1. #afghanistan
  2. #amerika
  3. #bevolking
  4. #burgeroorlog
  5. #irak
  6. #libie
  7. #syrie
  8. Artikelen

Afghanistan, Irak, Libië, Syrië

Dit is een rijtje van landen, waar de VS (samen met andere Westerse landen) in de 21e eeuw militair heeft ingegrepen of in het geval van Syrië militair ingrijpen overweegt. Maar deze 4 landen hebben nog iets gemeen: het zijn allemaal 'failed states', mislukte landen.

Afghanistan, Irak, Libië en Syrië zijn geen natie-staten. De bevolking van deze landen bestaat uit een groot aantal verschillende groepen.
Irak is het makkelijkste voorbeeld. Daar bestaat de bevolking uit slechts drie groepen: Sjiieten, Soennieten en Koerden. Het lijkt voor de hand te liggen om alledrie de groepen een eigen natie-staat te laten vormen. Maar in de 19e en 20e eeuw was het voor de Europese koloniale mogendheden makkelijker om met de lineaal grenzen te tekenen, dan een lappendeken van kleine onafhankelijke regio's in kaart te brengen.
De grenzen van Libië en Syrië werden ook met de lineaal getrokken, zonder rekening te houden met de volkeren er wonen en de geschiedenis van de gebieden. De grenzen van Afghanistan werden aan het eind van de 19e eeuw bepaald door Rusland en Engeland zonder dat de Afghanen daar zelf iets over te zeggen hadden.

In al de bovengenoemde landen worden verschillende bevolkingsgroepen geregeerd door een centrale regering, die niet altijd even democratisch is. Het onderlinge wantrouwen tussen de bevolkingsgroepen kan makkelijk worden misbruikt door politici,zoals we gezien hebben in Ruwanda en het voormalig Joegoslavië. Het is moeilijk om in dat soort samengestelde landen (niet natie-staten) burgeroorlogen te voorkomen.

Toen er in Afghanistan in 1978 een burgeroorlog dreigde, greep de Sovjet-Unie militair in, tevergeefs. De Russen kregen de geest niet meer terug in de fles, de burgeroorlog woedt nu al 35 jaar. Van 2001 tot 2014 deed ook het Amerikaanse leger (met hulp van andere NAVO-landen) een vergeefse poging om van Afghanistan een democratisch geregeerde natiestaat te maken.

In Irak leidde het verwijderen van dictator Saddam Hoessein tot een machtsvacuum. Het wordt steeds moeilijker om het uiteenvallen van Irak te voorkomen.
De ontwikkelingen in Libië lijken hetzelfde scenario te volgen als in Irak. Nu de samenbindende dictator Gadafi is gedood, is er geen centraal gezag meer. De leiders van verschillende stammen controleren elk een eigen gebied.

Zo zal het ook in Syrië aflopen. De opstand tegen dictator Assad leek in het begin een samenbindende factor voor verschillende bevolkingsgroepen. Maar er verschijnen al barsten in het eensgezinde front. De burgeroorlog duurt nu al twee jaar en heeft al zoveel slachtoffers geëist, dat de wonden heel lang open zullen blijven. Ook Syrië dreigt een failed-sate te worden zonder effectief centraal gezag.

En zo vallen in het Midden-Oosten alle grote landen met een krachtdadige leider, die voorheen een bedreiging vormden voor Israël, langzamerhand uiteen in failed-states, onderling verdeelde papieren tijgers.

wp.me

No Rights Reserved (CC0 1.0)
0