gevangenen in hun War on Terror uit aan Syrië om daar gemarteld te worden. Kortom, iedereen zal ervoor kiezen om te geloven in een fraaie leugen. Zo zal - wat nog resteert van - de Syrische nationale identiteit enigszins intact blijven.

Er zal veel onderlinge wrevel en wantrouwen zijn. Omdat de staat zwakker zal zijn zullen de individuele vrijheden vergroten. Bashar zal aan het hoofd blijven van een slecht functionerende staat, die echter soeverein zal blijven. Het land zal een tweede Libanon worden. Het regime zal al haar inspanningen leveren om de infrastructuur herop te bouwen en om een vorm van stabiliteit te bewerkstelligen.

Het zal echter onduidelijk zijn in welk kamp Syrië zal belanden in de toekomst. Er zal sowieso geen sprake zijn van een buitenlands avontuurtje. Zal het regime zich meer verankeren in het Russische/Chinese/Iraanse kamp en Hezbollah als een afschrikmiddel behouden tegen Israël, of zal het proberen om de banden weer aan te halen met de emirs en koningen in de Golf, om zo een het gevaar voor een mogelijke heropflakkering van het interne conflict te voorkomen.

Tal Kalakh

Het bovengestelde scenario heeft al plaatsgevonden op kleine schaal. In het stadje Tal Kalakh, niet ver van de Libanese grens, zag de lokale commandant van het Vrije Syrische Leger in dat hij een hopeloze strijd voerde. Hij sloot een deal met het regime en ongeveer 400 rebellen leverden in ruil voor amnestie hun wapens in. Nu wordt de commandant beschermd door het Syrische leger omdat zijn voormalige kameraden hem beschuldigen van verraad en hem willen vermoorden. In Tal Kalakh leven voormalige rebellen naast regeringssoldaten, en is er van wraak geen sprake. Een revolutie in Syrië is in deze fase van de strijd onmogelijk. Maar vrede, hoe precair die ook moge zijn, waarschijnlijk wel. Maar willen we dat wel inzien?