<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Syrië plaatst Obama voor 'enge' dilemma's

Terwijl in 2011 Navo-vliegtuigen gehakt maakten van het leger van Libië, vatte een medewerker van Barack Obama het beleid van de Amerikaanse president tegen een verslaggever van The New Yorker samen als "leiding geven vanuit de achterhoede".
Ware woorden, maar ook, zo bleek, ongelukkige. De Republikeinen in het Congres maakten zich er meester van. Op de juiste toon uitgesproken druipt het plichtsverzuim er vanaf. Die medewerker van Obama besefte het tijdens het interview al: "Het vloekt met de John Wayne-rol die we verwachten van Amerika in de wereld. Maar het is nodig om ons door deze fase heen te helpen."

Die 'fase' betrof de toestand waarin Obama bij zijn aantreden in 2009 de VS aantrof: verzwakt en in veel landen gehaat. Vandaar dat in Libië de Fransen en Britten het voortouw mochten nemen: de ambitieuze militaire avonturen in het Midden-Oosten die zijn voorganger George W. Bush was begonnen, maakten het voor Obama onaantrekkelijk, zo niet politiek onmogelijk, zoiets zelf te doen.

Toch wordt dat nu van hem gevraagd. Misschien niet door zijn ministers van buitenlandse zaken en defensie - John Kerry en Chuck Hagel kwamen lang geleden terug uit Vietnam met oorlogswonden, en met achterlating van hun geloof in die oorlog. Voor zijn adviseurs Susan Rice en Samantha Power ligt dat anders. Power, nu ambassadeur bij de VN, schreef in 2011 een lang artikel over iedereen die aan de kant was blijven staan, ook in de regering-Clinton, bij de genocide in Rwanda. Susan Rice kwam er in voor.

Coalitie van 'bereidwillige landen'
Maar wat doen pijnlijke geschiedenissen ertoe? Moet ingrijpen niet een strategisch doel hebben? Waarbij je vrij zeker weet dat je dit doel bereikt, en niet per ongeluk iets ergers aanricht?

Een grote groep politici en commentatoren pleitte gisteren in een open brief aan Obama voor ingrijpen. Van de Franse filosoof-met-Libië-ervaring Bernard Henri-Lévy tot de oud-consul in Irak Paul Bremer roepen ze hem op, samen met 'bereidwillige andere landen' het gebruik van strijdgassen door Syrië te bestraffen, op zijn minst door te schieten op de eenheden die de wapens inzetten.

Doodeng, vindt Peter Feaver dat. De hoogleraar met een verleden als veiligheidsadviseur in de regeringen van zowel Bill Clinton als George W. Bush stalt in zijn blog op ForeignPolicy.com drie redenen uit om in te grijpen: humanitair, om verdere slachtoffers te voorkomen; nationale veiligheid, om het taboe op chemische wapens te bewaken; en het specifieke veiligheidsbelang dat het chemische arsenaal van Syrië goed bewaakt en beh

www.trouw.nl